Σε επιμέλεια του Πολύκαρπου Πολυκάρπου και από το ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος, κυκλοφορεί η έκδοση «100 χρόνια Νέα Ιωνία – Ποίηση και πόλη», που θα παρουσιαστεί στις 11 Δεκεμβρίου.
Περιλαμβάνει ποιήματα, σάτιρα έμμετρη και μη, αλλά και τραγούδια τόσο από την πρώτη περίοδο της εγκατάστασης των Μικρασιατών προσφύγων στη Νέα Ιωνία Αττικής, που επίσημα ιδρύθηκε σαν Δήμος το 2023, αλλά και από μεταγενέστερες περιόδους, όπως τα κατοχικά χρόνια, τη μεταπολεμική περίοδο, αλλά και τα «δικά μας» χρόνια.
Όπως είναι φυσικό αποτυπώνονται όλες οι σημαντικές ιστορικές στιγμές της πόλης, όπως οι δυσκολίες της εγκατάστασης των προσφύγων, ο αγώνας για το μεροκάματο στις φάμπρικες, η δουλειά στα λιγνιτωρυχεία της περιοχής, το Μπλόκο της Καλογρέζας, οι ανθρώπινες σχέσεις σε επίπεδο γειτονιάς, ο καημός του ξεριζωμού και πολλά άλλα.
Παράλληλα αναφέρονται σημαντικές πληροφορίες για την πολιτιστική ζωή της πόλης, πρόσωπα που συνέβαλλαν σε αυτή, από τον ποιητή Τάκη Σινόπουλο, έως τον τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη, τους ξεχωριστούς για την πολιτιστική – λαογραφική τους προσφορά, Χρίστο Ρουμελιωτάκη και Χάρη Σαπουντζάκη, αλλά και χώρους που είχαν τη δικιά τους ξεχωριστή σημασία για να εξελιχθεί όλη αυτή η δημιουργική πορεία.
Και μόνο εύκολη δεν ήταν στο «ελληνικό Μάντσεστερ», όπως αποκαλούσαν την πόλη λόγω των πολλών κλωστοϋφαντουργιών που είχε και στις οποίες ήταν μαζική η γυναικεία παρουσία.
Πρόκειται για ένα μοναδικό ντοκουμέντο όπου αποτυπώνεται η πνευματική – πολιτιστική ζωή και ιστορία μιας λαϊκής – εργατικής περιοχής στη διάρκεια ενός αιώνα.
Από τη μοναδική αυτή έκδοση μεταφέρουμε ένα ποίημα και ένα τραγούδι.
ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ (στίχοι Πυθαγόρας, μουσική Χρήστος Νικολόπουλος, τραγούδι Στέλιος Καζαντζίδης)
Φτωχιά μου Νέα Ιωνία
στα μάτια σου είδα το φως
στους δρόμους και στα καφενεία
ο κάθε φίλος αδελφός.
Και μου λέγαν ιστορίες
στη μικρή μου την αυλή
δυό γερόντοι απ’ τον Πόντο
μιά γριούλα από το Αϊβαλί.
Γλυκιά μου Νέα Ιωνία,
ποτέ μου δεν θα σ’ αρνηθώ,
μέσα στα γκρίζα δειλινά σου
πάντα θα υπάρχω και θα ζω.
Και μου λέγαν ιστορίες
στη μικρή μου την αυλή
δυό γερόντοι απ’ τον Πόντο
μιά γριούλα από το Αϊβαλί.
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Τη θάλασσ’ αγναντεύοντας με βουρκωμένο μάτι
και τη στεριά που αντίπερα γαλάζια ξεχωρίζει,
ξαναθυμούνται του χωριού το μοσκομονοπάτι,
και κάποια γνώριμη γωνιά που μακρινά καπνίζει.
Κι έτσι τα χέρια υψώνοντας, προς τα ουράνια λένε
-Ε και να σειούνταν οι ουρανοί, ν΄αστραποπέφταν τ’ άστρα,
σαν που τα δάκρυα πέφτουνε απ΄τα μάτια μας, που κλαίνε,
στάχτη να κάνουν τα Δζαμιά και τα γερά τα κάστρα!
(Από τα Ποιήματα 1893-1943, τ.1, επιμέλεια Έλσα Λιαροπούλου/Γιάννης Πατίλης. Πνευματικό Κέντρο Νέας Ιωνίας Αττικής, Νέα Ιωνία 1995, σ.292.
Σχετικά θέματα
Το ertnews.gr στο Κέντρο Μικρασιατικού Πολιτισμού (φωτορεπορτάζ)
Ένωση Σπάρτης Μικράς Ασίας: Συνεχής δημιουργική πορεία από το 1933 μέχρι σήμερα (φωτορεπορτάζ)
Στέλιος Καζαντζίδης: Το παιδί των προσφύγων που από τη Νέα Ιωνία έγινε λαϊκό ίνδαλμα
