- Ο Αλέξης Τσίπρας, στο χαιρετισμό του για την παρουσίαση του βιβλίου «Ιστόρηση 50 χρόνων – Από τα κέντρα λήψης αποφάσεων ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ», επισημαίνει την έλλειψη απαντήσεων σε σημαντικά ερωτήματα της σημερινής πολιτικής κατάστασης.
- Τονίζει ότι δεν είναι θιασώτης της απογοήτευσης και του αναχωρητισμού, και ότι η ιστορική γνώση είναι απαραίτητη για την κατανόηση και την αλλαγή του μέλλοντος.
- Υπογραμμίζει τρεις σημαντικές σκέψεις: την ανάγκη για σωστή ανάγνωση των κοινωνικών συσχετισμών, την επιρροή των ελίτ στην ιστορική μνήμη, και την προσοχή που πρέπει να δίνουν οι προοδευτικές δυνάμεις στην πολιτική τους στρατηγική.
Μηνύματα για τη σημερινή πολιτική κατάσταση περιλαμβάνει ο χαιρετισμός που απέστειλε ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στο πλαίσιο της αποψινής παρουσίασης του βιβλίου των Αντώνη Κοτσακά και Χάρη Τσιόκα: «Ιστόρηση 50 χρόνων – Από τα κέντρα λήψης αποφάσεων ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ» (Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη), στην ΕΣΗΕΑ.
«Πολύ φοβάμαι, ότι σε εποχές δύσκολες, επικίνδυνες, ακόμα και σκοτεινές, για την Ελλάδα και τον κόσμο, όπως η σημερινή, έχουμε πλεόνασμα ερωτήσεων και έλλειμμα απαντήσεων. Δεν υπάρχουν δυστυχώς εύκολες απαντήσεις κι αυτό αφορά κυρίως στην Αριστερά και στα κόμματα του προοδευτικού τόξου», σημειώνει αρχικά ο κ. Τσίπρας στον γραπτό χαιρετισμό του. Προσθέτει ότι «προφανώς οι αξίες που κινούν την πρόοδο παραμένουν επίκαιρες, αλλά η μετατροπή τους σε κτήμα της κοινωνίας, σε υλική δύναμη, και εν τέλει σε καθημερινή πράξη απαιτεί πολύ περισσότερα από την θέληση και την αποφασιστικότητα».
Ο Αλέξης Τσίπρας σημειώνει ότι «δεν ήμουν ποτέ και δεν είμαι και σήμερα θιασώτης της απογοήτευσης και του αναχωρητισμού, που προκαλεί η δύσκολη πραγματικότητα και τα αναπάντητα ερωτήματα και πως αντίθετα, πιστεύει πάντα στη σκέψη του Ρομέν Ρολάν, «που υιοθετήθηκε και έγινε γνωστή από τον Γκράμσι: Στην απαισιοδοξία της νόησης και την αισιοδοξία της βούλησης». Σχολιάζει ότι αυτή είναι, για τη δική του τουλάχιστον ανάγνωση, η γραμμή που διατρέχει το βιβλίο του Αντώνη Κοτσακά και του Χάρη Τσιόκα. Μια ιστορική διαδρομή ενδιαφέρουσα, σε χαμηλούς τόνους, που καταγράφει τα συν και τα πλην, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ». «Χρήσιμη», σχολιάζει, «για όσους δεν έχουν αφεθεί σήμερα στην μεταπολιτική, στην λατρεία της εικόνας, στο αδειανό πουκάμισο μιας επικοινωνίας που αγνοεί επιδεικτικά την ουσία. Και δυστυχώς έχει διεισδύσει και στο στρατόπεδο της προόδου».
Τονίζει ότι «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απαντήσεις για το αύριο δεν μπορούν να δοθούν χωρίς τη μελέτη και τη γνώση του χτες» και πως «το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί μια συμβολή ακριβώς στην κατεύθυνση αυτή και μπορεί να γίνει για όλους μας μια αφορμή για αυτοκριτική ματιά στο παρελθόν, που θα βοηθήσει το μέλλον. Με την ψυχραιμία που ο χρόνος και μόνο αυτός χαρίζει. Και πάντα με τη διάθεση, την αισιοδοξία της βούλησης, να εξοπλιστούμε με τη γνώση και τα σύγχρονα εργαλεία για να μπορέσουμε να αλλάξουμε ό, τι εμφανίζεται και διαφημίζεται με εμφανή σκοπιμότητα ως αναλλοίωτη και αιώνια πραγματικότητα».
Ο κ. Τσίπρας, με βάση το βιβλίο, και κωδικοποιώντας τις δικές του εμπειρίες και τις εμπειρίες του ΣΥΡΙΖΑ, υπογραμμίζει τρεις σκέψεις του που, όπως αναφέρει, ίσως να έχουν κάποια σημασία:
«Το πρώτο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, επιχείρησαν μια ‘έφοδο στον ουρανό’, που όπως κι αν κρίνει κανείς το αποτέλεσμά της, άφησε βαθύ αποτύπωμα τόσο στην πορεία της χώρας, όσο και στις συνειδήσεις. Και δεν είναι καθόλου τυχαία η προσπάθεια των ελίτ που δυναστεύουν τη χώρα να ξαναγράψουν την Ιστορία. Να αλλοιώσουν ακόμα και την ιστορική μνήμη. Και έχουν το know how, αν κρίνουμε από το πώς σε άλλες εποχές έκαναν πολύ χειρότερα, μεταμορφώνοντας τους δωσίλογους της κατοχής σε εθνικόφρονες και τους αντιστασιακούς σε προδότες».
«Το δεύτερο», τονίζει ο κ. Τσίπρας, «είναι ότι καμιά καλή πρόθεση, κανένα καλό πρόγραμμα, δεν αρκεί, αν δεν έχουμε την καθαρή ματιά για να διαβάσουμε σωστά τους συσχετισμούς και τις διαθέσεις της κοινωνίας. Γιατί πάντα στην πολιτική είναι σοβαρό τι λες, αλλά ακόμα πιο σοβαρό ποιος το ακούει».
Το τρίτο, αναφέρει καταληκτικά, «είναι ότι σε μια χώρα με παράδοση όχι μόνο λαϊκών αγώνων, αλλά και στενής διασύνδεσης της κρατικοδίαιτης ελίτ με τη συντηρητική Δεξιά, που οδηγεί σε κάθε είδους αντιδημοκρατικές πρακτικές και εκτροπές, οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να μετρούν προσεκτικά κάθε τους βήμα. Όχι για να υποστείλουν τους στόχους τους, αλλά για να μπορέσουν, συνδυάζοντας την αποφασιστικότητα με τη σύνεση, να κάνουν πράξη τις ίδιες τους τις δεσμεύσεις».
