- Κατεδαφίζεται το αναψυκτήριο «Άκτιον» στην παραλία της Αγίας Τριάδας, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής και την επιστροφή του χώρου στον δημόσιο τομέα, όπως ανέφεραν οι τοπικοί παράγοντες.
- Ο δήμαρχος Θερμαϊκού ανέφερε ότι οι κάτοικοι ζητούσαν εδώ και χρόνια την κατεδάφιση του κτίσματος, το οποίο είχε γίνει ερείπιο και υποβαθμισμένο από βανδαλισμούς.
- Το «Άκτιον» είχε ιστορική σημασία για την παραλία της Αγίας Τριάδας, καθώς αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τη διασκέδαση και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις της περιοχής κατά τις δεκαετίες του '50, '60 και '70.
Κατεδαφίζεται το αναψυκτήριο Άκτιον στην παραλία της Αγίας Τριάδας στη Θεσσαλονίκη, παίρνοντας μαζί του μια ολόκληρη εποχή. Πρόκειται για ένα κτίριο με κόκκινα τούβλα που από χώρος δόξας είχε απομείνει πλέον ένα ερείπιο, ένας χώρος εγκαταλελειμμένος, υποβαθμισμένος από σκουπίδια και βανδαλισμούς.
Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την κατεδάφιση του αναψυκτηρίου «Άκτιον» ο Φίλιππος Γκανούλης, επιβλέπων μηχανικός της κατεδάφισης, ειδικός σύμβουλος του δημάρχου Θερμαϊκού για τεχνικά ζητήματα και πρώην περιφερειακός σύμβουλος – επικεφαλής της παράταξης «Οικολογία – Πράσινη Λύση» στο Περιφερειακό Συμβούλιο Κεντρικής Μακεδονίας, κάνει λόγο για «τέλος εποχής και επιστροφή της παραλίας στον δημόσιο χώρο».
Από την πλευρά του, ο δήμαρχος Θερμαϊκού Θεόδωρος Τζέκος σχολιάζει: «Επί χρόνια οι κάτοικοι ζητούσαν το κτίσμα να κατεδαφιστεί και να καθαρίσει η παραλία. Από εκεί και πέρα δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο στο ίδιο σημείο που είναι αιγιαλός. Η παραλία της Αγίας Τριάδας απαλλάσσεται από έναν χώρο εγκατάλειψης και ομορφαίνει».
Η φημισμένη παραλία της Αγίας Τριάδας
Ποζάρουν στον φακό της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη» ως μέλη της κριτικής επιτροπής στον διαγωνισμό χορού που είναι σε εξέλιξη, σε ένα από τα φημισμένα beach parties στην Αγία Τριάδα.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος, η Νόρα Κατσέλη και ο Βαγγέλης Πλοιός παρακολουθούν με ενδιαφέρον τους διαγωνιζόμενους, ενώ περιτριγυρίζονται από πλήθος κόσμου που έχει κατακλύσει την ακτή. Τα ζευγάρια που διαγωνίζονται στο «χορό του λεμονιού» προσπαθούν να κρατήσουν με τα μέτωπά τους το λεμόνι, την ώρα που στροβιλίζονται στο ρυθμό της μουσικής, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, αφού αυτό εύκολα μπορεί να κατρακυλήσει και να πέσει. Οι νικητές κερδίζουν δίσκους 45 στροφών, πουκάμισα, γραβάτες, μαγιό, κάλτσες, κολόνιες και καλλυντικά, ενώ η φήμη του πάρτι διαδίδεται ραγδαία και προκαλεί κοσμοσυρροή σε κάθε νέο κάλεσμα.
Τις εικόνες αποτυπώνει με τον φακό του ο φωτορεπόρτερ της εφημερίδας Μιχάλης Παππούς και τις μνήμες του ξετυλίγει σήμερα στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δημοσιογράφος και διοργανωτής των πάρτι εκ μέρους της, Γιάννης Νέγρης, με αφορμή την κατεδάφιση του δημοτικού αναψυκτηρίου «Άκτιον», ενός κτίσματος που υπήρξε το τελευταίο απομεινάρι της ιστορίας της παραλίας της Αγίας Τριάδας, την εποχή του ’50, του ’60 και του ’70.
Ο ίδιος αναφέρει ότι τα πάρτι της εφημερίδας γίνονταν «στην πλαζ Ρέμβη της Αγίας Τριάδας που μετονομάστηκε σε πλαζ Θεσσαλονίκη, από τον τίτλο της εφημερίδας που τα διοργάνωνε». Διευκρινίζει, άλλωστε, ότι η συγκεκριμένη πλαζ βρισκόταν στο τέρμα της παραλίας της Αγίας Τριάδας προς το Αγγελοχώρι ενώ το Άκτιον βρισκόταν στην αντίθετη πλευρά της παραλίας, στην πλαζ του ΕΟΤ προς την Περαία.
«Θυμάμαι ότι επειδή η πλαζ Θεσσαλονίκη ήταν περιφραγμένη και είχε είσοδο -δεν θυμάμαι πόσες δραχμές- ορισμένοι, για να αποφύγουν να πληρώσουν το εισιτήριο, έρχονταν στο χώρο κολυμπώντας. Φορούσαν το μαγιό τους, έπεφταν στη θάλασσα στην Αγία Τριάδα, κολυμπούσαν και έρχονταν και κάθονταν στην πίστα. Έτσι κι αλλιώς, όλοι με το μαγιό ήμασταν. Κάποια στιγμή, αυτός που είχε την πλαζ -ένας από τους τρεις συνεταίρους- διερωτήθηκε γιατί έχει τόσο λίγα εισιτήρια. Έβαλε σεκιουριτάδες με μαγιό για να ελέγχουν ωστόσο δεν μπορούσε κανείς να απαγορεύσει κάποιον να έρθει κολυμπώντας» σημειώνει.
«Κάτι να καίει»
Λίγο παραδίπλα, στην πλαζ του ΕΟΤ γυρίστηκε το 1963 το γνωστό μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη και της Φίνος Φιλμ «Κάτι να καίει», με τους Ντίνο Ηλιόπουλο, Ρένα Βλαχοπούλου, Κώστα Βουτσά και Μάρθα Καραγιάννη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ήταν η πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία που γυρίστηκε με το σύστημα Σινεμασκόπ, όπως αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η ιστορικός κινηματογράφου και Δρ. Κινηματογραφικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Λίνα Μυλωνάκη. Στα στιγμιότυπα της ταινίας απεικονίζονται οι εγκαταστάσεις της πλαζ, μέρος της οποίας ήταν και το Άκτιον, με ζωντανά χρώματα και κάτω από τον λαμπερό ήλιο της ανατολικής ακτής του Θερμαϊκού Κόλπου. Η κ. Μυλωνάκη μιλάει, άλλωστε, για την εντοπιότητα του Δαλιανίδη, «που επιστρέφει στη γενέθλια πόλη για να δείξει τον διαφορετικό, κοσμοπολίτικο αέρα της Θεσσαλονίκης των 60’s, που αλλάζει πρόσωπο, εκσυγχρονίζεται και αποκτά νέες συνήθειες, όπως τις κοντινές εκδρομές σε γειτονικές πλαζ».
Η ιστορία, όμως, των συγκεκριμένων εγκαταστάσεων με τα αποδυτήρια, τα στέγαστρα και τις ομπρέλες, είχε αρχίσει νωρίτερα όταν η περιοχή φιλοξενούσε τις κατασκηνώσεις του ΠΙΚΠΑ (Πατριωτικού Ιδρύματος Κοινωνικής Προστασίας και Αντιλήψεως). Σύμφωνα με τη διπλωματική εργασία της Άννας Πατσιατζή Ελευθερίου από το Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), που δημοσιεύεται στο Ιδρυματικό Καταθετήριο Επιστημονικών Εργασιών του ΑΠΘ, η δομή δημιούργησε το Άκτιον το 1958 ώστε να το εκμισθώνει στο δήμο για τη χρήση της πλαζ από τους λουόμενους και να αξιοποιεί τα έσοδα για τις κατασκηνώσεις του ιδρύματος.
Με καραβάκια και με το ΚΤΕΛ
Με τα χρόνια, ολόκληρη η περιοχή της Αγίας Τριάδας έγινε πόλος έλξης επισκεπτών που κατέφθαναν εκεί με τα γνωστά καραβάκια της Θεσσαλονίκης αλλά και με τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ.
«Τα καραβάκια δούλευαν ασταμάτητα μεταφέροντας κόσμο, νεότερους και μεγαλύτερους στις πλαζ. Η εφημερίδα διοργάνωνε τα πάρτι και κανόνιζε για τα μουσικά συγκροτήματα που θα έπαιζαν μουσική, όπως οι Ολύμπιανς και ο Πασχάλης. Έτσι οι Θεσσαλονικείς βρήκαν μια διέξοδο, ενώ και τα συγκροτήματα της πόλης βρήκαν τρόπο έκφρασης καθώς τότε δεν υπήρχαν νυχτερινά κέντρα και τέτοιου είδους καταστήματα. Οι νέοι διασκέδαζαν, χόρευαν, κολυμπούσαν. Κάποιοι έμεναν το βράδυ στην παραλία, με υπνόσακους, κάτω από τον έναστρο ουρανό» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δημοσιογράφος Σπύρος Κουζινόπουλος. Χαρακτηρίζει, παράλληλα, τα πάρτι στην παραλία ως το κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός της εποχής.
Οι ποδοσφαιριστές και άλλες διασημότητες
Στο ίδιο πνεύμα, ο Γιάννης Νέγρης επισημαίνει ότι την εποχή εκείνη, μετά την επιβολή της δικτατορίας, είχε δοθεί εντολή από τον εκδότη της εφημερίδας να ξεκινήσει η διοργάνωση των πάρτι ώστε να ενισχυθεί η κυκλοφορία του φύλλου και να κινητοποιηθεί η νεολαία στον τομέα της διασκέδασης. Όσοι ασχολούνταν με το πολιτιστικό ρεπορτάζ απηύθηναν πρόσκληση σε ηθοποιούς, τραγουδιστές αλλά και ποδοσφαιριστές.
Ο ίδιος, κρατώντας στα χέρια του μια ακόμη παλιά φωτογραφία, την περιγράφει και σχολιάζει: «ποδοσφαιριστές του Άρη διασκεδάζουν σε beach party στην Αγία Τριάδα λίγες μέρες μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το καλοκαίρι του 1970 απέναντι στον ΠΑΟΚ. Δεξιά διακρίνονται οι Άγγελος Σπυρίδων και Κώστας Παπαϊωάννου (με το καπέλο) και στο βάθος αριστερά ο Γιώργος Γκαντίνας. Δίπλα του με τα γυαλιά ηλίου ο διακοσμητής Δαμιανός Βιολάντζης, ενώ δεύτερος από αριστερά με τα γυαλιά ο Τάκης Κανίδης, ιδιοκτήτης του θρυλικού κλαμπ της Αρετσούς ‘Χαβάη’, εκεί όπου έγιναν τα πρώτα μουσικά πρωινά και όπου διέπρεψαν οι ‘Olympians’, οι ‘Βόρειοι’ και άλλα συγκροτήματα».
Από το ρεπερτόριο των πάρτι δεν έλειπε όμως και η λαϊκή νότα, αφού συμμετείχε σε αυτά και ο Μανώλης Μητσιάς.
