Τον «φύλακα άγγελο» στο πρόσωπο μιας καθαρίστριας του νοσοκομείου ΚΑΤ έχει βρει ένα 15χρονο αγόρι από τη Γάζα, το οποίο τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού και στήθηκε μια ολόκληρη επιχείρηση προκειμένου να μεταφερθεί στη χώρα μας και να χειρουργηθεί.

Μία συγκλονιστική ιστορία που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο ταινίας, διαδραματίζεται εδώ και δύο μήνες στο νοσοκομείο του ΚΑΤ, με πρωταγωνιστές την Γιώτα Σαραντίνη, η οποία εργάζεται στον τομέα της καθαριότητας στο νοσηλευτικό ίδρυμα των Βορείων Προαστίων και του Μοχάμεντ από τη Γάζα. Ο 15χρονος διεκομίσθη στις 21 Ιανουαρίου του 2025 στο Νοσοκομείο μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης Παιδιών από τη Γάζα.  

Σύμφωνα με τα όσα έχει αφηγηθεί το αγοράκι στο νοσηλευτικό προσωπικό βρίσκονταν στο σπίτι του, όταν από την έκρηξη βλήματος μέσα στο σπίτι του κατά τη διάρκεια των ισραηλινών επιδρομών, σκοτώθηκαν όλα τα μέλη της οικογένειας του, ενώ ο ίδιος τραυματίστηκε. Η μόνη που σώθηκε ήταν η μητέρα του, ενώ το παιδάκι μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Γάζας. Εκεί νοσηλεύτηκε για έξι μήνες, ωστόσο οι συνθήκες δεν του επέτρεπαν να χειρουργηθεί στη Γάζα. Έτσι μέσω των «Γιατρών του Κόσμου» κανονίστηκε η μεταφορά του στη Ρουμανία κι από εκεί στην Ελλάδα. Σε όλο αυτό το Γολγοθά του 15χρονου η μητέρα του δεν ήταν μαζί του. Κι αυτό γιατί δεν της δόθηκε η visa που χρειάζονταν από το Ισραήλ.

Από τις 21 Ιανουαρίου που εισήχθη στο ΚΑΤ έχει υποβληθεί σε μια σειρά από διαδοχικές χειρουργικές επεμβάσεις από ομάδα εξειδικευμένων ιατρών, όπως ορθοπεδικοί, πλαστικοί χειρουργοί και αγγειοχειρουργοί  με την τελευταία χειρουργική επέμβαση να αντικαθιστά το μηριαίο οστό με ογκολογική πρόθεση.

Δεύτερη μητέρα

Ωστόσο αυτό που έχει προκαλέσει τη συγκίνηση όλου του προσωπικού, είναι η σχέση που έχει αναπτυχθεί μεταξύ μιας καθαρίστριας του νοσοκομείου και του 15χρονου. Η κ. Γιώτα Σαραντίνη έχει γίνει η «δεύτερη μητέρα» του Μοχάμεντ, καθώς το προσέχει συνεχώς, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες διαθέτει από το εισόδημα της κάποια χρήματα για καθημερινές ανάγκες του παιδιού. 

«Χρειάζεται τη μαμά του πάρα πολύ και του λείπει υπερβολικά.  Όταν νιώθει έτσι κλείνεται στον εαυτό του, τραβάει την κουβέρτα σκεπάζοντας το κεφαλάκι του και μας λέει πως θέλει να κοιμηθεί. Προσεύχεται διαρκώς και ζητάει από το Θεό του να του χαρίσει δύναμη και να αντέξει όλα όσα περνάει», αναφέρει στο newsit.gr η Γιώτα Σαραντίνη.  

Η ίδια μας περιγράφει τις δύσκολες στιγμές που πέρασε το παιδί, τα πολλά χειρουργεία στα οποία υποβλήθηκε και τον αγώνα που δίνει για να σταθεί και πάλι στα πόδια του.

«Εγώ είμαι καθαρίστρια στο νοσοκομείο και από την πρώτη στιγμή που φέρανε το παιδί ήμουν στο πλευρό του και θα συνεχίσω να είμαι σε ότι χρειαστεί. Μιλάω αραβικά γιατί ο άντρας μου είναι από τη Συρία και έτσι επικοινωνώ πολύ καλά μαζί του. Την ημέρα που έκανε το παιδί το μεγάλο χειρουργείο καθόμουν σ΄ ένα παράθυρο και τον έβλεπα.  Κάποια στιγμή άρχισε να ανεβάζει πολλούς παλμούς. Τότε με φώναξε ο γιατρός μέσα στο χειρουργείο και μου είπε μίλα του στη μητρική του γλώσσα να σ’ ακούει για να ηρεμήσει και σιγά σιγά έπεφταν οι παλμοί του. Κάνω ότι μπορώ, θέλει βοήθεια το παιδί και αυτό που έχω μέσα μου γι’  αυτόν θέλω να του το δώσω», λέει η κ. Σαραντίνη.

Οι ώρες αγωνίας και οι εγχειρήσεις

Αρχικά το παιδί είχε μεταφερθεί στη Ρουμανία,  όπου εκεί διαπιστώθηκε ότι μόνο στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο ΚΑΤ θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν οι χειρουργικές επεμβάσεις που έπρεπε.  

Όπως αναφέρει η κυρία Γιώτα το τελευταίο χειρουργείο έγινε πριν δύο εβδομάδες κι είχε διάρκεια οκτώ ωρών. «Δεν ξέρω τι ακριβώς έκανε ο γιατρός στο πόδι του παιδιού αλλά σίγουρα έκανε ένα θαύμα. Σημασία έχει πως γλιτώσαμε το πόδι. Το παιδί ήταν πολύ άσχημα, πολύ δύσκολα, ήταν καμένο ολόκληρο το πόδι από την βόμβα.  Πριν λίγες μέρες το κούνησε το πόδι του για πρώτη φορά και χθες σηκώθηκε όρθιος με το πι και άρχισε να κάνει βηματάκια. Εδώ στην Ελλάδα βρίσκεται από 21 Ιανουαρίου και ευτυχώς πάει καλύτερα. Η ψυχολόγος του Νοσοκομείου καθημερινά είναι μαζί του».
Η σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στο 15χρονο αγόρι από τη Γάζα που παραμένει μόνο του στη χώρα μας και στην εργαζόμενη γυναίκα του Νοσοκομείου είναι ιδιαίτερη και στενή αφού και οι δύο πλέον αναγνωρίζουν ο ένας στα μάτια του άλλου την αγάπη και χτίζουν μαζί την εμπιστοσύνη. 

«Χθες που πήγα να τον δω μου λέει θεία εσύ έχεις παιδιά και εγώ του απάντησα πως δεν έχω και τότε αυτός μου απάντησε πως τώρα έχω παιδί και τον ρωτάω ποιον έχω και μου απαντάει πως τώρα έχω για παιδί αυτόν και με αγκάλιασε σφιχτά» λέει και προσθέτει:

«Δεν μιλάει καθόλου για τη Γάζα ούτε για τα αδέρφια του.  Αλλά ψάχνει τη μαμά του μόνο γι’ αυτήν μιλάει.  Επικοινωνεί μαζί της κάθε μέρα για 5 με 10 λεπτά περίπου μέσω ίντερνετ. Επίσης ένας κύριος από την Παλαιστίνη ο οποίος ήταν πρώην υπάλληλος της Πρεσβείας και έτυχε να έρθει στο νοσοκομείο γιατί συνόδευε μια ασθενή , στέκεται πολύ στο παιδί όταν έμαθε πως εδώ νοσηλεύεται ο μικρός από τη Γάζα. Τον στηρίζει και τον φροντίζει σαν πατέρας. Τρεις φορές τη μέρα είναι εκεί κοντά του και του δίνει θάρρος. Όταν τον δει ότι πέφτει και όταν το παιδί έχει αφόρητους πόνους του δίνει κουράγιο. Το παιδί ούρλιαζε από τους πόνους, αφόρητοι πόνοι. Κάποιες στιγμές χάνει το κουράγιο του και εκνευρίζεται από τους πόνους. Το παιδί πήρε δύναμη από αυτόν τον άνθρωπο και ένιωσε πως δεν είναι μόνος του. Έχει πάρει πολύ αγάπη από όλο το νοσοκομείο αλλά θέλει τη μαμά του. Εγώ μίλησα με τη μητέρα του δύο φορές κλαίει πάρα πολύ η γυναίκα δεν μπορεί να μιλήσει και το μόνο που μου λέει είναι αδερφή μου σ ευχαριστώ».