- Η Νατάσα Μποφίλιου αποκάλυψε ότι υπήρξε θύμα κακοποιητικής συμπεριφοράς και βίας σε χώρο εργασίας της, χωρίς να σκεφτεί τότε να το καταγγείλει, κάτι που θα έκανε σήμερα.
- Περιέγραψε μια συγκεκριμένη περίπτωση σωματικής βίας που υπέστη, όπου ένας συνάδελφος της προκάλεσε τραυματισμό μπροστά σε θεατές, καταδεικνύοντας την ανεκτικότητα που υπήρχε τότε.
- Τόνισε τη σημασία του φεμινισμού και την ανάγκη για την κοινωνία να μην αποδέχεται τέτοιες συμπεριφορές, αναφέροντας ότι τέτοιες ανεκτικές στάσεις εκπαιδεύουν την κοινωνία να θεωρεί τέτοιες καταστάσεις φυσιολογικές.
Η Νατάσα Μποφίλιου παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο Marie Claire και την Εβίτα Τσιλοχρήστου. Η δημοφιλής ερμηνεύτρια μίλησε για τον φεμινισμό αλλά και τις κακοποιητικές συμπεριφορές που υπέστη στο παρελθόν και πώς τις αντιμετώπισε.
Οι κακοποιητικές συμπεριφορές που βίωσες ήταν από ανθρώπους που βρίσκονταν σε θέση ισχύος; Θα τις αντιμετώπιζες διαφορετικά σήμερα;
Βέβαια, μόνο όταν κάποιος βρίσκεται σε θέση εξουσίας συμπεριφέρεται έτσι. Βίωσα κακοποιητική συμπεριφορά, ακόμη και βία, σε μαγαζί που εργαζόμουν και δεν σκέφτηκα τότε να το καταγγείλω. Αντέδρασα εκείνη τη στιγμή, αλλά το να το καταγγείλω δεν μου πέρασε καν από το μυαλό, κάτι που θα έκανα σήμερα χωρίς δεύτερη σκέψη. Θυμάμαι μάλιστα ότι, εκτός από τη λεκτική βία, υπήρξε και σωματική.
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος με έσπρωξε με τόση δύναμη που χτύπησα τη μέση μου πάνω σε ένα μπουντουάρ, και ο καθρέφτης έπεσε κάτω. Ήταν μια πράξη που συνέβη μπροστά σε θεατές, και μάλιστα χωρίς να καταλαβαίνω καν τον λόγο. Αυτό έγινε στο καμαρίνι μου, και γι΄αυτό οι δικοί μου άνθρωποι και η ορχήστρα, το έμαθαν μόνο αφότου είχε τελειώσει. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Ήταν ένα πολύ συγκεκριμένο και καταγγελλόμενο περιστατικό, όχι κάποια συγκαλυμμένη συμπεριφορά.
Μπορούσα απλώς να πω: «Ο τάδε μου άσκησε βία». Δεν το σκέφτηκα όμως, ούτε εγώ, ούτε η αδερφή μου, που ήταν μαζί μου εκείνη την ημέρα. Ούτε καν οι άνθρωποι που ήταν εκεί γύρω. Σκέψου πόσο διαφορετικά σκεφτόμασταν τότε. Σήμερα, θα αντιδρούσα. Το θεωρώ ένα από τα κέρδη της εποχής. Θυμάμαι επίσης μια άλλη περίπτωση. Βρισκόμασταν σε ένα μεγάλο τραπέζι με ανθρώπους της μουσικής, μαζί με τον σύζυγό μου Χρήστο, τότε ήταν σύντροφός μου ακόμη. Ένας άνδρας, γνωστός στον χώρο, μου ζήτησε να σηκωθώ και να κάνω μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου. Και σηκώθηκα και το έκανα.
Ήταν μια αμήχανη και παράξενη στιγμή για όλους. Φύγαμε σύντομα, και όταν το συζητήσαμε μετά με τον Χρήστο, άρχισα να συνειδητοποιώ πώς με αφόπλισε εκείνη τη στιγμή. Σίγουρα, υπάρχουν γυναίκες που διαβάζουν αυτή τη στιγμή και έχουν βιώσει πολύ σοβαρότερες καταστάσεις: βιασμό, ξυλοδαρμό, χρόνια σεξουαλική κακοποίηση, ακόμα και από ανθρώπους της οικογένειάς τους. Όμως όλα αυτά από κάπου ξεκινούν. Συνήθως από μικρά περιστατικά, που τα ανεχόμαστε ή δεν βάζουμε όρια. Η ανεκτικότητα σε τέτοια φαινόμενα εκπαιδεύει την κοινωνία να λέει: “Aυτά συμβαίνουν.” Δεν υπάρχει τίποτα πιο χυδαίο από αυτή τη φράση. Ή από το «Ε, εντάξει, αν γεννήθηκες φτωχός…». Γιατί η φτώχεια είναι και αυτή μια μορφή βίας – τεράστια, απίστευτα ισοπεδωτική.
