Αυτό το τμήμα των συνόρων, που συνδέει τις πόλεις Rivera (Ουρουγουάη) και Santana do Livramento (Βραζιλία), είναι πολύ περισσότερο από μια απλή διαχωριστική γραμμή μεταξύ δύο εθνών. Είναι ένα σύμβολο ολοκλήρωσης, μια ζωντανή απόδειξη του πώς δύο λαοί κατάφεραν να ζήσουν μαζί ειρηνικά, μοιραζόμενοι όχι μόνο έναν γεωγραφικό χώρο αλλά και μια πολιτιστική ταυτότητα.
Το επίκεντρο αυτής της μοναδικής σχέσης είναι η International Plaza , που εγκαινιάστηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1943, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε μια εποχή που σημαδεύτηκε από διχασμό και παγκόσμιες συγκρούσεις, αυτή η διεθνική πλατεία καθιερώθηκε ως χώρος ένωσης, σύμβολο της δυνατότητας ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των εθνών. Η πλατεία είναι μοναδική, μοιράζεται εξίσου η Βραζιλία και η Ουρουγουάη και τη διαχειρίζονται από κοινού και οι δύο χώρες.
Καλύπτει περίπου 55.000 τετραγωνικά μέτρα και σχηματίζει ένα συμμετρικό σύνολο και στις δύο πλευρές της συνοριακής γραμμής, στο οποίο προεδρεύει ένας οβελίσκος ύψους 15 μέτρων, που συμβολίζει την αδελφότητα Ουρουγουάης-Βραζιλιάς. Στα 13 μέτρα ύψος, υπάρχουν δύο ρολόγια, που δεν λειτουργούν πλέον, που συγχρονίστηκαν με τις επίσημες ώρες κάθε χώρας. Κάθε φορά που συνέπιπταν και οι δύο φορές, μια δέσμη φωτός διάρκειας περίπου πέντε λεπτών προεξείχε από τη γυάλινη κορυφή του οβελίσκου.
Τα εγκαίνια της πλατείας ήταν μια άκρως συμβολική εκδήλωση, στην οποία προήδρευαν οι τότε ηγέτες της Βραζιλίας και της Ουρουγουάης, Γκετούλιο Βάργκας και Αλφρέντο Μπαλντομίρ, αντίστοιχα.
Αλλά η προέλευση των Συνόρων της Ειρήνης δεν χαρακτηριζόταν πάντα από αρμονία. Αρχικά, τόσο η Rivera όσο και η Santana do Livramento ιδρύθηκαν για στρατιωτικούς σκοπούς, με σκοπό την αμοιβαία παρακολούθηση των συμφερόντων των αντίστοιχων χωρών τους. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, αυτή η στρατιωτική λειτουργία έδωσε τη θέση της σε στενότερη συνύπαρξη μεταξύ των κατοίκων και των δύο πόλεων. Η ανάγκη για αλληλεπίδραση, εμπόριο και συνύπαρξη μετέτρεψε τα σύνορα σε χώρο πολιτιστικών και κοινωνικών ανταλλαγών.
Καθώς οι σχέσεις μεταξύ των κατοίκων της Ριβέρα και του Σαντάνα ντο Λιβραμέντο γίνονταν πιο στενές, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους γινόταν όλο και πιο θολή, και τελικά εξελίχθηκε σε αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως Σύνορα Ειρήνης.
Είναι σύνηθες να βρίσκουμε οικογένειες των οποίων τα μέλη έχουν εθνικότητες τόσο της Ουρουγουάης όσο και της Βραζιλίας, που κινούνται απρόσκοπτα μεταξύ των δύο πλευρών των συνόρων.
Αυτό το φαινόμενο οδήγησε σε μια υβριδική κουλτούρα, όπου τα Ισπανικά και τα Πορτογαλικά αναμειγνύονται καθημερινά, και η Portuñol , μια συνοριακή διάλεκτος, γίνεται μια lingua franca που διευκολύνει την επικοινωνία.
Οι άνθρωποι περνούν τα σύνορα για να εργαστούν, να σπουδάσουν ή απλώς να ψωνίσουν, με τη διαχωριστική γραμμή να μην αποτελεί πραγματικό εμπόδιο στη ζωή τους, καθώς δεν υπάρχει έλεγχος.
Δείτε ΦΩΤΟ ΕΔΩ
photo: pixabay
