Το άρθρο εξερευνά την ιστορία της ψηφοφορίας στην Ελλάδα, εστιάζοντας στην εισαγωγή του ψηφοδελτίου το 1834 από τους Βαυαρούς, κατά την περίοδο των πρώτων εκλογών. Πριν από αυτό, η ψηφοφορία γινόταν προφορικά και φανερά, ενώ η χρήση του χειρόγραφου ψηφοδελτίου καταργήθηκε το 1864 λόγω της αναλφαβησίας των πολιτών και των κινδύνων για νοθεία.
Στη θέση του, χρησιμοποιήθηκε το σφαιρίδιο, που εξασφάλιζε τη μυστικότητα της ψήφου. Το άρθρο αναλύει επίσης τις μεθόδους νοθείας που εφαρμόζονταν, όπως η ρίψη της κάλπης στο πάτωμα πριν από την καταμέτρηση.
Πιο αναλυτικά
Πριν από την Επανάσταση, κατά την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας, επικρατούσε η προφορική και φανερή ψηφοφορία, όταν μαζεύονταν οι τοπικές κοινότητες.
Το ψηφοδέλτιο χρησιμοποιήθηκε πρωτίστως τον Ιούλιο του 1834 στις δημοτικές εκλογές του νομού Αργολιδοκορινθίας.
Το ψηφοδέλτιο ήρθε στη ζωή μας από τους Βαυαρούς το 1834, στις πρώτες δημοτικές εκλογές καθώς και στις πρώτες γενικές βουλευτικές εκλογές του 1844, μετά από την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. Ήταν λευκό και ο ψηφοφόρος σημείωνε χειρόγραφα τον υποψήφιο της επιλογής του.
Το χειρόγραφο ψηφοδέλτιο καταργήθηκε με το Σύνταγμα του 1864, επειδή οι περισσότεροι Έλληνες ήταν αναλφάβητοι και συνεπώς ήταν εύκολο να χειραγωγούνται από τους τοπικούς κομματάρχες οπότε όλοι καταλαβαίνουμε πόσα παράθυρα νοθείας άφηνε αυτή η διαδικασία.
Τα σφαιρίδια και τα κόλπα για νοθεία
Το σφαιρίδιο ήταν ένας μικρός βώλος από μολύβι που ύστερα από εισήγηση των Επτανησίων βουλευτών επιλέχθηκε ως τρόπος ψηφοφορίας με τη δικαιολογητική βάση ότι ήταν το «καταλληλότερο εις τα αναπτυγμένα έθνη, τα έχοντα ηθικήν καλυτέραν, σέβας προς τους νόμους και την δημοτικήν παιδείαν διακεχυμένην και εις το ευτελέστατον χωρίον».
Η ψηφοφορία δια σφαιριδίου εφαρμοζόταν στο Ιόνιο κράτος και είχε τις ρίζες της στην περίοδο της Ενετοκρατίας και σκοπός της χρήσης του ήταν η διασφάλιση της μυστικότητας, του «απορρήτου της ψήφου», μετά την εμπειρία των νόθων εκλογών της Οθωνικής περιόδου, κατά τις οποίες χρησιμοποιούνταν ψηφοδέλτια. Πώς λειτουργούσε;
Ουσιαστικά, για κάθε υποψήφιο στηνόταν μια ξεχωριστή μεταλλική κάλπη, που ήταν χωρισμένη στα δύο – το αριστερό μέρος ήταν βαμμένο λευκό και αντιστοιχούσε στο «Ναι», ενώ το δεξιά ήταν χρώματος μαύρου και αντιστοιχούσε στο «όχι».
Ο ψηφοφόρος, λοιπόν, έπρεπε υποχρεωτικά ν να περάσει από όλες τις παραταγμένες κάλπες και σε κάθε μία από αυτές να ρίξει μυστικά το σφαιρίδιο, δηλώνοντας τη θέση του ανάλογα με την πλευρά που θα κατέληγε το σφαιρίδιο.
Έτσι βγήκε και η έκφραση του έριξα «μαύρο». Και το «δαγκωτό» βγήκε για να δηλώσει κάποιος το πάθος του στην ψήφο!
Προτού ρίξει την ψήφο του στην αντίστοιχη οπή, ο ψηφοφόρος σήκωνε ψηλά το χέρι του για να δείξει στον υπάλληλο που βρισκόταν μπροστά από κάθε κάλπη ότι κρατά μονάχα ένα σφαιρίδιο, ενώ για να μην ακούγεται σε ποια μεριά της κάλπης έπεφτε το μεταλλικό αντικείμενο, εσωτερικά η κάλπη ήταν καλυμμένη με ύφασμα.
Και πώς γίνονταν τα κόλπα της νοθείας; Απλώς έριχναν κατά λάθος την κάλπη στο πάτωμα… πριν από την καταμέτρηση, για να αναμειχθούν τα σφαιρίδια.
