Στο συγκινητικό συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος για την 2η επέτειο της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, η μητέρα της Κυριακής Γρίβα, Δέσποινα Καλλέα, μίλησε με δάκρυα στα μάτια για τον πόνο της απώλειας της κόρης της.
Αναφέρθηκε στο ηχητικό μήνυμα της Κυριακής, όπου ζητούσε βοήθεια, και εξέφρασε την αγωνία της για τις ψυχές των 57 θυμάτων της τραγωδίας.
Η ομιλία της προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στο πλήθος, καθώς μοιράστηκε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην αναζήτηση και την κηδεία της κόρης της, υπογραμμίζοντας τη σημασία της μνήμης και της αλληλεγγύης ανάμεσα στους συγγενείς των θυμάτων.
Πιο αναλυτικά:
Φορτισμένο συναισθηματικά ήταν το κλίμα καθ’ όλη την διάρκεια του συλλαλητηρίου στην πλατεία Συντάγματος που πραγματοποιήθηκε σήμερα Παρασκευή (28.02.2025), στην μαύρη επέτειο των 2 χρόνων από την σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών, όπου 57 άνθρωποι σκοτώθηκαν, βυθίζοντας όλη τη χώρα στο πένθος.
Ανάμεσα στους φοιτητές και τους συγγενείς των θυμάτων που μίλησαν στο συλλαλητήριο που έγινε στην μνήμη των αδικοχαμένων 57 θυμάτων των Τεμπών, ήταν και η χαροκαμένη μητέρα της Κυριακής Γρίβα, της κοπέλας που δολοφονήθηκε άγρια από τον πρώην σύντροφό της τον Απρίλιο του 2024, έξω από το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων.
Η Δέσποινα Καλλέα, η μητέρα της 28χρονης Κυριακής, ανέβηκε στο βήμα που είχε στηθεί στην πλατεία Συντάγματος και μίλησε με δάκρυα στα μάτια και τρεμάμενη φωνή, καθηλώνοντας το πλήθος με την ομιλία της.
«Δες τους Κυριακή, κοίτα που είμαι, βλέπεις τον κόσμο;», είπε αρχικά κρατώντας την φωτογραφία της δολοφονημένης Κυριακής Γρίβα.
«Την κόρη μου την γνωρίσατε μέσα από ένα ηχητικό, στο οποίο έλεγε “χάνομαι” και πήρε την απάντηση “τα περιπολικά δεν είναι ταξί”. Την αγαπήσατε και σαν ευχαριστώ για αυτό και που ανάψατε ένα κερί στο όνομά της κι είπατε μία προσευχή για εκείνη.
Είμαι εδώ ως μάνα γιατί ξέρω πως είναι να ακούς το παιδί σου μέσα από ένα ηχητικό, να ζητά βοήθεια κι οι γύρω της να σφυρίζουν αδιάφορα. Ξέρω πως είναι σαν μάνα να ακούς το παιδί σου να κραυγάζει».
«Εγώ έθαψα το παιδί μου και δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να ψάχνεις και να θάβεις ένα ρολόι, ένα δάχτυλο, ένα κάρβουνο.. Πώς είναι να σου δίνουν το παιδί σου σε σακούλα; Πόσο θάρρος έχουν οι 57 ψυχές; Τους κουβαλάς στους ώμους σου Μαρία μου (σσ Καρυστιανού). Μακάρι να μπορούσα να πάρω λίγο από τον πόνο σας. Μακάρι να μπορούσα, γιατί εγώ θα τα καταφέρω. Είμαι εδώ και σας ευχαριστώ πάρα πολύ», είπε κλείνοντας η Δέσποινα Καλλέα, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης σε όσους άκουσαν την ομιλία της.
