Είθισται τα υπεραυτοκίνητα να «ρουφάνε» βενζίνη ακατάσχετα – όσα την καταναλώνουν ακόμα, δηλαδή, γιατί έχουμε γεμίσει ηλεκτρικά κι από δαύτα. Βέβαια καμία σχέση με τα παλιότερα χρόνια, όπου αμιγώς ατμοσφαιρικά ή υπερτροφοδοτούμενα μοτέρ ήθελαν συνδεδεμένο βενζινάδικο με κοτσαδόρο για να κάνεις ένα ταξίδι. Η πρόοδος της τεχνολογίας, η ανάπτυξη των υβριδικών (και PHEV, όπως πολύ επιτυχημένα εφαρμόζουν Ferrari, Lamborghini και McLaren) συστημάτων, το enviromental friendly κλίμα εξηλεκτρισμού γενικότερα, έχουν μειώσει δραματικά τα νούμερα κατανάλωσης και εκπομπών ρύπων. Ένας Δον Κιχώτης, όμως, συνεχίζει να κυνηγά αμιγώς ατμοσφαιρικούς ανεμόμυλους, κοντράροντας σε κατανάλωση τον full και plug-in hybrid ανταγωνισμό.
Το Gordon Murray Automotive T.50 δεν αντλεί έμπνευση μόνο από την τεχνολογική προθήκη της μηχανοκίνητης κορωνίδας του αθλητισμού, αλλά και από τη συνονόματη McLaren. To Τ.50 στην ουσία αποτελεί τον πνευματικό διάδοχο της μυθώδους F1, μοιάζοντάς της από την εμφάνιση μέχρι το μηχανοστάσιο. Το εμπρός μέρος, η διαμόρφωση του προφυλακτήρα και το σχέδιο των φαναριών, «φωνάζουν» F1. To ίδιο ισχύει με τις πόρτες, που ανοίγουν προς τα πάνω και ενσωματώνουν το χαρακτηριστικό χώρισμα στα παράθυρα. Πίσω, δεσπόζει ο αεραγωγός που δημιουργεί το διαβόητο ground effect. Ο διερχόμενος από το πάτωμα αέρας κυριολεκτικά αναρροφάται από τον ανεμιστήρα (Fan Interactive Aero System ή FIAS το αποκαλεί ο Murray), παράγοντας απίστευτα ποσά κάθετης δύναμης. Ο αεραγωγός λειτουργεί χάρις σε ένα υβριδικό σύστημα 48 Volt και περιστρέφεται στις 7.000 σ.α.λ. όταν το Τ.50 κινείται τέρμα γκάζι, συνεργαζόμενο με δυο ηλεκτρικά ελεγχόμενα spoiler και ενεργό διαχύτη.
Όλα, όμως, οδηγούν στο κέντρο. Εκεί που δεσπόζει ο ατμοσφαιρικός V12 των 4.0 λίτρων. Το σύνολο των 3.994 κ.εκ. αποτελεί προϊόν εξέλιξης της Cosworth, με απόδοση 663 άλογα (710 με το ram air και τα προαναφερθέντα αεροδυναμικά) στις 11.500 σ.α.λ. και 467 Nm στις 9.000 σ.α.λ. – το 71% εκ των οποίων διαθέσιμα από τις 2.500 σ.α.λ. Η σχέση συμπίεσης φτάνει στο αστρονομικό -για βενζινοκινητήρα- 14,0:1, η περιεχόμενη γωνία αγγίζει τις 65 μοίρες, η σχέση διαμέτρου x διαδρομής είναι 81,5 x 63,8 χλστ. (φουλ υπερτετράγωνος δηλαδή) και προσφέρει την ανάλογη όρεξη για στροφάρισμα, μέχρι τον κόφτη των 12.100 σ.α.λ. Αλλιώς, το υψηλότερο όριο περιστροφής όλων των εποχών σε αυτοκίνητο παραγωγής!
Πέρα από τα παραπάνω ονειρικά και ξεσηκωτικά νούμερα, το T.50 αναμενόμενα «γαζώνει» σε επιδόσεις: 0-100 χλμ./ώρα σε 2,8 δλ., 0-200 χλμ./ώρα σε 6,3 δλ., τελική 364 χλμ./ώρα. Εκεί που σε καμία περίπτωση δεν το περιμένεις να διακριθεί, είναι στην κατανάλωση. Κι όμως, το βρετανικό supercar ανακοινώνεται στα 7,8 λίτρα/100 χλμ. μέσης τιμής και στα 640+ χλμ. αυτονομίας! Σε δοκιμές περιοδικών η κατανάλωση μετρήθηκε στα 11,6 λίτρα/100 χλμ., σε ένα ταξίδι άνω των 1.000 χλμ. και με πολλά «πατημένα» κομμάτια. Οπότε το εργοστασιακό νούμερο δεν φαντάζει διόλου απίθανο.
Τί αποδεικνύει ο Gordon Murray και το τεχνολογικό του αριστούργημα; Ότι δεν χρειάζεσαι ούτε ηλεκτροκινητήρες, ούτε στρατιές λογισμικών για να μειώσεις τις εκπομπές ρύπων και την κατανάλωση. Το χαμηλό βάρος και η προσεγμένη αεροδυναμική ήταν, είναι και θα είναι, οι δυο κυριότεροι λόγοι.
