Με την Audrey Diwan μετά το πολυβραβευμένο της «Γεγονός» να δίνει μάχες για να γυρίσει τη δική της «Εμμανουέλλα», περιμέναμε τουλάχιστον τον τίτλο στα ελληνικά να υπονοεί το «Ε, μαν(αμ) έλα» (αλλιώς να το επικρίνει και με τα δύο θα ήμασταν σύμφωνοι). Δυστυχώς από τη δική της «Εμμανουέλλα»… λείπει το «έλα».
Το εμπνευσμένο από το γνωστό βιβλίο δημιούργημα μεταμορφώνεται σε ταινία χωρίς κάλεσμα στο κοινό που με τις παλιότερες ταινίες αισθάνθηκε συνώνυμο του ερωτισμού το όνομα της ηρωίδας. Να μην παρεξηγηθώ: Η Audrey Diwan ξέρει πολύ καλά τι κάνει και γιατί το κάνει, προστατεύοντας όμως ένα ερωτικό σύμβολο και από την έκθεση και από το να μετατραπεί σε φεμινιστικό μανιφέστο, ακρωτηριάζει και το επικείμενο σχόλιο που αιωρείται στο «γενικά και αόριστα» και τη σαρκική αναφορά στη γυναικεία αυτοδιάθεση με πρόφαση τον πόθο.
Με την κατά τα άλλα πανέμορφη Noémie Merlant στον πρωταγωνιστικό ρόλο να προσφέρει το σώμα της ως εύπλαστο υλικό στη σκηνοθέτιδα, αλλά επίμονα και ανεπανόρθωτα να στερεί το κοινό από σημάδια έκφρασης πόθου, η ταινία αντί για ψυχρολουσία με παγάκια σε μια όαση μετατρέπεται σε ιγκλού στη μέση αμμοθύελλας.
Παράλληλα, η ανεκμετάλλευτη αποτύπωση ή ουσιαστική εξερεύνηση της αποικιοκρατικής πολυτέλειας πνιγμένης στον ολιγοήμερο σεξοτουρισμό (σ.σ. το Χονγκ-Κονγκ ήταν βρετανική αποικία και μέχρι το 1997 εξαρτημένη από τους Βρετανούς περιοχή που συχνά φιλοξενούσε για διακοπές τους επίσης εργένηδες Γάλλους αποικιοκράτες της Ινδοκίνας, που αναζητούσαν μια παραπλήσια γευστική παλέτα ασιατικών ερωτικών προσφορών) συνυπογράφει ότι η δημιουργός δεν είχε καμία πρόθεση να αποχωριστεί τις ράγες του βαγονιού των γεγονότων.
Με πρεμιέρα λίγες μέρες πριν στη Γαλλία (σχεδόν τις ίδιες μέρες που άνοιξε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν και χωρίς αριθμητικά στοιχεία από το γαλλικό box-office ακόμα, η γενική εικόνα παραμένει θαμπή ως προς το κατά πόσο η πρόθεση συναντήθηκε με το κοινό και αναγνωρίστηκε. Στο θολό του ματιού της νέας ηρωίδας κρύβεται μια προφητεία: ίσως στο μέλλον αυτή η «Εμμανουέλλα» μπορέσει να σταθεί στο ύψος (και το βάθος) της ιστορικά, αν όχι και συγκριτικά. Προς το παρόν η ιστορία δεν έχει γραφτεί και η φιλόδοξη ταινία ξυπνάει κάθε τρεις και λίγο στη θερμοκοιτίδα της ζητώντας γάλα από τη μαμά της. Δυστυχώς αυτή η «Εμμανουέλλα», και όλες οι Εμμανουέλλες του κόσμου, για να πουν το «έλα», χρειάζονται τα εφηβικά ψηλά τακούνια τους και πολλά στραβοπατήματα στην πασαρέλα για να γίνουν οι Λολίτες των αρρωστημένων μυαλών που κάποτε θα πίνουν σαμπάνια από το γοβάκι τους.
