Δύο χρόνια έχουν περάσει από το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών με τους 57 νεκρούς και οι πληγές των επιζώντων αλλά και των συγγενών των θυμάτων δεν έχουν ακόμα επουλωθεί. Πολλοί είναι εκείνοι που άλλαξαν τρόπο ζωής, ενώ δεν είναι λίγοι κι αυτοί που απομονώθηκαν και ζουν με την ανάμνηση των αγαπημένων τους προσώπων.

Όπως αποδεικνύεται από τις εκθέσεις των ειδικών τουλάχιστον 22 άτομα βρίσκονται ακόμα  σε σοβαρό ή στο υψηλότερο επίπεδο της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες.

Μάλιστα, όπως επισημαίνεται και στο πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ για την τραγωδία στα Τέμπη εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να υπάρχει επιδείνωση των συναισθηματικών και ψυχοσωματικών καταστάσεων.

Έτσι τα τραυματικά βιώματα των επιζώντων δεν περιορίζονται στο παρελθόν καθώς εξακολουθούν να τους απασχολούν ακόμα και σήμερα.

«Δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον εαυτό μου»

Η Ευδοκία Τσαγκλή που τραυματίστηκε και επέζησε από το σιδηροδρομικό δυστύχημα Τεμπών, μιλώντας στο newsit.gr αφηγείται τα ψυχικά τραύματα που ακόμα προσπαθεί να ξεπεράσει.

«Στο μετατραυματικό στρες αρχικά υπάρχουν κάποια άμεσα συμπτώματα, όπως δεν μπορείς να μπεις σε αυτοκίνητο και φοβάσαι τα πάντα. Φοβάσαι μην πέσει κάτι πάνω στο κεφάλι σου όπως περπατάς. Γενικά σου δημιουργούνται άμεσα πολλές φοβίες. Εγώ είχα μία σχετική άγνοια κινδύνου, οπότε αυτή η μετάβαση ήταν κάπως ακραία για μένα»,  λέει στο newsit.gr η Ευδοκία Τσαγκλή και συνεχίζοντας συμπληρώνει: «Ταυτόχρονα είναι και αρκετά ύπουλο γιατί αλλάζει τον χαρακτήρα σου με τρόπους που δεν θα φανταζόσουν ποτέ. Παράλληλα γίνεσαι ένας πάρα πολύ δυσάρεστος άνθρωπος. Εγώ προσωπικά απομονώθηκα γι’ αυτό το λόγο, γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου, δεν είχα υπομονή για τίποτα».

Συνεχίζοντας η Ευδοκία Τσαγκλή,  αναφέρει ότι έφτασε σε σημείο τέτοιο που δεν μπορούσε να περιμένει ακόμα και για διάστημα μερικών λεπτών, χωρίς να την πιάσουν τα κλάματα.

«Όταν είσαι έτσι γενικά δεν μπορείς να κάνεις πράγματα. Θα σου πω το πολύ απλό, πήγα στο λογιστή γιατί έπρεπε να κάνω μια δουλειά. Δεν μπορούσα να έχω αυτή τη διάδραση. Βγήκα στο μπαλκόνι και έκλαιγα. Στην αρχή είχα έντονη αγοροφοβία. Δηλαδή σε απλές καθημερινές στιγμές… Πήγαινα να πάρω ένα καφέ. Είχε ουρά κι εγώ έπρεπε να περιμένω 2 – 3 λεπτά και απλά άρχισα να κλαίω και ντρεπόμουν. Δεν καταλάβαινα ακριβώς τι μου συμβαίνει και αυτό σε απομονώνει από όλες τις δραστηριότητες και από την καθημερινότητα. Γι’ αυτό δεν μπορείς να δουλέψεις, γι’ αυτό δεν μπορείς να διαχειριστείς τις κοινωνικές επαφές, τους φίλους σου. Έκοψα όλους μου τους φίλους για να τους προστατέψω και να προστατέψω και τον εαυτό μου στην ουσία. Εντάξει επέμειναν, οι φίλοι επιμένουν. Όταν όμως δεν μπορείς να διαχειριστείς τον εαυτό σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μετά. Ακόμα και τα απλά γίνονται πάρα πολύ. Το λέω και ως ένας πολύ κοινωνικός άνθρωπος, δηλαδή δεν είχα ποτέ τέτοια ζητήματα. Σε αλλάζει πάρα πολύ. Και το συζητάω και με άλλα παιδιά, όλοι έχουν παρόμοια θέματα», λέει η ίδια και συμπληρώνει:

«Σίγουρα δεν μπορούμε να φέρουμε τους νεκρούς πίσω και είναι αποκαρδιωτικό για όλους, το να έχουν χαθεί τόσο άδικα 57 ψυχές αλλά να μην ξεχνάμε και τους τραυματίες. Όπως πολλά νέα παιδιά έφυγαν, έτσι και πολλά νέα παιδιά έμειναν πίσω και η ζωή τους άλλαξε για πάντα. Γιατί το ένα είναι το σωματικό και εγώ έσπασα την ουρά μου, την μύτη μου. Είχα κακώσεις, είχα προβλήματα στο σωματικό σκέλος, αλλά το ψυχολογικό, ειδικά για παιδάκια, μιλάμε για 18, 19 ετών παιδιά που τους έχει αλλάξει τη ζωή για πάντα».

«Τα ψυχικά τραύματα παραμένουν»

Δύο χρόνια μετά τη σύγκρουση της 28ης Φεβρουάριου του 2023, η 29χρονη Ελευθερία Δρίγκα που τραυματίστηκε σοβαρά και βίωσε εφιαλτικές στιγμές στην προσπάθεια της να αποδράσει από τα συντρίμμια της αμαξοστοιχία Intercity 62,ακόμα προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της.

«Ακόμα και τώρα μου είναι δύσκολο να μιλάω για αυτό. Έχω πολύ οργή και θυμό μέσα μου. Τα Τέμπη είναι ένα έγκλημα που αφορά πολιτικούς. Εγώ ήμουν στο δεύτερο βαγόνι. Γλύτωσα από φοβερή τύχη αφού θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί. Είχα βαριά εγκαύματα, παντού πληγές, τραυματισμό στον οισοφάγο μου. Κάποια παιδιά γύρω μου με βοήθησαν να σηκωθώ αμέσως μετά την σύγκρουση. Δέκα λεπτά πριν βρισκόμουν στο κυλικείο και θυμάμαι ότι είχε μαζευτεί πολύς κόσμος εκεί και ήταν όλοι χαρούμενοι και ευδιάθετοι. Βγαίνοντας από το βαγόνι για να ανέβω πάνω στον δρόμο μαζί με άλλους όπου συρθήκαμε στον λόφο, ακούγαμε πίσω μας φωνές και κλάματα», λέει η Ελευθερία Δρίγκα και προσθέτει:

«Σήμερα δεν έχω εξωτερικά τραύματα έχω όμως εσωτερικά, ψυχικά. Το ψυχολογικό παραμένει ένα πολύ οξύ τραύμα για κάθε έναν που το βίωσε. Εγώ έχω περάσει από διάφορες φάσεις ψυχικά και ακόμη το δουλεύω και μόνη μου αλλά και με βοήθεια ειδικού. Εργάζομαι στην ίδια δουλειά, είναι δύσκολο καθώς το μυαλό να ξεφεύγει κάποιες φορές ,ωστόσο δεν μπορεί να μην δουλέψεις».

«Για εμένα τελείωσαν όλα»

Η μητέρα της 22χρονης Αφροδίτης Τσιώμα που έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα των Τεμπών, έχει απομονωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο, έχοντας ως μόνη στης συντροφιά τις αναμνήσεις από την κόρη της.

«Έχω επιλέξει να μην εργάζομαι τα τελευταία 2 χρόνια που έφυγε η Αφροδίτη μου από την ζωή. Δεν θέλω να βρίσκομαι μέσα στην κοινωνία. Δεν μπορώ να λειτουργήσω. Είμαι στο σπίτι και στο μνήμα της Αφροδίτης. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσω το επάγγελμα μου, για εμένα τελείωσαν όλα. Δύσκολα βιοπορίζομαι, οι υποχρεώσεις είναι πολλές αλλά δεν μπορώ να μιλάω με κόσμο και να παίξω σοβαρό ρόλο», αναφέρει στο newsit.gr η μητέρα της Αφροδίτης Τσιώμα, Καλλιόπη και επισημαίνει:

«Δεν μπορώ να παίξω κανέναν ρόλο στην κοινωνία. Εχω και κάποιους γνωστούς που μου προτείνουν δουλειές και τους ευχαριστώ αλλά δεν είμαι σε θέση. Περιμένω απλώς την ώρα που θα συναντήσω την Αφροδίτη. Κάθε πρωί που ξυπνάω κοιτάζω έξω από το παράθυρο και κάνω εικόνα το πως ερχόταν η Αφροδίτη στο σπίτι από τη δουλειά της. Την κοιτάζω να μπαίνει μέσα».