Η ιστορία επαναλαμβάνεται ενίοτε ως φάρσα και στην περίπτωση της Ουκρανίας και του εξαναγκασμού της να παραχωρήσει τις σπάνιες γαίες στις ΗΠΑ με όρους που δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστοί, θυμίζουν την Ελλάδα αλλά και Γερμανία.

Όταν στις 22 Νοεμβρίου του 1897 γράφτηκε το οριστικό τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου στην Κωνσταντινούπολη, με την Ελλάδα να βγαίνει ηττημένη, ο τότε πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηληγιάννης είχε παραιτηθεί υπό το βάρος της ήττας και τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης υπέγραψε ο Αλέξανδρος Ζαΐμης.

Τη συμφωνία, επεξεργάστηκαν οι Μεγάλες Δυνάμεις. Οι εδαφικές απώλειες για την Ελλάδα ήταν μεν μικρές, αφού επανέκτησε τη Θεσσαλία, την οποία είχε χάσει στο πεδίο της μάχης αλλά η χώρα ήταν σε άθλια οικονομική κατάσταση. Ήδη ο Χαρίλαος Τρικούπης ο οποίος είχε πεθάνει πολύ καιρό πριν, είχε πει το: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!».

Η χώρα μας υποχρεώθηκε να καταβάλει μια υπέρογκη αποζημίωση στην Τουρκία (4.000.000 τουρκικές λίρες), ως πολεμική επανόρθωση και γι’ αυτό αναγκάσθηκε να λάβει ακόμα ένα δάνειο και προκειμένου να ξεπληρώσει το δυσβάσταχτο χρέος της τέθηκε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.

Αυτό είχε ως συνέπεια να εκχωρήσει πηγές των δημοσίων εσόδων στους πιστωτές της και να δημιουργηθούν έτσι τα περίφημα μονοπώλια στο τσιγαρόχαρτο, το αλάτι, το πετρέλαιο, τον καπνό, τα σπίρτα και τα τραπουλόχαρτα. Αυτά, διατηρήθηκαν μέχρι την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981.

Τι ήταν ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος; Ήταν κάτι αντίστοιχο με αυτό που θα κάνει ο Ντόναλντ Τραμπ στην Ουκρανία. Για να εξασφαλισθούν οι δανειστές μας ότι θα εισπράξουν πίσω τα χρήματά τους, επέβαλαν μεταξύ των όρων την κατ ευθείαν είσπραξη των κερδών από τρία βασικά προϊόντα το πετρέλαιο, τα σπίρτα και τα τραπουλόχαρτα, τα οποία όπως διακινούσε μόνον το Ελληνικό Μονοπώλιο.

Λίγα χρόνια αργότερα το 1923, η Γερμανία στην οποία είχαν επιβληθεί κυρώσεις μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ανακοινώνει ότι δεν είναι πλέον σε θέση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.

Τα Χριστούγεννα του 1923 οι Γαλλικές και Βελγικές στρατιωτικές δυνάμεις καταλαμβάνουν ολόκληρη την κοιλάδα του Ρουρ την καρδιά της γερμανικής βιομηχανίας, στην οποία βρίσκονταν το 72% των αποθεμάτων άνθρακα, το 53% της παραγωγής χάλυβα και το 54% της παραγωγής χυτοσιδήρου.

Μια επιτροπή 70 μελών από Γάλλους και Βέλγους μηχανικούς είχε φτάσει στην περιοχή προκειμένου να αναλάβει τον έλεγχο των ορυχείων και των βιομηχανιών ως «εγγύηση» για τις πολεμικές αποζημιώσεις που έπρεπε να καταβάλλει η Γερμανία στους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Να εξασφαλίσει, δηλαδή, πως η παραγωγή θα μεταφέρονταν στις χώρες που προβλέπονταν από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών.

Εμεινε γνωστή ως Mission Interallié de Contrôle des Usines et des Mines (MICUM). Το θέμα αυτό θεωρείται από τους ιστορικούς ότι δηλητηρίασε τη γερμανική κοινή γνώμη και θεωρείται ένα από τα ερείσματα, στα οποία στηρίχθηκε ο Χίτλερ για να αναρριχηθεί στην εξουσία.

Τι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα

Η Ουκρανία δέχθηκε τους όρους μιας συμφωνίας με τις ΗΠΑ για τα ορυκτά της, με τον πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι να είναι πιθανό να μεταβεί ήδη την Παρασκευή στην Ουάσινγκτον για να την υπογράψει.

Ο Τραμπ έχει ζητήσει από την Ουκρανία να δώσει πρόσβαση στις ΗΠΑ στους ορυκτούς της πόρους προκειμένου να αποζημιωθούν για τα δισεκατομμύρια δολάρια βοήθειας που προσέφερε σε βοήθεια στο Κίεβο η προηγούμενη κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν.

Η Ουάσιγκτον εκτιμά ότι θα της αποφέρουν τα ορικτά της Ουκρανίας 500 δισεκατομμύρια δολάρια.

Οι ΗΠΑ θα εκμεταλλευθούν από κοινού με την Ουκρανία τον ορυκτό της πλούτο και τα έσοδα που θα προκύψουν θα πάνε σε ένα νεοσύστατο ταμείο.