- Η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά από τη Ν.Δ. και η κρίση στην κεντροδεξιά αναδεικνύουν τις εσωτερικές αντιφάσεις και τις προκλήσεις της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
- Υπάρχει μεγάλη ανησυχία για τη στάση των κομμάτων απέναντι σε μια πιθανή ελληνοτουρκική συμφωνία, με έμφαση στη διαφωνία μεταξύ διπλωματών και πολιτικής ηγεσίας.
- Η ελληνική εξωτερική πολιτική φαίνεται να είναι ανεπαρκής, με την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να αποτυγχάνουν να συνδέσουν τις γεωπολιτικές προκλήσεις, όπως το Κυπριακό, με τις τρέχουσες διεθνείς εξελίξεις.
Του Μανώλη Κοττάκη
Όσο απομακρυνόμαστε από τα γεγονότα τόσο περισσότερο ξεκαθαρίζει η εικόνα. Η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά από τη Ν.Δ., η κρίση στην κεντροδεξιά παράταξη, η στρατηγική της έντασης με τη διαπλοκή, την οποία θυμήθηκε να πολεμήσει η κυβέρνησή μας στα «γεράματά» της, είναι μέρος της μεγάλης εικόνας. Δεν είναι όλη η εικόνα.
Όλη η εικόνα συντίθεται από την κρίση στη Ν.Δ., από την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ σε αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου, από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, από την ίδρυση μικρής κοινοβουλευτικής ομάδας Κασσελάκη, από τη συμπεριφορά των 18 ανεξάρτητων βουλευτών και βεβαίως από τη στάση των «Σπαρτιατών» – θα εξηγήσω γιατί.
Τι τους συνδέει όλους αυτούς; Η στάση τους απέναντι σε μια δυνητική ελληνοτουρκική συμφωνία διαμοιρασμού του Αιγαίου, είτε με απευθείας διαπραγμάτευση κορυφής είτε με συνυποσχετικό.
Ένα παράδειγμα και μόνο αρκεί για να φανεί η λεπτή γραμμή που ενώνει αυτή τη Βουλή «κουρελού»: η παραίτηση του διπλωμάτη πολιτικού διευθυντή του υπουργού Εξωτερικών, αρμόδιου για τα Ελληνοτουρκικά.
Αν υπάρχει διαφωνία κορυφής μεταξύ διπλωματών και πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου για την ακολουθητέα πολιτική στα Ελληνοτουρκικά, αν υπάρχει ρήγμα μέγα στην καρδιά της ελληνικής διπλωματίας για την ουσία των πραγμάτων, τότε τα κόμματα της αντιπολίτευσης έναν μόνο δρόμο είχαν: να το αναδείξουν.
Πόσο μάλλον από τη στιγμή που ο παραιτηθείς διπλωμάτης στην επιστολή του προς την υφυπουργό Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, της εμπιστοσύνης της οποίας έχαιρε, αναφέρει ότι έχει στείλει ρητώς ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΑ με τις διαφωνίες του στον υπουργό Εξωτερικών.
Κάθε πατριωτικό κόμμα που σέβεται τον εαυτό του θα όφειλε να ζητήσει να δοθούν στη δημοσιότητα τα υπομνήματα Κούνδουρου και, σε περίπτωση αρνήσεως από την κυβέρνηση, να ζητηθούν διά της κοινοβουλευτικής οδού με τη διαδικασία της αιτήσεως καταθέσεως εγγράφων.
Το έκανε το ΠΑΣΟΚ; Όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι απασχολημένος. Οι βουλευτές του Κασσελάκη; Ούτε. Αντιθέτως. Άκουγα χθες στο ραδιόφωνο τον συμπαθέστατο κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Μάντζο να επαναλαμβάνει αυτά που είπε προχθές στη Βουλή ο Άδωνις Γεωργιάδης – ότι υποστηρίζουμε τους Ουκρανούς και καταδικάζουμε τη ρωσική εισβολή στη χώρα αυτή, γιατί έχουμε και εμείς το ζήτημα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Και δεν διερωτήθηκε κανείς τους το εξής: 1.000 μέρες που διαρκεί ο πόλεμος, πότε συνέδεσαν η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση το Ουκρανικό με το Κυπριακό; Πότε ζητήσαμε ό,τι λέει η Δύση για την Ουκρανία να λέει και να κάνει για την Κύπρο; Απαιτήσαμε μήπως επιστροφή εδαφών; Ή μήπως και οι δύο ηγέτες μας χαριεντίζονται με τον Ερντογάν λίγες μέρες μετά την ομιλία του στον ΟΗΕ, όπου απαίτησε την αναγνώριση του ψευδοκράτους ως ξεχωριστού κράτους;
Η απάντηση είναι γνωστή: δεν κάναμε τίποτε. Η ελληνική εξωτερική πολιτική, με την ανοχή -αν όχι τη σιωπηρή στήριξη- των κομμάτων της αντιπολίτευσης -όχι όλης-, τρέχει ακόμη με κεκτημένη ταχύτητα πάνω στις ράγες των απερχόμενων Δημοκρατικών. Με ορατό τον κίνδυνο εκτροχιασμού. Ακόμη και το μήνυμα του υπουργείου Εξωτερικών για τη συμπλήρωση 1.000 ημερών πολέμου στην Ουκρανία ήταν εθνικά ελλιπές. Δεν ανέφερε τίποτε για το Κυπριακό!
Συμπεραίνω, λοιπόν: ο Σαμαράς, όπως και κάθε διαφορετική φωνή για τα εθνικά (ειδικώς όταν διακυβεύονται μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα και πρέπει να εξοφληθούν γραμμάτια για το μαγικό 41%), είναι ένα μέρος του παζλ. Το δυσκολότερο ίσως, αλλά μέρος του παζλ. Φωνή που πρέπει να σιγήσει.
Και ο Καραμανλής, που δέχθηκε χθες ραδιοφωνικές επιθέσεις από παντελώς αγράμματους, που δεν ξέρουν καν ποιος είναι ο νομικός ορισμός της υφαλοκρηπίδας, μέρος του ίδιου παζλ είναι. Χαλάει τη σούπα.
Και εμείς, η «Εστία» και η «δημοκρατία», μικρότερο μέρος του παζλ είμαστε, αλλά δεν υποτιμάμε, ούτε υπερεκτιμάμε τις επιθέσεις που μας γίνονται από τους θορυβημένους. Και εκτιμάμε ότι θα δεχθούμε και άλλες προσωπικές επιθέσεις.
Το σύστημα, όπως φάνηκε από τον τρόπο που οργανώθηκε το πολιτικό bullying, είναι αδυσώπητο και ολοκληρωτικό. Για να ξέρουμε τι μας γίνεται, λοιπόν, κοιτάξτε όλες τις πτέρυγες της Βουλής.
Kαι κάτι τελευταίο: το Μαξίμου παρήγγειλε δημοσκόπηση για να δει αν επηρέασε τα ποσοστά του η διαγραφή Σαμαρά, και τα βρήκε ελαφρώς αυξημένα! Μα, καλά, δεν ξέρουν ότι οι πληγές πονάνε όταν κρυώνουν;
