Η απόβαση των συμμάχων στη Νορμανδία, γνωστή και ως D-Day, υπήρξε μια από τις πιο βίαιες και αιματηρές μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Χιλιάδες νεαροί άνδρες βρέθηκαν στις γαλλικές ακτές, για να πολεμήσουν το Γ’ Ράιχ.

Ένας από αυτούς ήταν ο στρατιώτης Billy Millin, που υπηρετούσε κάτω από τις διαταγές του Simon Fraser, 15ου Λόρδου του Lovat.

Ήταν μέλος μιας μονάδας από τα Highlands της Σκωτίας και, εκείνη τη μέρα, έπαιζε την γκάιντα προσωπικά για τον Λόρδο.

Ο Λόρδος κράτησε την παράδοση που θέλει ένας άνδρας να παίζει το συγκεκριμένο όργανο, όταν πηγαίνει στη μάχη.

Οι άνδρες που έπαιζαν την πίπιζα, είχαν απαγορευτεί κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο εχθρός κατάλαβε πόσο ηθικό έδιναν στους στρατιώτες και τους κατέσφαζαν, με την ηγεσία του στρατού να αποφασίζει να τους μεταφέρει στα στρατόπεδα και να μην τους αφήνει να πηγαίνουν στην πρώτη γραμμή.

Ωστόσο εκείνη την ημέρα, ο Λόρδος ζήτησε από τον Millin να συνοδεύσει τους άνδρες με την γκάιντα του στις ακτές, όπως το ζητούσε η παράδοση.

Ο στρατιώτης δεν δέχθηκε, θυμίζοντας στον διοικητή του την εντολή της στρατιωτικής ηγεσίας. Ο Λόρδος όμως απάντησε αποστομωτικά: «Μα, αυτό είναι το Αγγλικό Επιτελείο Στρατού. Εμείς οι δυο είμαστε Σκωτσέζοι και για εμάς αυτός ο κανόνας δεν ισχύει».

Ενώ οι στρατιώτες αποβιβάζονταν, ο Millin ξεκίνησε να παίζει την γκάιντα. Φορούσε το παραδοσιακό σκωτσέζικο καρό κιλτ, το ίδιο που φορούσε ο πατέρας του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αφού κατέβηκε, ο στρατιώτης που βρισκόταν δίπλα του δέχθηκε μια σφαίρα και σκοτώθηκε.

«Άρχισα να παίζω μόλις ακούμπησα το νερό», είχε πει ο Millin στον Jonathan Bastable, ο οποίος το μετέφερε στο βιβλίο του «Voices from D-Day».

«Οι τραυματίες με έβλεπαν και πάθαιναν σοκ. Περίμεναν να δουν έναν γιατρό ή κάποιου είδους ιατρική βοήθεια. Αντίθετα, έβλεπαν εμένα με το κιλτ μου να παίζω τη γκάιντα. Ήταν τρομακτικό, αφού ένιωθα αβοήθητος».

Η παράδοση έλεγε πως οι άνδρες που έπαιζαν τη γκάιντα έπρεπε να πηγαίνουν πάνω κάτω στο πεδίο της μάχης, με σκοπό να δώσουν κουράγιο στους στρατιώτες. «Δεν υπήρχε χρόνος να νιώσω κάποιο αληθινό συναίσθημα. Η Νορμανδία ήταν η πιο ταραχώδης εκστρατεία επειδή υπήρξαν τόσες πολλές απώλειες. Ένα πραγματικό νεκροταφείο».

Πάντα του έκανε εντύπωση πως κάποιος δεν τον πυροβόλησε. όχι μόνο πήγαινε πάνω κάτω στο πεδίο της μάχης, αλλά ο ήχος της γκάιντας ακουγόταν πολύ περισσότερο από εκείνον της ανταλλαγής πυρών.

Ένας Γερμανός αιχμάλωτος του είχε πει αργότερα, πως δεν τον πυροβόλησε κανείς επειδή πίστευαν ότι τρελάθηκε και τον λυπήθηκαν. Έτσι αποφάσισαν να μην του δώσουν σημασία και να στρέψουν αλλού τα όπλα τους.

Οι γκάιντες που χρησιμοποίησε εκείνη την ημέρα, μαζί με το κιλτ του, υπήρξαν αντικείμενο διαμάχης μεταξύ διάφορων μουσείων και κατέληξαν στο Μουσείο Dawlish, στο Devon της Αγγλίας.

Εκτίθενται μαζί με φωτογραφίες και βίντεο, τα οποία διηγούνται την απίθανη ιστορία του Billy Millin. Ο οποίος κατάφερε να ζήσει εκείνη την ημέρα και φτάσει σε ηλικία 88 ετών, όταν και πέθανε στις 17 Αυγούστου του 2010.