- Ο Κάρλο Αντσελότι αναφέρει ότι δεν καπνίζει ποτέ αλλά έχει ένα σπίτι γεμάτο πούρα ως δώρα.
- Αντιμετωπίζει δυσκολίες στον ρόλο του προπονητή και προσπαθεί να έχει καλές σχέσεις με τους παίκτες.
- Η ήττα είναι ευκαιρία για βελτίωση, ενώ η νίκη δεν είναι πραγματική ευτυχία.
- Πριν από έναν αγώνα αντιμετωπίζει άγχος και ανησυχία, αλλά πρέπει να βρει ψυχική ηρεμία.
- Η μοναξιά του ως προπονητής είναι κάτι που δεν μπορεί να μοιραστεί, αλλά λαμβάνει υποστήριξη από την οικογένειά του.
- Σκοπεύει να συνεχίσει το προπονητικό του έως να σβήσει η φωτιά του για το ποδόσφαιρο.
Οι δηλώσεις του Κάρλο Αντσελότι:
«Μου αρέσει να χορεύω, να τραγουδάω, να περνάω καλά με την οικογένεια και τους φίλους μου. Είναι σημαντικό να επιλέγω την κατάλληλη στιγμή για να τραγουδήσω. Και τραγουδώ μόνο όταν κερδίζουμε τίτλους και σε ένα γήπεδο.
Νομίζω ότι έχω καπνίσει ένα πούρο μια φορά στη ζωή μου, το οποίο ήταν στο λεωφορείο με τους παίκτες. Ποτέ δεν καπνίζω πούρα, αλλά τώρα έχω ένα σπίτι γεμάτο πούρα ως δώρα.
Ακριβώς όπως η τσίχλα, που μου δίνει πάντα ο κόσμος και την παίρνω μόνο στα παιχνίδια.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει, πώς αντιμετωπίζει την ήττα, αλλά και το άγχος πριν από ένα παιχνίδι.
“Συναντώ καθημερινά δυσκολίες. Είναι μια δουλειά που έχει μεγάλη ευθύνη. Μπορώ να διαλέξω τι ώρα θα γίνει η προπόνηση, ποιον θα βάλω, αλλά στο τέλος είναι μια σχέση ανθρώπων.
Αυτή είναι η πιο σημαντική πτυχή. Μερικές φορές ρωτάω τους παίκτες “ποιος είσαι” και μου λένε “είμαι ποδοσφαιριστής”. Και τους λέω “όχι, είσαι άνθρωπος που παίζει ποδόσφαιρο”.
Προσπαθώ να έχω μια σχέση σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και σε επαγγελματικό γιατί έτσι μπορείς να έχεις καλύτερες επιδόσεις από τον επαγγελματία.
Δεν είναι εύκολο γιατί ο παίκτης θέλει πάντα να παίζει. Παίζουν 11, αλλά 15 πάνε να δουν το παιχνίδι. Αυτό είναι το πιο περίπλοκο πράγμα. Αλλά αν καταφέρεις να έχεις μια καλή προσωπική σχέση, αυτό σε βοηθά να δουλεύεις καλύτερα.
Η ήττα είναι μια στιγμή θλίψης, αλλά και μια στιγμή ευκαιρίας για να προσπαθήσεις να βελτιώσεις τα πράγματα. Πρέπει να σηκωθείς, όπως και στη ζωή.
Η νίκη δεν είναι πραγματική ευτυχία. Το βλέπω ως ανακούφιση γιατί τρεις μέρες μετά έχεις άλλο ματς και μπορεί να έρθει η κριτική. Κι η κριτική σε ενοχλεί όταν δεν είσαι σε θέση να κάνεις αυτοκριτική.
Πρέπει να έχεις ξεκάθαρη ιδέα για το τι πρέπει να κάνεις. Είναι σημαντικό να ακούς τον βοηθό σου, τον παίκτη. Ζωή χωρίς πίεση ή λίγο άγχος δεν υπάρχει.
Όχι το πολύ άγχος, αλλά το λίγο είναι καύσιμο. Η μέρα που δεν θα έχω ενθουσιασμό πριν από έναν αγώνα, θα είναι κι η μέρα που πρέπει να σταματήσω.
Πριν από έναν αγώνα υπάρχει ανησυχία, υπάρχει ένα αρνητικό συναίσθημα που νομίζεις ότι δεν θα πάει καλά, ότι θα βάλουν ένα γκολ.
Όταν ξεκινήσει ο αγώνας, όλα σταματούν. Οπότε, πρέπει να βρεις τη ψυχική ηρεμία για να χειριστείς τις καταστάσεις στο παιχνίδι.
Τρεις τέσσερις ώρες πριν από το ματς, πάντα αρχίζεις να ιδρώνεις, η καρδιά σου τρέχει, αρχίζεις να σκέφτεσαι αρνητικά. Είναι πάντα το ίδιο.
Αυτή είναι η μοναξιά ενός προπονητή, που δεν μπορεί να τη μοιραστεί με κανέναν. Είναι κάτι ατομικό. Δεν μπορώ να το μοιραστώ. Η οικογένειά μου κι η γυναίκα μου με βοηθάνε, με στηρίζουν, αλλά οι δυσκολίες είναι κάτι ατομικό που το χειρίζομαι καλά.
Βλέπω τον εαυτό μου να συνεχίζω να προπονώ για καιρό. Θα συνεχίσω μέχρι να σβήσει η φωτιά που έχω για το ποδόσφαιρο”.//ΓΡ
