Στην εκπομπή Buongiorno βρέθηκε το μεσημέρι της Τρίτης η Κοραλία Καράντη, η πρωταγωνίστρια της μεγάλης παραγωγής του MEGA, Famagusta, που μίλησε με ιδιαίτερη συγκίνηση για την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της σειράς.

Πριν αναφερθούν στην Famagusta, η οποία και ολοκληρώνει τον κύκλο της με τέσσερα εναπομείναντα επεισόδια, η Κοραλία Καράντη εξήγησε τους λόγους που δεν ήθελε να εκτίθεται δημόσια, όταν δεν υπάρχει λόγος: «Προσπαθούσα να είμαι πιστή στη δουλειά μου και σε αυτό που κάνω και μόνο αυτό με ενδιέφερε και μόνο αυτό με ενδιαφέρει. Ήρθα τώρα εδώ στη Φαίη που είναι η πρώτη φορά που συναντιόμαστε τηλεοπτικά και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό. Έρχομαι για συγκεκριμένο λόγο, για την προώθηση της σειράς μας, της Famagusta. Δεν θα το έκανα για κανέναν άλλο λόγο».

Η ηθοποιός σημείωσε πως υπάρχει πάντα και μια ανησυχία, πως θα παραποιηθούν τα λεγόμενα του συνετευξιαζόμενου: «Αυτό που συμβαίνει, να δίνει μια συνέντευξη και κάποιος να απομονώνει μια φράση, να τη βάζει επικεφαλίδα και μετά αυτή η φράση σε συνοδεύει μέχρι να φύγει για το επέκεινα. Κάποιος θα γράφει το όνομά σου και θα βλέπει αυτή τη φαινομενική ανοησία».

Όπως είπε: «Συμβαίνει σε όλους και λες τώρα αυτό πότε το είπα και γιατί το είπα; Είναι εφιαλτικό αυτό και ακυρώνει κάθε απόπειρα επικοινωνίας, βάζει μια κρούστα πάνω σε αυτό. Βέβαια αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις στην εποχή μας». Η Κοραλία Καράντη έκλεισε το θέμα σημειώνοντας: «Είναι κρίμα όμως, είναι σαν να φιμώνεσαι, σαν να χειραγωγείσαι. Πώς θα πεις αυτό που νιώθεις πραγματικά αν πρέπει να το φιλτράρεις από 15.000 φίλτρα».

Αναφερόμενη στο τελευταίο γύρισμα της Famagusta στη Λευκωσία, η Κοραλία Καράντη αποκάλυψε την ένταση των συναισθημάτων που βιώσαν όλοι οι ηθοποιοί. «Η αλήθεια είναι ότι η τελευταία μέρα των γυρισμάτων είναι για μένα κάτι συγκλονιστικό. Θα το θυμάμαι πάντα. Είναι από τις λίγες μέρες που συλλέγει κανείς στην πορεία της ζωής, δεν είναι συχνές, δεν συμβαίνουν σε κάθε δουλειά. Είμαι σίγουρη αυτή την ημέρα θα την θυμάμαι πάντα».

Όπως περιέγραψε, οι ήρωες του Famagusta, τόσο εκείνοι που παρακολουθούμε στο σήμερα, όσο και εκείνοι του 1974 περπατούν χέρι – χέρι πλάι στα οδοφράγματα που χωρίζουν την Λευκωσία στα δύο. «Όταν τελείωσε αυτή η ιστορία πάρα πολλοί άνθρωποι δάκρυσαν σχεδόν κατέρρευσαν» είπε.