Μια ακόμα μούσα του Αλμοδόβαρ, έφυγε. Μετά την αυτόχειρα Βερόνικα Φορκέ (Κίκα) που έφυγε και αυτή το Δεκέμβρη (του ’21), ένας ακόμα δύσκολος αποχαιρετισμός, όχι μόνο στον άνθρωπο, αλλά και την εποχή που σηματοδότησε· στη μεταφρανκική δημιουργική κιτς ιβηρική εξτραβαγκάντζα που έδωσε σε όλους μας χρώμα, υπερβολή, γέλιο, κλάμα και αναμνήσεις.
Πριν ένα χρόνο ήταν στο Φεστιβάλ της Ρώμης ως τιμώμενο πρόσωπο· και πριν λίγους μήνες ήταν στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν. Σήμερα τη χάσαμε. Και ήδη μας λείπει!
Η ηθοποιός Μαρίσα Παρέδες πέθανε σε ηλικία 78 ετών. Υπήρξε πρόεδρος της Ακαδημίας Κινηματογράφου και έλαβε το Τιμητικό Βραβείο Γκόγια το 2018.
Ένα από τα πρώτα της κινηματογραφικά έργα ήταν το «Ο κόσμος συνεχίζεται» (1960), του Φερνάντο Φερνάν-Γκόμεθ, αλλά η φήμη της εκτοξεύθηκε τη δεκαετία του ’80 με το «Όπερα Πρίμα» (1983), του Φερνάντο Τρουέμπα, και το «Αμαρτωλές Καλόγριες» [Entre Tinieblas] του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Ως φίλη εγκάρδια του Πέδρο μάλιστα, φωτογραφήθηκε και για το εξώφυλλο του δίσκου του με την τότε πανκ μπάντα που είχε, εποχές του κινήματος της Movida. Την ίδια δεκαετία πρωταγωνίστησε και στο «Tras el cristal» [Πίσω από το γυαλί] (1986) σε σκηνοθεσία του Αγκουστίν Βιγιαρόνγκα.
Η καριέρα της ηθοποιού πήγε σε άλλο επίπεδο από τη δεκαετία του ‘90 με την ακόμα πιο στενή συνεργασία της με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ: «Ψηλά Τακούνια» (1991), «Το Μυστικό μου Λουλούδι» (1995), «Όλα για τη μητέρα μου» (1999) και «Το δέρμα που κατοικώ» (2011).
Αυτές οι συνεργασίες βοήθησαν στην διεθνή αναγνώριση της ηθοποιού, η οποία συμμετείχε και στην ταινία «Η ζωή είναι ωραία» (1997) του Ρομπέρτο Μπενίνι, όπου υποδύθηκε τη μητέρα της πρωταγωνίστριας της ταινίας.
Η ηθοποιός παρέμεινε ενεργή μέχρι το τέλος. Πρωταγωνιστούσε αυτήν την περίοδο στο θεατρικό έργο «Cargada de futuro» [Φορτωμένη με μέλλον] στο θέατρο Μπρετόν ντε λος Ερρέρος του Λογκρόνιο. Επίσης, πρωταγωνίστησε στην ταινία που ακόμα δεν έχει προλάβει να κάνει πρεμιέρα, το «Emergency Exit» [Έξοδος Κινδύνου] του Λουίς Μινιάρο.
Είχε επισκεφτεί και την Ελλάδα με πρόσκληση των Μισέλ Δημόπουλου-Δημήτρη Εϊπίδη, τη χρονιά που το «Όλα για τη Μητέρα μου» ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα, η ταινία τους αυτή, επανακυκλοφόρησε αυτό το καλοκαίρι με αφορμή την επέτειο των 25 χρόνων.
Το προσωπικό της «Μυστικό της Λουλούδι», το είχα χαρίσει και σε εμένα, δίνοντας μου μια πολύ ανθρώπινη, χωρίς φίλτρα συνέντευξη· και κάτι που -ακόμα- κρατάω και δεν το μοιράζομαι σε μια αναλογική κασέτα βίντεο, στις σκάλες του κινηματογράφου Ολύμπιον.
Οι φίλοι και συνεργάτες της δεν έχουν ακόμα ανταποκριθεί στα social media· ίσως καλύτερα. Της αξίζει η σκέψη από το αυθόρμητο, της αξίζει το δράμα μαζί με το γέλιο, και σίγουρα της αξίζει η σιωπή από τα δάκρια.
Το «αντίο» της σε εμάς, και αυτό σαν τη χαρακτηριστική της σιλουέτα· λίγο σκιά, λίγο άνθρωπος και πολύ-πολύ αξιοπρέπεια με τσιμπιές υπερβολής, όπως απαιτεί το δράμα για κάθε γκραντ ντάμα που σέβεται πρώτο το σανίδι με το θρύλο, και μετά τον εαυτό της.
Adios Marisa. Ή ακόμα καλύτερα Hasta Pronto.
