Συγκλονίζει ο πρώην διεθνής Βραζιλιάνος Αντριάνο με επιστολή του: «Εδώ ανήκω, στις φτωχικές φαβέλες – Πίνω συνεχώς και σπαταλάω τη ζωή μου»

Ο πρώην διεθνής Βραζιλιάνος άσος της Ίντερ και της εθνικής Βραζιλίας, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που πέρασαν από το ποδόσφαιρο, εδώ και κάμποσο καιρό επέλεξε να ζήσει αντισυμβατικά, στη γειτονιά που μεγάλωσε, σε φτωχικές φαβέλες της Βίλα Κρουζέιρο στην πατρίδα του.
Πολλοί απόρησαν για ποιό λόγο ο 42χρονος βιρτουόζος του ποδοσφαίρου, που θα μπορούσε να μένει στο πιο ακριβό μέρος του κόσμου, το έκανε αυτό, ωστόσο με επιστολή του εξηγεί τους λόγους που τον ώθησαν σε αυτή την απόφαση, που είναι συχγρόνως μια συγκλονιστική εξομολόγηση για όλη τη ζωή και τα λάθη του, για τον θάνατό του πατέρα του που τον συνέτριψε, καθώς όπως γράφει χαρακτηριστικά: «…έχω εμμονή με το να σπαταλάω τη ζωή μου. Είμαι μια χαρά έτσι, σε ξέφρενη σπατάλη. Απολαμβάνω αυτό το στίγμα.

Δεν παίρνω ναρκωτικά, όπως προσπαθούν να αποδείξουν.

Δεν είμαι εγκληματίας, αλλά, φυσικά, θα μπορούσα να είμαι.

Δεν μου αρέσουν τα κλαμπ.

Πηγαίνω πάντα στο ίδιο μέρος στη γειτονιά μου, στο περίπτερο του Νανά. Αν θέλετε να με γνωρίσετε, περάστε από εκεί.

Πίνω κάθε δεύτερη μέρα, ναι. (Και τις άλλες μέρες επίσης.)

Πώς ένα άτομο σαν εμένα φτάνει στο σημείο να πίνει σχεδόν κάθε μέρα;

Δεν μου αρέσει να δίνω εξηγήσεις στους άλλους. Αλλά εδώ είναι μία. Πίνω επειδή δεν είναι εύκολο να είσαι μια υπόσχεση που παραμένει χρεωμένη. Και γίνεται ακόμα χειρότερο στην ηλικία μου.

Ολόκληρη η επιστολή του Αντριάνο:

Ξέρετε πώς είναι να είσαι μια υπόσχεση;

Το ξέρω.

Συμπεριλαμβανομένης και μιας ανεκπλήρωτης υπόσχεσης.

Η μεγαλύτερη σπατάλη του ποδοσφαίρου: Εγώ.

Μου αρέσει αυτή η λέξη, σπατάλη. Όχι μόνο επειδή ακούγεται έτσι, αλλά επειδή έχω εμμονή με το να σπαταλάω τη ζωή μου. Είμαι μια χαρά έτσι, σε ξέφρενη σπατάλη. Απολαμβάνω αυτό το στίγμα.

Δεν παίρνω ναρκωτικά, όπως προσπαθούν να αποδείξουν.

Δεν είμαι εγκληματίας, αλλά, φυσικά, θα μπορούσα να είμαι.

Δεν μου αρέσουν τα κλαμπ.

Πηγαίνω πάντα στο ίδιο μέρος στη γειτονιά μου, στο περίπτερο του Νανά. Αν θέλετε να με γνωρίσετε, περάστε από εκεί.

Πίνω κάθε δεύτερη μέρα, ναι. (Και τις άλλες μέρες επίσης.)

Πώς ένα άτομο σαν εμένα φτάνει στο σημείο να πίνει σχεδόν κάθε μέρα;

Δεν μου αρέσει να δίνω εξηγήσεις στους άλλους. Αλλά εδώ είναι μία. Πίνω επειδή δεν είναι εύκολο να είσαι μια υπόσχεση που παραμένει χρεωμένη. Και γίνεται ακόμα χειρότερο στην ηλικία μου.

Με αποκαλούν αυτοκράτορα.

Φανταστείτε το αυτό.

Ένας τύπος που έφυγε από τη φαβέλα για να λάβει το παρατσούκλι Αυτοκράτορας στην Ευρώπη. Πώς το εξηγείς αυτό, φίλε; Δεν το καταλάβαινα μέχρι σήμερα. Εντάξει, ίσως έκανα κάποια πράγματα σωστά τελικά.

Πολλοί άνθρωποι δεν καταλάβαιναν γιατί εγκατέλειψα τη δόξα των γηπέδων για να κάθομαι στην παλιά μου γειτονιά και να πίνω μέχρι να ξεχαστώ.

Γιατί κάποια στιγμή το ήθελα, και είναι το είδος της απόφασης που δύσκολα παίρνεις πίσω.

Αλλά δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό τώρα. Θέλω να έρθεις μαζί μου σε μια βόλτα.

Έχω ζήσει στην Barra da Tijuca, ένα φανταχτερό μέρος του Ρίο, για πολλά χρόνια. Αλλά ο αφαλός μου είναι θαμμένος στη φαβέλα.

Ανεβείτε. Ας πάμε εκεί με μοτοσικλέτα. Έτσι αισθάνομαι άνετα.

Θα ενημερώσω τους κατάλληλους ανθρώπους ότι ερχόμαστε. Σήμερα θα καταλάβετε τι πραγματικά κάνει ο Adriano όταν βρίσκεται με τα φιλαράκια του σε ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος. Χωρίς ψέματα ή ψεύτικους τίτλους εφημερίδων. Το πραγματικό θέμα. Η αλήθεια.

Έλα, φίλε. Έχει ήδη ξημερώσει. Σύντομα η κυκλοφορία θα σταματήσει. Δεν το ήξερες, έτσι; Από εδώ μέχρι την Penha μέσω της κίτρινης γραμμής είναι γρήγορα, αδερφέ. Αλλά μόνο αν είναι τέτοια ώρα.

Θα έρθεις ή όχι;

Σου το είπα. Εκεί είναι, ακριβώς στην είσοδο της κοινότητας. Το γήπεδο της Ordem e Progresso. Γαμώτο, έπαιξα περισσότερο ποδόσφαιρο εδώ παρά στο Σαν Σίρο. Μπορείς να το στοιχηματίσεις αυτό, αδερφέ.

Για να εισέλθετε και να εξέλθετε από τη Vila Cruzeiro πρέπει να περάσετε μπροστά από το γήπεδο. Το ποδόσφαιρο επιβάλλεται στη ζωή μας.

Εδώ ο πατέρας μου ήταν πραγματικά ευτυχισμένος. Almir Leite Ribeiro. Μπορείτε να τον λέτε Μιρίνιο, όπως τον ήξεραν όλοι. Ένας τύπος με κύρος. Νομίζεις ότι λέω ψέματα; Ρώτα οποιονδήποτε.

Κάθε Σάββατο η ρουτίνα του ήταν η ίδια. Ξυπνούσε νωρίς, ετοίμαζε το σακίδιό του και ήθελε να κατέβει αμέσως στο γήπεδο. «Ελάτε! Σε περιμένω, φίλε. Πάμε! Το παιχνίδι που έχουμε σήμερα θα είναι δύσκολο», έλεγε. Τότε, το όνομα της ερασιτεχνικής μας ομάδας ήταν Hang. Γιατί αυτό το όνομα; Δεν ξέρω, φίλε! Όταν ξεκίνησα εγώ, ονομαζόταν ήδη έτσι. Έπαιζα για μεγάλο χρονικό διάστημα με την κιτρινόμαυρη φανέλα. Καλύτερα να το πιστέψεις. Τα ίδια χρώματα με την Πάρμα. Ακόμα και όταν πήγα στην Ευρώπη, δεν εγκατέλειψα ποτέ τα παιχνίδια της Várzea, όπως τα λέμε στη Βραζιλία.

Φυσικά. Το 2002, ήρθα για διακοπές από την Ιταλία και δεν έκανα τίποτα άλλο. Έπαιρνα ένα ταξί από το αεροδρόμιο κατευθείαν εδώ στην Κρουζέιρο. Γαμώτο. Δεν πήγαινα καν στο σπίτι της μητέρας μου πριν.

Κατέβαινα στους πρόποδες του λόφου, άφηνα τις βαλίτσες μου και ανέβαινα ουρλιάζοντας. Θα χτυπούσα την πόρτα του Cachaça, του αγαπημένου μου φίλου (ας αναπαυθεί εν ειρήνη), και την πόρτα του Hermes, ενός άλλου παιδικού μου φίλου. Ήρθα χτυπώντας το παράθυρο, «Ξύπνα, μπάσταρδε! Πάμε να φύγουμε! Πάμε!» Ο Τζορτζίνιο, ο άλλος μεγάλος παιδικός μου φίλος, έμπαινε και μετά … ξέχνα το, φίλε. Αυτοί οι τύποι θα τρελαινόταν! Ο υπόλοιπος κόσμος θα μας έβρισκε μετά από μέρες. Ταξιδεύαμε σε όλη τη γειτονιά παίζοντας μπάλα, απλά αράζαμε παντού, από μπαρ σε μπαρ. Ούτε ένα μουλάρι δεν μπορεί να το αντέξει!

Μια από τις αντιπαλότητες του Hang ήταν με την Chapa Quente. Παίξαμε ακόμη και τελικό ερασιτεχνικού πρωταθλήματος εναντίον τους. Ήμουν ήδη στην Πάρμα. Ο πατέρας μου μου μιλούσε κάθε μέρα. «Σε έχω ήδη γράψει για το πρωτάθλημα, γιε μου. Τα παιδιά τρέμουν. Τους έλεγα εδώ και ένα μήνα: «Έρχεται ο μεγάλος μαύρος μάγκας μου»». Και μου απαντούσαν: «Αυτό δεν είναι δίκαιο, Μιρίνιο». Δεν με νοιάζει. Θα παίξεις».

Φυσικά και έπαιξα!

Με ένα μικρό πλαστικό ποτηράκι με Coca-Cola στο χέρι (το μόνο ποτό που του άρεσε), ο πατέρας μου ανακοίνωσε την αρχική ενδεκάδα του Hang.

«Ο Hangrismar στο τέρμα. Λεμονόχορτο, Ρίτσαρντ και Κατσάκα στην άμυνα».

Γαμώτο, ο Lemongrass ήταν ένας πικρόχολος τύπος. Παραπονιόταν για τα πάντα. Ο Ρίτσαρντ είχε μια κλωτσιά που ήταν εξίσου ισχυρή – ή και περισσότερο – από τη δική μου. Όλοι όσοι στέκονταν στον τοίχο τα έκαναν πάνω τους όταν πήγαινε να εκτελέσει το ελεύθερο λάκτισμα…

«Ο Ερμής στη μεσαία γραμμή με τον Αλαν.

Ο Crézio στη δεξιά πτέρυγα και ο Jorginho στα αριστερά, το νούμερο επτά μας.

Στην επίθεση, ο Φρανκ, ο Ντίνγκο, ο ιδιοκτήτης του νούμερο 10, και ο Αντριάνο».

Με αυτή την ομάδα θα μπορούσατε να παίξετε στο Champions League.

Θα σας ζωγραφίσω την εικόνα. Ζεστός καιρός στο Ρίο, τυπικός για το τέλος του χρόνου. Δυνατή μουσική. Σάμπα. Καυτές μελαχρινές που περπατούν πάνω κάτω. Πατέρα στον ουρανό, ευλόγησέ μας όλους. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στον πλανήτη, αδερφέ.

Κερδίσαμε τον τελικό. Πυροτεχνήματα σε όλη τη φαβέλα. Μια πανέμορφη επίδειξη. Πραγματικά καταπληκτικό.

Ήταν επίσης σε αυτό το γήπεδο που έμαθα να πίνω. Ο μπαμπάς μου ήταν τρελός. Δεν του άρεσε να βλέπει κανέναν να πίνει, πόσο μάλλον παιδιά.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που με έπιασε με ένα ποτήρι στο χέρι. Ήμουν 14 ετών και όλοι στην κοινότητά μας γιόρταζαν. Είχαν επιτέλους εγκαταστήσει προβολείς στο γήπεδο Ordem e Progresso, οπότε διοργάνωσαν έναν αγώνα με μπάρμπεκιου.

Υπήρχε πολύς κόσμος, αυτή η χαρά που κυριαρχεί, χαρακτηριστικό της Várzea, καταλαβαίνετε; Σάμπα, κόσμος που ερχόταν και έφευγε. Τότε, δεν ήμουν πότης. Αλλά όταν είδα όλα αυτά τα παιδιά να τακτοποιούν τις δουλειές τους, να γελούν, είπα «ααααααααααα». Δεν υπήρχε περίπτωση. Πήρα ένα πλαστικό ποτήρι και το γέμισα με μπύρα. Αυτός ο πικρός, λεπτός αφρός που κατέβαινε για πρώτη φορά από το λαιμό μου είχε μια ιδιαίτερη γεύση. Ένας νέος κόσμος «διασκέδασης» άνοιξε μπροστά μου. Η μητέρα μου ήταν στο πάρτι και είδε τη σκηνή. Έμεινε σιωπηλή, σωστά; Ο πατέρας μου…. Γαμώτο.

Όταν με είδε με το ποτήρι στο χέρι, διέσχισε το γήπεδο με τον βιαστικό ρυθμό κάποιου που δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει το λεωφορείο. «Σταμάτα εκεί που είσαι», φώναξε. Κοντός και χοντρός, ως συνήθως. Είπα, «Ωχ, ρε φίλε». Οι θείες μου και η μητέρα μου πήραν γρήγορα χαμπάρι και προσπάθησαν να ηρεμήσουν τα πράγματα προτού η κατάσταση χειροτερέψει. «Έλα, Μιρίνιο, είναι με τους μικρούς του φίλους, δεν πρόκειται να κάνει τίποτα τρελό. Απλά είναι εκεί και γελάει, διασκεδάζει, άφησέ τον ήσυχο, ο Αντριάνο μεγαλώνει κι αυτός», είπε η μητέρα μου.

Αλλά δεν έγινε καμία συζήτηση.

Ο γέρος τρελάθηκε. Άρπαξε το φλιτζάνι από το χέρι μου και το πέταξε στο λούκι. «Δεν σου το έμαθα εγώ αυτό, γιε μου», είπε.

Ο Μιρίνιο ήταν ηγέτης της Βίλα Κρουζέιρο. Όλοι τον σέβονταν. Έδινε το παράδειγμα. Το ποδόσφαιρο ήταν το αντικείμενό του. Μία από τις αποστολές του Mirinho ήταν να αποτρέπει τα παιδιά από το να εμπλέκονται σε πράγματα που δεν θα έπρεπε. Πάντα προσπαθούσε να φέρει τα παιδιά να παίξουν μπάλα. Δεν ήθελε κανέναν να κάνει χαζομάρες. Πόσο μάλλον να τα κάνει θάλασσα στο σχολείο. Ο πατέρας του έπινε πολύ. Ήταν πραγματικά αλκοολικός. Πέθανε κιόλας απ’ αυτό. Έτσι, κάθε φορά που έβλεπε παιδιά να πίνουν αλκοόλ, ο πατέρας μου δεν είχε καμία αμφιβολία. Πέταγε τα ποτήρια και τα μπουκάλια που βρίσκονταν μπροστά του στο πάτωμα. Αλλά δεν υπήρχε λόγος, σωστά; Τότε, το θηρίο άλλαξε τακτική. Όταν μας αποσπούσε την προσοχή, έβγαζε την οδοντοστοιχία του και την έβαζε στο ποτήρι μου ή στο ποτήρι των αγοριών που ήταν μαζί μου. Ο τύπος ήταν θρύλος. Πόσο μου λείπει….

Όλα τα μαθήματα που έμαθα από τον πατέρα μου ήταν έτσι, με χειρονομίες. Δεν κάναμε βαθιές συζητήσεις. Ο γέρος δεν ήταν από αυτούς που φιλοσοφούσαν ή έδιναν μαθήματα ηθικής, όχι. Η καθημερινή του ευθύτητα και ο σεβασμός που του έδειχναν οι άλλοι ήταν αυτά που με εντυπωσίαζαν περισσότερο.

Ο θάνατος του πατέρα μου άλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Μέχρι σήμερα, είναι ένα θέμα που ακόμα δεν έχω καταφέρει να λύσω. Όλα ξεκίνησαν εδώ, στην κοινότητα για την οποία νοιάζομαι τόσο πολύ.

Η Βίλα Κρουζέιρο δεν είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο. Ακριβώς το αντίθετο.

Είναι ένα πραγματικά επικίνδυνο μέρος. Η ζωή είναι δύσκολη. Οι άνθρωποι υποφέρουν. Πολλοί φίλοι πρέπει να ακολουθήσουν άλλους δρόμους. Κοιτάξτε γύρω σας και θα καταλάβετε. Αν σταματήσω να μετράω όλους τους ανθρώπους που ξέρω και έχουν φύγει βίαια από τη ζωή, θα μιλάμε εδώ για μέρες και μέρες….. Είθε ο ουράνιος πατέρας μας να τους ευλογεί. Μπορείτε να ρωτήσετε οποιονδήποτε εδώ. Όσοι έχουν την ευκαιρία καταλήγουν να πάνε να ζήσουν κάπου αλλού.

Γαμώτο, ο πατέρας μου πυροβολήθηκε στο κεφάλι σε ένα πάρτι στο Κρουζέιρο. Αδέσποτη σφαίρα. Δεν είχε καμία σχέση με το χάλι. Η σφαίρα μπήκε στο μέτωπό του και σφηνώθηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να την αφαιρέσουν. Μετά από αυτό, η ζωή της οικογένειάς μου δεν ήταν ποτέ η ίδια. Ο πατέρας μου άρχισε να έχει συχνές επιληπτικές κρίσεις.

Έχετε δει ποτέ ένα άτομο να παθαίνει επιληπτική κρίση μπροστά σας; Δεν θέλεις να το δεις, αδελφέ.

Είναι τρομακτικό.

Ήμουν 10 ετών όταν πυροβόλησαν τον πατέρα μου. Μεγάλωσα ζώντας με τις κρίσεις του. Ο Mirinho δεν μπόρεσε ποτέ να ξαναδουλέψει. Η ευθύνη της συντήρησης του σπιτιού έπεσε εξ ολοκλήρου στην πλάτη της μητέρας μου. Και τι έκανε; Την αντιμετώπισε. Βασίστηκε στη βοήθεια των γειτόνων μας. Και η οικογένειά μας ήταν εκεί για να βοηθήσει. Εδώ όλοι ζουν με λίγα. Κανείς δεν έχει περισσότερα από τους άλλους. Και ακόμα κι έτσι, η μητέρα μου δεν ήταν μόνη της. Υπήρχε πάντα κάποιος που της έδινε ένα χέρι βοήθειας.

Ένας γείτονας εμφανίστηκε μια μέρα με ένα μεγάλο κουτί αυγά και είπε: «Ροζίλντα, πούλησέ τα για να μαζέψεις μερικά ψιλά. Έτσι μπορείς να αγοράσεις ένα σνακ για τον Αντριάνο». Αλλά δεν είχε τα χρήματα για να πληρώσει τη γειτόνισσά της. «Μην ανησυχείς, αδελφή. Πούλα τα αυγά και πλήρωσέ με αργότερα». Έτσι ήταν, φίλε. Σου ορκίζομαι.

Ένας άλλος γείτονας της πήρε μια φιάλη αερίου. «Ροζίλντα, πούλα αυτό. Η μισή είναι δική σου, η άλλη μισή είναι δική μου». Και εκεί η μητέρα μου προσπαθούσε να μαζέψει μερικά ψιλά δουλεύοντας σκληρά κάθε μέρα. Ο πατέρας μου έμενε στο σπίτι. Και η μητέρα μου έτρεχε για δύο, ενώ η γιαγιά μου με πήγαινε στην προπόνηση.

Μια από τις θείες μου έπιασε δουλειά που της επέτρεπε να παίρνει δελτία σίτισης. Έδινε τα κουπόνια στη μητέρα μου. «Ροζίλντα, δεν είναι πολλά, αλλά είναι αρκετά για να αγοράσεις τουλάχιστον ένα μπισκότο στον Αντριάνο».

Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα ήμουν τίποτα.

Τίποτα.

Γαμώτο, αυτή η κουβέντα με έκανε να διψάω πολύ. Ας σταματήσουμε στην καλύβα του φίλου μου του Ερμή. Είναι πίσω από το γήπεδο. Ορίστε! Εκεί στο δρομάκι.

Η γιαγιά μου ζούσε εδώ. Dona Vanda, τι χαρακτήρας. Σου έχω ήδη πει γι’ αυτήν, σωστά; «Adi-rano, γιε μου! Έλα να φας ποπ κορν.» Η γιαγιά δεν μπορεί να πει το όνομά μου μέχρι σήμερα.

Έμενα στο σπίτι της κάθε μέρα όταν ήμουν παιδί. Η μητέρα μου, ο πατέρας μου και εγώ ζούσαμε στην οδό 9, που είναι στην κορυφή του λόφου. Θέλεις να πας εκεί πάνω και να δεις; Είναι περίπλοκο. Υπάρχει πολλή δραστηριότητα. Καλύτερα να μείνουμε εδώ κάτω. Η φαβέλα έχει ορισμένους κανόνες που πρέπει να σεβαστούμε.

Όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου πήγαινε στη δουλειά και με άφηνε με τη γιαγιά. Με πήγαινε στο σχολείο και μετά στο Flamengo. Η δουλειά μου ξεκίνησε νωρίς, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Hermes, φίλε μου! Τράβα το ντόμινο για μας. Να προσέχεις, κλέβει σαν τρελός. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά. Ο Ερμής είναι ύπουλος. Κάτσε εδώ, Jorginho. Ας παίξουμε ντόμινο, εσύ μπορείς να ξεκινήσεις.

Συνηθίζαμε να κάνουμε μπάνιο σε ένα λάκκο στο τέλος του στενού. Έτσι είναι οι πισίνες στις φαβέλες, φίλε. Δεν το ήξερες, έτσι; Γαμώτο, αν κάνει καύσωνα στο νότιο Ρίο, όπου ζουν οι πιο εύποροι άνθρωποι, φαντάσου την κοινωνία στο βόρειο Ρίο. Τα παιδιά βγάζουν τον κουβά και δροσίζονται όσο καλύτερα μπορούν. Θα σας πω ότι μέχρι σήμερα το προτιμώ αυτό, καταλαβαίνετε; Μπαίνω στην πισίνα, στη θάλασσα, σε τέτοια πράγματα, μόνο για να προσποιηθώ ότι ανήκω στις εύπορες γειτονιές. Αλλά πραγματικά χαίρομαι όταν κάνω ντους στην ταράτσα ή όταν ρίχνω έναν κουβά νερό στο κεφάλι μου, όπως κάνουμε εδώ στη φαβέλα.

Βλέπετε την κίνηση των ανθρώπων εδώ γύρω; Και το θόρυβο; Γαμώτο, η φαβέλα είναι πολύ διαφορετική. Ανοίγουμε την πόρτα και βρίσκουμε τον γείτονά μας αμέσως. Βγάζεις το πόδι σου έξω και είναι ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού στο δρόμο, η θεία που πουλάει γλυκά με μια σακούλα στο χέρι, ο ξάδερφος του κουρέα που σε καλεί να παίξεις ποδόσφαιρο. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Φυσικά, το ένα σπίτι δίπλα στο άλλο, σωστά;

Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που με εξέπληξαν περισσότερο όταν μετακόμισα στην Ευρώπη. Οι δρόμοι είναι σιωπηλοί. Οι άνθρωποι δεν χαιρετιούνται μεταξύ τους. Όλοι μένουν χώρια. Τα πρώτα Χριστούγεννα που πέρασα στο Μιλάνο ήταν δύσκολα για μένα.

Το τέλος του χρόνου είναι μια πολύ σημαντική στιγμή για την οικογένειά μου. Τους φέρνουμε όλους μαζί. Πάντα έτσι ήταν. Η οδός 9 ήταν γεμάτη επειδή ο Μιρίνιο ήταν ο άνθρωπος, σωστά; Η παράδοση ξεκίνησε εκεί. Και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ήταν η φαβέλα συγκεντρωμένη έξω από το σπίτι μου.

Όταν πήγα στην Ίντερ, ένιωσα ένα πολύ δυνατό χτύπημα τον πρώτο χειμώνα. Ήρθαν τα Χριστούγεννα και έμεινα μόνος στο διαμέρισμά μου. Στο Μιλάνο κάνει τσουχτερό κρύο. Αυτή η κατάθλιψη που χτυπάει κατά τους παγωμένους μήνες στη βόρεια Ιταλία. Όλοι με σκούρα ρούχα. Οι έρημοι δρόμοι. Οι μέρες είναι πολύ σύντομες. Ο καιρός είναι υγρός. Δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα, φίλε. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη νοσταλγία της πατρίδας και ένιωθα σκατά.

Παρόλα αυτά, ο Seedorf ήταν ένας καταπληκτικός φίλος. Αυτός και η σύζυγός του ετοίμασαν δείπνο για τους πιο κοντινούς τους ανθρώπους την παραμονή των Χριστουγέννων και με κάλεσαν. Ουάου, αυτός ο αδελφός έχει ένα σπουδαίο επίπεδο. Φανταστείτε τη χριστουγεννιάτικη δεξίωση στο σπίτι του. Μια κομψότητα που πρέπει να δείτε. Όλα ήταν πολύ όμορφα και νόστιμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ήθελα να είμαι στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Δεν πέρασα καν πολύ χρόνο μαζί τους. Ζήτησα συγγνώμη, τους αποχαιρέτησα γρήγορα και επέστρεψα στο διαμέρισμά μου. Τηλεφώνησα στο σπίτι. «Γεια σου, μαμά. Καλά Χριστούγεννα», είπα. «Ο γιος μου! Μου λείπεις. Καλά Χριστούγεννα. Όλοι είναι εδώ, ο μόνος που λείπει είναι εσύ», μου απάντησε.

Μπορούσες να ακούσεις τα γέλια στο βάθος. Ο δυνατός ήχος με τα τύμπανα που παίζουν οι θείες μου για να θυμούνται την εποχή που ήταν κορίτσια. Τι είναι αυτό; Εκείνοι εκεί χορεύουν σαν να ήταν στον χορό μέχρι σήμερα. Το ίδιο κάνει και η μητέρα μου. Μπορούσα να δω τη σκηνή μπροστά μου μόνο και μόνο ακούγοντας τον θόρυβο από το τηλέφωνο. Γαμώτο, άρχισα να κλαίω αμέσως.

«Είσαι καλά, γιε μου;» με ρώτησε η μητέρα μου. «Ναι, ναι. Μόλις επέστρεψα από το σπίτι ενός φίλου», είπα. «Α, έχεις ήδη φάει βραδινό; Η μαμά εξακολουθεί να στρώνει το τραπέζι», είπε. «Σήμερα θα έχει και γλυκά». Γαμώτο, αυτό ήταν ένα χαμηλό χτύπημα. Τα γλυκά της γιαγιάς είναι τα καλύτερα στον κόσμο. Έκλαψα πάρα πολύ.

Άρχισα να κλαίω με λυγμούς. «Εντάξει, μαμά. Απόλαυσε, λοιπόν. Καλό δείπνο. Μην ανησυχείς, όλα είναι μια χαρά εδώ».

Ήμουν συντετριμμένος. Πήρα ένα μπουκάλι βότκα. Δεν υπερβάλλω, αδερφέ. Ήπια όλο αυτό το πράγμα μόνος μου. Γέμισα τον κώλο μου με βότκα. Έκλαιγα όλο το βράδυ. Λιποθύμησα στον καναπέ επειδή ήπια τόσο πολύ και έκλαιγα. Αλλά αυτό ήταν όλο, σωστά, φίλε; Τι μπορούσα να κάνω; Ήμουν στο Μιλάνο για κάποιο λόγο. Ήταν αυτό που ονειρευόμουν σε όλη μου τη ζωή. Ο Θεός μου είχε δώσει την ευκαιρία να γίνω ποδοσφαιριστής στην Ευρώπη. Η ζωή της οικογένειάς μου έχει βελτιωθεί πολύ χάρη στον Κύριό μου και σε όσα έκανε για μένα. Και η οικογένειά μου έκανε επίσης πολλά. Αυτό ήταν ένα μικρό τίμημα που έπρεπε να πληρώσω, σε σύγκριση με όσα συνέβαιναν και όσα θα συνέβαιναν ακόμη. Το είχα ξεκαθαρίσει αυτό στο μυαλό μου. Αλλά αυτό δεν με εμπόδιζε να είμαι λυπημένος.

Θέλεις να ανέβουμε στην ταράτσα της φίλης μου της Τότα; Εκεί είναι το καταφύγιό μου. Θα καλέσω τα ποδήλατα. Παίρνουμε τα ποτά μας και σου δείχνω όλη τη θέα του συγκροτήματος. Έλα, φίλε!

Ασε με να ανοίξω το tutufi. Tutufi, γαμώτο. Δεν καταλαβαίνεις, έτσι; Για να συνδέσεις το κινητό σου στο ηχείο, γαμώτο. Πώς το λες; Bluetooth; Ω, δεν ξέρω πώς να πω αυτές τις λέξεις στα αγγλικά, όχι, γαμώτο. Σπούδασα μόνο μέχρι την έβδομη τάξη! Στη φαβέλα πρέπει να το δυναμώσουμε, φίλε. Μόνο εδώ ακούμε τέτοια μουσική.

Υπάρχει η Γκρότα, υπάρχει η Τσατούμπα, εδώ είναι το Κρουζέιρο. Είναι όλα το ίδιο πράγμα, πραγματικά. Το ένα κολλημένο στο άλλο. Αλλά είναι διαφορετικές κοινότητες από το συγκρότημα Penha. Και ότι υπάρχει η εκκλησία της Penha, ψηλά, που μας ευλογεί όλους. Ναι, περπατάω με την εκκλησία κρεμασμένη στο λαιμό μου σε αυτό το μενταγιόν εδώ. Σας αρέσει; Τότε βάλτε το για να πιάσετε το κύμα. Σας βαφτίζω στην κοινότητά μας. Τι ηθική τόνωση, ε;

Όταν «έφυγα» από την Ίντερ και έφυγα από την Ιταλία, ήρθα να κρυφτώ εδώ. Πήγα σε όλο το συγκρότημα για τρεις μέρες. Κανείς δεν με βρήκε. Δεν υπάρχει τρόπος. Κανόνας νούμερο ένα της φαβέλας. Κράτα το στόμα σου κλειστό. Νομίζεις ότι κάποιος θα με καρφώσει; Δεν υπάρχουν αρουραίοι εδώ, αδερφέ. Ο ιταλικός τύπος τρελάθηκε. Η αστυνομία του Ρίο πραγματοποίησε ακόμη και επιχείρηση για να με «σώσει». Είπαν ότι με είχαν απαγάγει. Πλάκα μου κάνεις, έτσι; Φανταστείτε ότι κάποιος πρόκειται να μου κάνει κακό εδώ … εμένα, ένα παιδί της φαβέλας.

Όλοι με ξέσκισαν.

Είτε μου αρέσει είτε όχι, χρειαζόμουν την ελευθερία. Δεν άντεχα πια, να πρέπει να έχω πάντα το νου μου για κάμερες όποτε έβγαινα στην Ιταλία, όποιος κι αν ερχόταν στο δρόμο μου, είτε ήταν δημοσιογράφος, είτε σκοτεινός απατεώνας, είτε απατεώνας, είτε κάποιο άλλο κάθαρμα.

Στην κοινότητά μου, δεν το έχουμε αυτό. Όταν είμαι εδώ, κανείς από έξω δεν ξέρει τι κάνω. Αυτό ήταν το πρόβλημά τους. Δεν κατάλαβαν γιατί πήγα στη φαβέλα. Δεν ήταν λόγω του ποτού ή των γυναικών, πολύ λιγότερο λόγω των ναρκωτικών. Ήταν για την ελευθερία. Ήταν επειδή ήθελα ειρήνη. Ήθελα να ζήσω. Ήθελα να ξαναγίνω άνθρωπος. Μόνο λίγο. Αυτή είναι η καταραμένη αλήθεια. Και λοιπόν;

Προσπάθησα να κάνω αυτό που ήθελαν. Παζάρεψα με τον Ρομπέρτο ​​Μαντσίνι. Προσπάθησα πολύ με τον Ζοσέ Μουρίνιο. Έκλαψα στον ώμο του Μοράτι. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω αυτό που μου ζήτησαν. Έμεινα καλά για μερικές εβδομάδες, απέφευγα το ποτό, εκπαιδεύτηκα σαν άλογο, αλλά πάντα υπήρχε μια υποτροπή. Ξανά και ξανά. Όλοι με κατακεραύνωσαν. δεν άντεξα άλλο.

Ο κόσμος είπε πολλά χάλια γιατί ήταν όλοι ντροπιασμένοι. «Ουάου, ο Αντριάνο σταμάτησε να κερδίζει επτά εκατομμύρια ευρώ. Τα παράτησε όλα για αυτό το σκατά; αυτό άκουσα περισσότερο. Αλλά δεν ξέρουν γιατί το έκανα. Το έκανα γιατί δεν ήμουν καλά. Χρειαζόμουν τον χώρο μου για να κάνω αυτό που ήθελα.

Το βλέπεις τώρα μόνος σου. Υπάρχει κάτι λάθος με το πώς κάνουμε παρέα εδώ;; Όχι. Συγγνώμη για την απογοήτευση. Αλλά το μόνο πράγμα που αναζητώ στη Vila Cruzeiro είναι η ειρήνη. Εδώ περπατώ ξυπόλητος και χωρίς πουκάμισο, φορώντας μόνο σορτς. Παίζω ντόμινο, κάθομαι στο κράσπεδο, θυμάμαι τις παιδικές μου ιστορίες, ακούω μουσική, χορεύω με τους φίλους μου και κοιμάμαι στο πάτωμα.

Βλέπω τον πατέρα μου σε κάθε ένα από αυτά τα σοκάκια.

Τι άλλο θα ήθελα;

Δεν φέρνω ούτε γυναίκες εδώ. Πολύ λιγότερο τα βάζω με κορίτσια από την κοινότητά μου. Γιατί απλά θέλω να είμαι ήσυχος και να θυμάμαι την ουσία μου.

Γι’ αυτό συνεχίζω να επιστρέφω εδώ.

Εδώ με σέβονται πραγματικά.

Εδώ είναι η ιστορία μου.

Εδώ έμαθα τι είναι κοινότητα.

Η Vila Cruzeiro δεν είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο.

Η Vila Cruzeiro είναι η θέση μου.

Πηγή: Τhe players Tribune
Επιμέλεια-μετάφραση: Σπύρος Αμπελάκης