Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ : «Ήμουν απόλυτα απρόθυμος να γίνω ηθοποιός, γιατί αυτό ήταν δεδομένο και […].διαθέσιμο»

Με αφορμή τα τελευταία επεισόδια της σειράς «Η Μηχανή» που προβάλλεται στο Disney+, o Γκαέλ Γκαρθία Μπερνάλ μίλησε για θέματα άμεσα συνδεδεμένα με τη σειρά, τη ζωή, την καριέρα του και τη φιλοσοφία του στη ζωή.

ΟΓκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ βρέθηκε στον κόσμο του κινηματογράφου σχεδόν με τη γέννηση του, καθώς με πατέρα σκηνοθέτη και η μητέρα ηθοποιό είχε καλά πρότυπα για να τον εμπνεύσουν. Πρωταγωνίστησε σε μια μεξικανική τηλεοπτική σειρά όταν ήταν μόλις 13 χρονών. Μετά ήρθε η σχολή θεάτρου στο Λονδίνο και ο ρόλος στην ταινία «Χαμένες Αγάπες» (Amores Perros), η οποία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Και αυτό άλλαξε τα πάντα.

Έπειτα ήρθε ο εμβληματικός του ρόλος στο Y tu mamá también, μαζί με τον παιδικό του φίλο Ντιέγκο Λούνα. Δεν προϋπήρχε ανάλογη ταινία ενηλικίωσης σαν αυτή. Ανέτρεψε όλους τους κανόνες γύρω από την αρρενωπότητα και την σεξουαλική ανακάλυψη. Και σε αυτή την ταινία βλέπουμε τα πρώτα βήματα μιας μεγάλης καριέρας για τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, που θα ήταν γεμάτη με ρόλους που ενίσχυσαν τις προσδοκίες του κοινού. Όπως και στη νέα του περιορισμένη σειρά που στην Eλλάδα βλέπουμε από το Disney+, τη «Μηχανή» (La Máquina).

Με κάθε νέα ταινία ή σειρά, μοιάζει να έχει την ίδια δίψα που είχε στην αρχή της καριέρας του. Η υποκριτική ήρθε για εκείνον νωρίς και έμεινε. Και κατά διαστήματα μας χαρίζει ενδιαφέρουσες ερμηνείες.

«Μεγάλωσα στο θέατρο με τους γονείς μου. Ένιωθα ότι όταν ήμουν παιδί, το θέατρο και η ζωή ήταν ένα και το αυτό. Η σκηνή ήταν μόλις ένα βήμα μακριά. Έτσι, με τον καιρό, συνειδητοποίησα ότι γεννήθηκα έχοντας ένα ξεχωριστό εφόδιο — σε έναν κόσμο άκρως μοναδικό. Και όσο μεγάλωνα, τόσο περισσότερη διαφορά έβλεπα με τον υπόλοιπο κόσμο. Υπήρχε το «έξω» και το «μέσα». Το «σπίτι μου» και «ο κόσμος». Και υπήρχε μια μεγάλη περίοδος στην εφηβεία μου, που δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός».

«Ήμουν απόλυτα απρόθυμος να γίνω ηθοποιός, γιατί αυτό ήταν δεδομένο και […].διαθέσιμο. Οπότε ήθελα την πρόκληση για κάτι άλλο […] που θα ενεργοποιούσε τις περιέργειες μου,  όπως η αρχαιολογία, η κοινωνιολογία, η ανθρωπολογία, η φιλοσοφία· σπούδασα φιλοσοφία στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού. Και προσπάθησα όσο μπορούσα να μην γίνω ηθοποιός· αλλά ήταν αδύνατο να το αποφύγω. Για μένα, δεν ήταν «η υποκριτική», «δεν είναι η σκηνή»· ήτανι η μυρωδιά του «τόπου». Το αισθανόμουν σα ναό. Είναι το μέρος όπου ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά. Υπάρχει αυτή η στιγμή απίστευτης έντασης και ενθουσιασμού πριν βγεις στη σκηνή, και παρουσιαστείς στο κοινό. Και όταν βρεθείς εκεί, όλα είναι καταπληκτικά. Όλα είναι απίστευτα. Οπότε νομίζω ότι είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, γιατί, πρώτα από όλα, δεν ξέρω ποιος είμαι. Οπότε υποθέτω ότι το καλύτερο από τον εαυτό μου, κάπως το φέρω μαζί μου και, δεν λάμπει κατ’ ανάγκη αλλά υπάρχει. Είναι αυτό που βλέπουμε σε έναν ηθοποιό όταν μελετάμε την ερμηνεία του, και ξέρουμε ότι είναι κάποιος άλλος».

«Νομίζω ότι χρειάστηκε καιρός για να το αποδεχτώ και να το συμφιλιωθώ με αυτό, γιατί, (όπως προείπα) ήμουν απρόθυμος. Είχα δει την υποκριτική ως κάτι άλλο όταν ήμουν νέος και άρχισα να ανακαλύπτω ότι, «Το να υποδύεσαι κάποιον είναι μια υπαρξιακή πορεία, θεραπευτική επίσης και καθαρτική· και (μέσα από την υποκριτική) μπορείς να αποδώσεις τόσα πολλά.»

«Τώρα ξέρω πώς να κάνω τα πράγματα καλύτερα, αλλά το σώμα μου δεν ανταποκρίνεται όπως παλιά. Για παράδειγμα, έπαιζα πολύ ποδόσφαιρο και απλά το παράτησα γιατί πλέον πονάω. Και τραυματίζομαι εύκολα. Αλλά νομίζω ότι παίζω καλύτερα από ποτέ, γιατί τώρα ξέρω πού να πάω και σε ποια θέση να βρεθώ».

«Πλέον έχω εξελιγμένα συναισθήματά αναφορικά με τον θάνατο με την πάροδο του. Νομίζω ότι για μένα, και σίγουρα για πολλούς άλλους, η πρώτη φορά που αισθάνθηκα την αλλαγή ήταν όταν έγινα πατέρας. Θυμάμαι πως κάποιος τις προάλλες μου είπε, «Θυμάται κανείς το όνομα του προπάππου του;» Και είπα, «Όχι. Δεν νομίζω ότι το θυμάται κανείς.» Είναι τρελό πώς όλα αυτά τα πράγματα που θα προσπαθήσουμε να χτίσουμε και όλες αυτές οι δομές για τις οποίες παλεύουμε ή προσπαθούμε να πετύχουμε, κάποτε χάνονται στο χρόνο. Οπότε βλέπεις ότι η μετάβαση είναι κάτι διαφορετικό. Και σίγουρα με το μωρό η μετάβαση είναι παρούσα. Υπάρχει κάτι που παραμένει εκεί και θα συνεχίσει να υπάρχει και θα αναπαράγεται και θα μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο και εσύ απλά θα το θαυμάζεις. Αυτό που περιγράφω είναι παρόμοιο με αυτό που κάνουμε και στις ταινίες. Δηλαδή, η προσέγγισή μου στο να κάνω ταινίες — και μπορεί να ακούγεται λίγο υπεροπτικό — είναι να προσπαθήσω να φτιάξω κάτι που ελπίζω να έχει κάποια διάρκεια στο χρόνο. Θέλω πραγματικά αυτές οι ταινίες να ξεπεράσουν τον χρόνο και να προβάλλονται πολλά χρόνια μετά κατοπτρίζοντας την εποχή που τις γυρίσαμε».

«Ευτυχώς, πολλές από τις δουλειές στις οποίες έχω συμμετάσχει βοήθησαν στο να διευρύνουν τις διαστάσεις πολλών συζητήσεων και συνομιλιών που έπρεπε να γίνουν στην εποχή μου. Αυτές οι ταινίες ήταν καταπραϋντικές ή καταλύτες για κάτι, ή «συνόδευσαν» ορισμένα ζητήματα — πολύ ενδιαφέροντα θέματα, όπως «Τι είναι η δημοκρατία;». Για παράδειγμα, προτείνω την ταινία «No» του Πάμπλο Λαραΐν. Την κάναμε στη Χιλή πριν από μερικά χρόνια και είναι για τη στιγμή που ανέτρεψαν τον δικτάτορα Πινοσέτ. Είναι απίστευτο το ανθρωπολογικό παιχνίδι που παίζεται εκεί γιατί είναι ένα έργο για τη δημοκρατία. Διερωτάται ουσιαστικά τί είναι η δημοκρατία και αυτό μου αρέσει πολύ. Θα ήθελα αυτές οι συνεργασίες (σ.σ. ή το αποτέλεσμα τους) να έχουν διάρκεια και να τις καταλαβαίνω, και να τις αισθάνομαι, αλλά και όταν θα έχω πεθάνει, οι επόμενες γενιές να λένε: «Αυτοί προσπάθησαν όσο καλύτερα μπορούσαν. Αυτοί πραγματικά προσπάθησαν να αφήσουν ένα αποτύπωμα.»

«Ίσως υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Προτιμώ όμως να την απολαμβάνω τώρα ή να αφοσιώνομαι στο μυστήριο των πραγμάτων. [Αν δεν είχα αυτή την πίστη] δε νομίζω ότι θα ήμουν ηθοποιός. Γιατί αν είχα την βεβαιότητα και έλεγα, «Είμαι μόνο για τα γεγονότα», τότε θα διάβαζα το τηλεφωνικό κατάλογο. Και θα απολάμβανα να διαβάζω τον τηλεφωνικό κατάλογο. [Ευτυχώς] δεν το απολαμβάνω».

«Αγαπώ το μυστήριο και την ποιότητα πίσω από όλα αυτά — αλλά όχι με την ιδιότητα του πιστού. [Το βλέπω] κυρίως σαν απόλαυση ή περιέργεια. Τίποτα δεν τελειώνει. Όλα μεταμορφώνονται. Και αυτός είναι ένας νόμος της φυσικής. Και το αισθάνομαι. Υπάρχουν τόσα πολλά παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω, κάποια από αυτά είναι πολύ προσωπικά. Αλλά όταν μάθαμε ότι η κόρη μου ήταν έγκυος, ο πατέρας μου πέθανε. Έτσι ήταν σαν μια συνάντηση (γελάει). Το πιστεύω».