- Η Δανάη Μιχαλάκη περιγράφει πώς η μητρότητα την έχει αλλάξει, ενισχύοντας την υπομονή της και αποκαλύπτοντας κρυφές δυνάμεις μέσα της.
- Αισθάνεται έτοιμη να επιστρέψει στη δουλειά, μετά από έναν χρόνο αφιερωμένο στην κόρη της, και αναφέρει ότι έχει πολλή βοήθεια από τις γιαγιάδες.
- Αναγνωρίζει τη μητέρα της ως πρότυπο, θαυμάζοντας την υπομονή και την αγάπη που τους παρείχε, ενώ εκφράζει την επιθυμία να προσφέρει στην κόρη της αντίστοιχες ευχάριστες αναμνήσεις από την παιδική ηλικία.
Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε η Δανάη Μιχαλάκη στο διαδικτυακό περιοδικό «Boom» και τη δημοσιογράφο, Μυρτώ Καζή.
Η γνωστή ηθοποιός μεταξύ άλλων, μίλησε για τη μητρότητα, για την εγκυμοσύνη της αλλά και για τον σύζυγό της, Γιώργο Παπαγεωργίου.
Δανάη, είσαι έναν χρόνο μαμά. Πόσο σε έχει αλλάξει η μητρότητα;
Αρκετά, θα έλεγα. Και σε πολλά κομμάτια. Για παράδειγμα, ανέκαθεν είχα υπομονή, πλέον όμως θεωρώ ότι έχω περισσότερη. Επίσης, ανακάλυψα πολλές πλευρές του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι υπάρχουν, βρήκα δυνάμεις που δεν πίστευα ότι έχω. Ανακάλυψα πολλές πλευρές του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι υπάρχουν, βρήκα δυνάμεις που δεν πίστευα ότι έχω.
Από τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης σου μέχρι σήμερα απέχεις συνειδητά από την τηλεόραση και το θέατρο. Σε αγχώνει η επιστροφή στη δουλειά;
Καθόλου. Ξέρω ότι θα βρω την άκρη και επιπλέον νιώθω ήρεμη, γιατί έχω πολλή βοήθεια με το μωρό από τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Έναν χρόνο τώρα δεν έχω χάσει καμία στιγμή με τη μικρή μου, ήμουν εκεί, σε όλα, αλλά τώρα αισθάνομαι έτοιμη να κάνω κάτι και για εμένα, να γυρίσω στα παλιά. Είμαι σε μία φάση που θέλω να επιστρέψω στη δουλειά.
Ανέφερες τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Θυμάσαι την πρώτη φορά που τους άφησες την κόρη σου;
Έγινε νωρίς. Η μπέμπα δεν ήταν ούτε 30 ημερών όταν την άφησα στη μαμά μου για να βγω για φαγητό με τον άντρα μου. Η αλήθεια είναι ότι είχα λίγο άγχος, όχι για το αν θα συμβεί κάτι, περισσότερο για το αν θα βρει η μητέρα μου όλα τα απαραίτητα μέσα στο σπίτι. Εντάξει, μέσα στη μιάμιση ώρα που έλειψα, της έκανα και δύο τηλέφωνα να δω αν είναι όλα καλά, αλλά γενικά ήμουν ήσυχη, γιατί η μικρή ήταν σε καλά χέρια. Έτσι νιώθω και όταν την αφήνω στην πεθερά μου.
Μιλάς για τη μητρότητα και την κόρη σου με μια πραότητα, μια ηρεμία και μια σιγουριά…
Νιώθω σαν να ήμουν από πάντα μαμά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες ή ότι, ανά πάσα στιγμή, ξέρω τι πρέπει να κάνω. Απλώς, έχω την ψυχραιμία να αντιμετωπίζω ό,τι προκύπτει.
Είσαι από τις μαμάδες που θήλασαν;
Ναι, θήλασα για 10 μήνες και το απόλαυσα πολύ. Μπορώ να σου πω ότι μου λείπει κιόλας. Δεν αντιμετώπισα καμία δυσκολία, όλα έγιναν αβίαστα και όμορφα, η μικρή αποθήλασε μόνη της, έτσι ξαφνικά μία ημέρα, και για ένα μικρό διάστημα, προς το τέλος, αισθάνομαι ότι θήλαζε περισσότερο για εμένα, για να μη μου χαλάσει το χατίρι.
Έχεις μιλήσει αρκετές φορές με τα πιο γλυκά λόγια για τη δεμένη οικογένεια στην οποία μεγάλωσες και αναρωτιέμαι… Είναι πρότυπο για εσένα η μαμά σου ως μαμά;
Είναι τεράστιο πρότυπο. Τη θαυμάζω απεριόριστα, γιατί ό,τι έμαθε σε εμένα και τον αδελφό μου, το έμαθε με πολλή υπομονή και πολλά «όχι», που στην πορεία κατάλαβα ότι είχε λόγο που τα έλεγε. Μας έβαζε όρια, δίνοντάς μας παράλληλα πολλή αγάπη, όπως και ο μπαμπάς μας άλλωστε. Η αγάπη ξεχείλιζε στο σπίτι μας και το συνειδητοποιώ ακόμα περισσότερο τώρα που έχω κι εγώ το δικό μου παιδί.
Αναπολείς την παιδική σου ηλικία;
Ναι! Μου έρχονται συχνά στον νου εικόνες που είναι πάντα ευχάριστες. Θα ήθελα πολύ, μεγαλώνοντας η κόρη μου, να έχει τέτοιες εικόνες και βιώματα με εμένα και τον μπαμπά της. Θαυμάζω στον Γιώργο το πόσο έχει δοθεί. Όταν είναι με το παιδί, είναι εκεί, τέλος.
Μιας που λες για τον μπαμπά Γιώργο Παπαγεωργίου… Τι θαυμάζεις σε εκείνον ως γονέα;
Το πόσο έχει δοθεί. Όταν είναι με το παιδί, είναι εκεί, τέλος. Επίσης, έχει γλυκάνει πολύ. Ας μη σου πω για το βλέμμα της μικρής όταν τον κοιτάζει… Δεν κοιτάζει κανέναν άλλον με αυτόν τον τρόπο. Είναι απίστευτο!
