- Ο οικισμός «Γεωργίου Παπανδρέου» είναι το μοναδικό χωριό εντός της Αθήνας, που βρίσκεται στην κορυφή των Τουρκοβουνίων, με μόνιμο πληθυσμό άνω των 800 ατόμων και 145 κατοικίες.
- Ιδρύθηκε το 1944, με κύριο όγκο κτισμάτων τη δεκαετία του 1960, και έχει αβέβαιο ιδιοκτησιακό καθεστώς λόγω αμφισβητήσεων από το ελληνικό δημόσιο.
- Η περιοχή χαρακτηρίζεται από γραφικά στοιχεία όπως μονώροφα σπίτια και ασβεστωμένες μάντρες, ενώ δεν έχει ανεπτυγμένο συγκοινωνιακό δίκτυο και οι δρόμοι δεν είναι ασφαλτοστρωμένοι.
Τα Τουρκοβούνια αποτελούν την ψηλότερη λοφοσειρά εντός του πολεοδομικού συγκροτήματος της Αθήνας, σε υψόμετρο 337 μέτρων, χωρίζοντας το λεκανοπέδιο σε ανατολικό και δυτικό.
Ωστόσο, λίγοι γνωρίζουν ότι στην κορυφή των Τουρκοβουνίων φιλοξενείται ένας οικισμός, που στην ουσία, είναι το μοναδικό χωριό εντός της Αθήνας.
Ο λόγος για τον οικισμό «Γεωργίου Παπανδρέου». Όπως είναι γνωστό, τα Τουρκοβούνια αποτελούν το φυσικό όριο μεταξύ των δήμων Γαλατσίου (δυτικά, βορειοδυτικά), Φιλοθέης (βόρεια) και Ψυχικού (βορειοανατολικά), ενώ το νότιο τμήμα τους, που βρίσκεται και ο συγκεκριμένος οικισμός, ανήκει στο Δήμο Αθηναίων.
Ο οικισμός «Γεώργιος Παπανδρέου» αποτελείται από 145 κατοικίες και έχει μόνιμο πληθυσμό άνω των 800 ατόμων. Έχει έκταση 100 περίπου στρεμμάτων (συμπεριλαμβανομένων των οδών, των πλατειών, του υδραγωγείου κ.λπ.).
Από τον οικισμό, μπορεί κανείς να απολαύσει την θέα της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού, καθώς και τις υπόλοιπες συνοικίες της Αθήνας.
Οι ιδιοκτήτες των ακινήτων άρχισαν να κατασκευάζουν κτίσματα από το 1944. Ο κύριος όγκος, όμως, των κτισμάτων πραγματοποιήθηκε στη δεκαετία του 1960 είτε από τους σημερινούς κατοίκους είτε από τους δικαιοπαρόχους τους.
Κατά περιόδους, βέβαια, το ελληνικό δημόσιο έχει αμφισβητήσει την ιδιοκτησία της εν λόγω έκτασης και για τον λόγο αυτό έχουν εκδοθεί πολλές και αντιφατικές αποφάσεις πολιτικών δικαστηρίων. Έκτοτε, το ιδιοκτησιακό καθεστώς των κατοικιών που υπάρχουν εκεί παραμένει ασαφές μέχρι τις ημέρες μας.
Ο οικισμός έχει χαρακτηριστεί και ως «χωριό εντός της Αθήνας», καθώς τα περισσότερα σπίτια είναι μονώροφα πλινθόκτιστα, ενώ στην γραφική συνοικία συναντά κανείς ασβεστωμένες μάντρες, βοσκοτόπια και μποστάνια. Παράλληλα, οι δρόμοι δεν είναι ασφαλτοστρωμένοι, ενώ στην περιοχή δεν έχει αναπτυχθεί συγκοινωνιακο δίκτυο.
Η περιοχή ονομάστηκε έτσι, επειδή, κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του Γεωργίου Παπανδρέου (1964) παραχωρήθηκε σε άπορες οικογένειες μια έκταση 300 στρεμμάτων από την πλευρά του Πολυγώνου. Έτσι, άρχισαν να χτίζονται περίπου εκατό σπίτια και αυτό το κομμάτι του λόφου ονομάστηκε «Οικισμός Γ. Παπανδρέου».
Επιπρόσθετα, ο «Γέρος της Δημοκρατίας» τους είχε δώσει την υπόσχεση ότι οι αυθαίρετες κατοικίες θα νομιμοποιούνταν. Όμως, έναν χρόνο αργότερα η κυβέρνηση Παπανδρέου «έπεσε». Μετά από δύο χρόνια ήρθε η δικτατορία των συνταγματαρχών και ο Γεώργιος Παπανδρεου ανήγγειλε την απαλλοτρίωση της περιοχής με σκοπό την ανέγερση του Ναού του Σωτήρος προς εκπλήρωση του Τάματος του Έθνους, της υπόσχεσης των Ελλήνων επαναστατών του 1821 να φτιάξουν εκκλησία σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον οθωμανικό ζυγό.
Μάλιστα, με νομοθετικό διάταγμα συστάθηκε ειδικό ταμείο με σκοπό τη συγκέντρωση των αναγκαίων πόρων για την υλοποίηση του έργου. Ωστόσο, αν και συγκεντρώθηκε ένα υπέρογκο ποσό, το έργο δεν ξεκίνησε ποτέ και έτσι, τα σχέδια για την ανέγερση του μεγαλοπρεπούς ναού έμειναν στα χαρτιά.
Στην περιοχή, ωστόσο, υπάρχει η Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία και ο ναός της Αγίας Κυριακής.
Τρία χρόνια μετά την πτώση της χούντας, ορισμένοι κάτοικοι κατάφεραν να αποκτήσουν τίτλους ιδιοκτησίας και το 1993 η περιοχή υδροδοτήθηκε και ηλεκτροδοτήθηκε, έπειτα από απόφαση του πρώην ΠΕΧΩΔΕ, ενώ ο Δήμος Αθηναίων ενέταξε την περιοχή στο 7ο Δημοτικό Διαμέρισμα, δίνοντας ονόματα στις οδούς του.
