«Δεσμευτικός και ευγενικός με μια πινελιά ατσαλιού»

Η πολύχρωμη ιδιωτική ζωή του Έρικσον έχει καταγραφεί επαρκώς, ενώ η περιπετειώδης θητεία του ως προπονητής των “τριών λιονταριών” περιελάμβανε μια επαφή με τον διαβόητο «ψεύτικο σεΐχη» των σκανδαλοθηρικών εφημερίδων, καθώς και έντονα φλερτ με την Τσέλσι και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Το παρασκήνιο του Έρικσον συχνά υποβάθμιζε τις επιτυχίες που γνώρισε ως προπονητής συλλόγων σε όλη την Ευρώπη προτού ανακοινωθεί ως διάδοχος του Κέβιν Κίγκαν τον Νοέμβριο του 2000, αν και η θητεία του στην Αγγλία θεωρείται ως μια περίοδος υποεκτέλεσης δεδομένων των αστεριών που είχε στη διάθεσή του.

Στο αποκορύφωμά του, ο Έρικσον ήταν ένας από τους καλύτερους προπονητές, καθώς συγκέντρωνε τόσο εγχώριες όσο και ευρωπαϊκές διακρίσεις με συνέπεια, κάτι που δεν μπόρεσε να επαναλάβει με την Αγγλία.

Ο Έρικσον, ωστόσο, θα έχει πάντα τις αναμνήσεις της πιο εντυπωσιακής βραδιάς του ως προπονητής, όταν η Γερμανία ηττήθηκε με 5-1 σε προκριματικό αγώνα για το Παγκόσμιο Κύπελλο στο διάσημο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου τον Σεπτέμβριο του 2001.

Ο τότε διευθύνων σύμβουλος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Άνταμ Κροζιέ περιέγραψε τον Έρικσον ως «ομόφωνη επιλογή της ομάδας επιλογής μας» όταν του δόθηκε πενταετές συμβόλαιο για να τον δελεάσει να φύγει από τη Λάτσιο, παραιτήθηκε πρόωρα από την ιταλική ομάδα για να αναλάβει τα καθήκοντά του στην Αγγλία τον Ιανουάριο του 2001.

Ο Έρικσον έφτασε με μια λαμπρή φήμη ως έξυπνος στην τακτική προσέγγιση, το πρότυπο της σκανδιναβικής ψυχραιμίας που θα αποτελούσε μια έντονη αντίθεση με τον Κίγκαν, ο οποίος στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στο ωμό συναίσθημα που τον ώθησε να παραιτηθεί σε μια τουαλέτα μετά την ήττα 1-0 από τη Γερμανία τον Οκτώβριο του 2000, το τελευταίο παιχνίδι στο παλιό Γουέμπλεϊ.

Πρώιμη ευρωπαϊκή επιτυχία

Ο Έρικσον έγινε ευρύτερα γνωστός όταν οδήγησε την Γκέτεμποργκ στην κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA το 1982, νικώντας το Αμβούργο με 4-0 σε δύο αγώνες και χαρίζοντας στον σουηδικό σύλλογο την πρώτη του ευρωπαϊκή επιτυχία.

Αυτό προσέλκυσε την προσοχή της Μπενφίκα, όπου κατέκτησε δύο τίτλους, αλλά δεν μπόρεσε να επαναλάβει την επιτυχία του στο Κύπελλο Uefa, χάνοντας στον τελικό του 1983 από την Άντερλεχτ.

Είχε περάσει από τη Ρόμα, με την οποία κατέκτησε το Coppa Italia, και τη Φιορεντίνα πριν επιστρέψει στους “αετούς” της Λισαβόνας, οδηγώντας τους στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου το 1990, για να χάσουν 1-0 από τη θρυλική ομάδα του Αρίγκο Σάκι, τη Μίλαν.

Υπήρξε ένα περίεργο επεισόδιο στην καριέρα του Έρικσον τον Δεκέμβριο του 1996, όταν συμφώνησε να γίνει προπονητής της Μπλάκμπερν για την έναρξη της σεζόν 1997-98. Ακύρωσε τη συμφωνία αυτή τρεις μήνες αργότερα, αφήνοντας τον μελλοντικό προπονητή της Αγγλίας Ρόι Χόντζσον να αναλάβει το “Ewood Park”, ενώ ο Σουηδός τεχνικός πήγε στην Λάτσιο.

Μετά έφτασε στην κατάκτηση ενός ακόμη Coppa Italia με τη Σαμπντόρια το 1994, κερδίζοντας τις καρδιές και τα μυαλά της FA, καθώς άρχισε την αναζήτηση του διαδόχου του Κίγκαν.

Η Λάτσιο του Έρικσον κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης το 1999 με νίκη 2-1 επί της Μαγιόρκα στο “Villa Park”, έχοντας χάσει από την Ίντερ στον τελικό του Κυπέλλου UEFA της προηγούμενης σεζόν.

Η Λάτσιο διεκδίκησε δύο φορές το Coppa Italia και στη συνέχεια κατέκτησε τη Serie A την περίοδο 1999-2000 με τον Έρικσον, καθιστώντας τον κορυφαίο στόχο για την Αγγλία.

Ο πρώτος ξένος προπονητής της Αγγλίας

Ο Έρικσον έκανε ένα εξαιρετικό ξεκίνημα με την Αγγλία, ιδίως με τη νίκη επί της Γερμανίας στην προκριματική εκστρατεία για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα, αν και η πρόκριση εξασφαλίστηκε με το απευθείας χτύπημα φάουλ του Ντέιβιντ Μπέκαμ στην ισοπαλία 2-2 με την Ελλάδα.

Πράγματι, οι μετοχές του Έρικσον ήταν τόσο υψηλές εκείνη την εποχή που όταν ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ανακοίνωσε ότι θα αποχωρούσε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2002, για να αλλάξει αργότερα γνώμη, θεωρήθηκε ευρέως ότι ο Σουηδός θα ήταν ο αντικαταστάτης του στο “Ολντ Τράφορντ”.

Εκείνη η εκστρατεία για το Παγκόσμιο Κύπελλο έδωσε τον τόνο στην καριέρα του Έρικσον στην Αγγλία, με στιγμές υποσχέσεων που τελικά καταπνίγηκαν από την αίσθηση της υποεκτέλεσης.

Το αποκορύφωμα ήταν η νίκη στη φάση των ομίλων επί της Αργεντινής, με τον αρχηγό Μπέκαμ να είναι και πάλι ο ήρωας με το μοναδικό γκολ από το σημείο του πέναλτι κάτω από το εντυπωσιακό “Sapporo Dome”.

Ο Μπέκαμ, ωστόσο, ήταν σαφές ότι δεν είχε ξεπεράσει πλήρως έναν τραυματισμό στο πόδι και η έλλειψη φυσικής κατάστασης της Αγγλίας την καταδίωξε στην καυτή ζέστη της Σιζουόκα στον προημιτελικό με τη Βραζιλία.

Ο Μάικλ Όουεν τους έδωσε το προβάδισμα, αλλά το λάθος του τερματοφύλακα Ντέιβιντ Σίμαν αποδείχθηκε καθοριστικό, όταν βρέθηκε σε κακή θέση από το φάουλ του Ροναλντίνιο και έδωσε στους μετέπειτα νικητές του Παγκοσμίου Κυπέλλου τη νίκη με 2-1.

Αν ο Έρικσον έπρεπε να αναπολήσει ένα τουρνουά ως τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία της Αγγλίας, τότε το Euro 2004 στην Πορτογαλία θα ήταν σίγουρα αυτό.

Ήταν το καλοκαίρι της “Roomania”, όταν ο τότε 17χρονος επιθετικός της Έβερτον, Γουέιν Ρούνεϊ, προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση, καθώς ηγήθηκε της προσπάθειας της Αγγλίας και του Έρικσον να φτάσει στη δόξα.

Το Euro 2004 ήταν μια απελπιστική απογοήτευση, καθώς το τουρνουά κέρδισε η Ελλάδα που ήταν το αουτσάιντερ, καθώς η Αγγλία έμεινε και πάλι εκτός, παρά το γεγονός ότι είχε μια ομάδα που ξεχείλιζε από παίκτες παγκόσμιας κλάσης.

Ο αποχαιρετισμός της Αγγλίας και ο “ψεύτικος σεΐχης”

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 ήταν η τελευταία αυλαία για τον Έρικσον, τον προπονητή που υποσχέθηκε τόσα πολλά και είχε τόσα πολλά ταλέντα να αξιοποιήσει, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει το τελικό άλμα για την πρώτη επιτυχία της Αγγλίας μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966.

Το τέλος ήρθε λίγους μήνες αφότου ο Έρικσον έπεσε στην παγίδα της κυριακάτικης σκανδαλοθηρικής εφημερίδας “Fake Sheikh”, απολαμβάνοντας εκλεκτά δείπνα και vintage σαμπάνια πριν κάνει μια σειρά από αδιάκριτες αποκαλύψεις.

Ισχυρίστηκε στον μυστικό ρεπόρτερ της “News of the World” ότι ο Όουεν ήταν δυστυχισμένος στη Νιούκαστλ, ενώ ο ίδιος θα μπορούσε να αφήσει τη θέση του στην Αγγλία για να πάει στην Άστον Βίλα, προσελκύοντας στην πορεία τον Μπέκαμ από τη Ρεάλ Μαδρίτης στο “Βίλα Παρκ”.

Ο Έρικσον ήταν ένας συμπαθητικός, ευγενικός χαρακτήρας με μια απίστευτη ικανότητα να χαμογελά, καθώς απέκρουε διάφορα προσωπικά σκάνδαλα, χωρίς ποτέ να επιτρέπει στους ανακριτές του να τον βάλουν στο χέρι. Σπάνια, αν όχι ποτέ, έδειχνε θυμό ακόμα και στα πιο δύσκολα σημεία.

Είχε επίσης μια δόση ατσαλιού, εξοργίζοντας ως γνωστόν το αφεντικό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Φέργκιουσον, όταν επέμενε ότι ο τραυματισμένος Ρούνεϊ θα ήταν μέλος της ομάδας του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006, μόλις είχε κριθεί ικανός, είτε το ήθελε είτε όχι ο Σκωτσέζος.

Η επιμονή του Έρικσον γύρισε μπούμερανγκ, καθώς ο απογοητευμένος Ρούνεϊ, που δεν ήταν πλήρως έτοιμος μετά το σπάσιμο του μεταταρσίου στο πόδι του όταν έπαιζε με τη Γιουνάιτεντ και δεν ήταν κοντά στο καλύτερό του εαυτό, αποβλήθηκε επειδή χτύπησε τον Πορτογάλο αμυντικό Ρικάρντο Καρβάλιο σε εκείνο τον προημιτελικό στο Γκελζενκίρχεν.

Αν εξεταστεί τώρα η θητεία του Έρικσον ως προπονητή, όσοι την παρακολουθήσαμε θα λέγαμε ότι ήταν υπερβολικά δεμένος με τα μεγάλα ονόματα όπως ο Μπέκαμ, εξακολουθώντας να τον επιλέγει όταν ο μέσος ήταν φανερό ότι αντιμετώπιζε προβηλήματα τραυματισμού.

Ήταν, ως ένα βαθμό, εντυπωσιασμένος από τα αστέρια. Αυτό τον οδήγησε στο να προσπαθεί να γεμίσει την ομάδα του με τους καλύτερους παίκτες του αντί να υιοθετήσει ρεαλισμό για να επιλέξει την καλύτερη δυνατή ομάδα.

Ο Έρικσον ήθελε μια τετράδα στη μεσαία γραμμή με τον Μπέκαμ, τον Στίβεν Τζέραρντ, τον Φρανκ Λάμπαρντ και τον Πολ Σόουλς. Ήταν κατανοητό, αλλά δεν υπήρχε ισορροπία, με την τοποθέτηση του Σκόουλς σε έναν άγνωστο ρόλο στα αριστερά, που αναμφισβήτητα έσπρωξε ένα πραγματικά παγκόσμιας κλάσης ταλέντο στην πρόωρη διεθνή συνταξιοδότηση.

Είχε επίσης δυσκολίες στη δημιουργία μιας ενιαίας ομάδας με διαχωρισμούς κατά ομάδες, ιδίως με παίκτες από την Τσέλσι, τη Λίβερπουλ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Έρικσον θα μπορούσε, και ίσως θα έπρεπε, να είναι ο προπονητής που θα έβαζε τέλος στην αναμονή της Αγγλίας για ένα τρόπαιο.

Επιστροφή σε πάγκο συλλόγου

Η ζωή μετά την Αγγλία ήταν νομαδική για τον κοσμοπολίτη Έρικσον, αν και ο επόμενος σταθμός του ήταν και πάλι στο Νησί, καθώς διορίστηκε προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι τον Ιούλιο του 2007, που τον έφερε ο νέος ιδιοκτήτης και πρώην πρόεδρος της Ταϊλάνδης, Τακσίν Σιναουάτρα.

Ο Έρικσον ξεκίνησε καλά, με τη Σίτι να βρίσκεται από νωρίς στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Έκαναν μάλιστα το νταμπλ του πρωταθλήματος επί της αντιπάλου Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια, αλλά υπήρξε μια κατρακύλα και ο Θακσίν ανακοίνωσε τον Απρίλιο ότι ο Σουηδός θα έφευγε στο τέλος της σεζόν.

Ήταν εξαιρετικά δημοφιλής σε όσους δούλευαν μαζί του, ενώ οι πολυδιαφημισμένες περιπέτειές του μακριά από το παιχνίδι τον έκαναν συμπαθή σε πολλούς από τους παίκτες που ήταν υπό την ευθύνη του, οι οποίοι πίστευαν ότι αυτό έδειχνε την ανθρώπινη – αν και κάπως ελαττωματική – πλευρά της φύσης του.

Μετά από ένα χρόνο στην ηγεσία του Μεξικού, ο Έρικσον είχε μια σχεδόν σουρεαλιστική περίοδο ως διευθυντής ποδοσφαίρου στην ομάδα της League Two, τη Νοτς Κάουντι, από τον Ιούλιο του 2009 έως τον Φεβρουάριο του 2010.

Δελεασμένοι από την υπόσχεση τεράστιων οικονομικών πόρων και υψηλών φιλοδοξιών, προσελκύστηκαν ο Κάσπερ Σμάιχελ και ο Σολ Κάμπελ – ο τελευταίος για ένα μόνο παιχνίδι – προτού εμφανιστούν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, καθώς αποκαλύφθηκε μια πολύπλοκη διεθνής απάτη.

Ο Έρικσον επέστρεψε στο διεθνές ποδόσφαιρο με την Ακτή Ελεφαντοστού πριν διοριστεί προπονητής της Λέστερ τον Οκτώβριο του 2010. Οι “αλεπούδες” τερμάτισαν στη 10η θέση στην πρώτη του σεζόν, αλλά η προσπάθεια για άνοδο στην Premier League δεν υλοποιήθηκε ποτέ και αποχώρησε μετά από ένα χρόνο.

Τα τελευταία του καθήκοντα ήταν στην Άπω Ανατολή με τρεις κινεζικές ομάδες και την εθνική ομάδα των Φιλιππίνων, πριν αυτή η πιο ανθεκτική και πολύχρωμη προσωπικότητα αποσυρθεί και επιστρέψει στην αγαπημένη του Σουηδία.

Και μετά την αποκάλυψη της διάγνωσης του καρκίνου σε τελικό στάδιο τον Ιανουάριο του 2024, ο ισόβιος οπαδός της Λίβερπουλ μπόρεσε να ζήσει ένα όνειρο δύο μήνες αργότερα, όταν διηύθυνε μια ομάδα θρύλων της Λίβερπουλ σε έναν αγώνα εναντίον του Άγιαξ στο Άνφιλντ.

«Το να τελειώσω με τη Λίβερπουλ, δεν μπορεί να είναι πολύ καλύτερο από αυτό», δήλωσε.//