- Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου «Το Παιδί του Διαβόλου» του Πέτρου Τατσόπουλου, προκλήθηκε ένταση όταν ο Ανδρέας Καραγιάννης εμφανίστηκε και ο συγγραφέας τον απομάκρυνε πετώντας του μια εικόνα της Παναγίας.
- Ο Πέτρος Τατσόπουλος κατηγόρησε τον Καραγιάννη ότι είχε αποσπάσει την προσοχή του κοινού και του ζήτησε να περιμένει μέχρι το τέλος της εκδήλωσης για να μιλήσει.
- Ο Καραγιάννης ισχυρίστηκε ότι το βιβλίο αναφέρεται σε αυτόν και σε θαύματα-απάτες, ενώ η ένταση κορυφώθηκε με αλληλοκατηγορίες μεταξύ τους.
Ο «κακός χαμός» επικράτησε στην παρουσίαση βιβλίου του Πέτρου Τατσόπουλου όταν εμφανίστηκε ο Ανδρέας Καραγιάννης με τον συγγραφέα να τον διώχνει από την αίθουσα πετώντας του μία εικόνα της Παναγίας.
Σε βίντεο που δημοσιεύτηκε από την παρουσίαση του βιβλίου «Το Παιδί του Διαβόλου» στον «Ιανό», φαίνεται η ένταση που επικράτησε στην αίθουσα ανάμεσα στον συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο, ο οποίος έδιωχνε τον Ανδρέα Καραγιάννη λέγοντάς του ότι πήρε τα 15 λεπτά δημοσιότητας που έψαχνε.
«Ανδρέα, τα 15 λεπτά δημοσιότητας τα έχεις αποσπάσει. Όχι στη μέση της εκδήλωσης! Στο τέλος της εκδήλωσης όλοι οι απατεώνες θα μπορέσουν να πάρουν τον λόγο. Θα έχουμε το δεκάλεπτο των απατεώνων στο τέλος της εκδήλωσης, μέχρι τότε μπορείς να περιμένεις ή να βγεις έξω», ακούγεται να λέει ο συγγραφέας στο βίντεο.
Ο Ανδρέας Καραγιάννης περπάτησε προς το τραπέζι με τον Πέτρο Τατσόπουλο να του φωνάζει: «Φύγε καραγκιοζάκο, φύγε!». Στη συνέχεια ο Ανδρέας Καραγιάννης άφησε ένα αντικείμενο πάνω στο τραπέζι, το οποίο ήταν εικόνα της Παναγίας και του Οσίου Δαυίδ ενώ ο συγγραφέας το πέταξε προς το μέρος του.
«Να είσαι καλά» απάντησε αποχωρώντας ο Ανδρέας Καραγιάννης ενώ ο Πέτρος Τατσόπουλος τον καλούσε να φύγει. «Έκανες την παράστασή σου καραγκιοζάκο», του είπε.
Στον Ιανό παρουσιαζόταν το βιβλίο «Το Παιδί του Διαβόλου», στο οποίο, σύμφωνα με τον Ανδρέα Καραγιάννη, ο συγγραφέας αναφέρεται τόσο στον ίδιο όσο και σε θαύματα – απάτες. Ο εκδοτικός οίκος έχει την εξής περιγραφή για το βιβλίο:
«Στη χώρα όπου δημοφιλείς άγιοι, νεκροί εδώ και τρεις αιώνες, απαιτούν κάθε είκοσι πέντε χρόνια να τους αλλάζουν τα άμφια και αγράμματοι καλόγεροι συνομιλούν με σαύρες ή ρίχνουν στα σκουπίδια τον Δαρβίνο, ακόμα και η πιο παρανοϊκή τερατολογία εντάσσεται σε μια ιδιότυπη “κανονικότητα” ενώ ταυτόχρονα κάθε απόπειρα για την άρθρωση στοιχειωδώς “ορθού λόγου” αντιμετωπίζεται ως “εξωφρενική”, αν όχι ως υπαγορευμένη από τον ίδιο τον Διάβολο.
Πάνω και πίσω από αυτή τη μεσαιωνική παλινδρόμηση, στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη συναίνεση των πολιτικών αρχών και τη δικαιοσύνη ηχηρά απούσα, στήνεται ένας θηριώδης “εισπρακτικός μηχανισμός” γύρω από ανεξέλεγκτα “ιερά λείψανα” κι εξόφθαλμες “απάτες θαυμάτων” με ανυπολόγιστα κέρδη. Ο Πέτρος Τατσόπουλος, δεκαοχτώ χρόνια μετά τη γλυκόπικρη Καλοσύνη των ξένων, επανέρχεται με μια αυτοβιογραφική αφήγηση υψηλής έντασης και με την ανυποχώρητη πρόθεση να πει τα πράγματα με το όνομά τους».
