6+1 θαύματα του κόσμου στην σύγχρονη εποχή που κλέβουν τις εντυπώσεις

Η αρχική λίστα με τα 7 θαύματα του κόσμου περιλάμβανε τους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας, το Άγαλμα του Ολυμπίου Διός, τον Ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο, το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, τον Κολοσσό της Ρόδου, τον Φάρο της Αλεξάνδρειας και την Πυραμίδα του Χέοπα ή αλλιώς Μεγάλη πυραμίδα της Γκίζας, η οποία είναι και η μόνη που διασώζεται έως και σήμερα.

Ωστόσο, υπάρχουν και 7 θαύματα του κόσμου στην σύγχρονη εποχή. Το New7Wonders Foundation, που εδρεύει στην Ελβετία, έφτιαξε το 2017 την ακόλουθη λίστα, η οποία προέκυψε μετά από ψηφοφορία ανάμεσα σε 200 ιστορικά μνημεία.

Κολοσσαίο (Ιταλία)

Το Κολοσσαίο άρχισε να κατασκευάζεται στην εποχή του Βεσπασιανού το 72 μ.Χ. και ολοκληρώθηκε όταν ήταν αυτοκράτορας ο Τίτος, το 80 μ.Χ.. Ονομαζόταν Αμφιθέατρο των Φλαβίων, από το όνομα της δυναστείας των αυτοκρατόρων που το έκτισαν. Για να κατασκευαστεί, εργάστηκαν χιλιάδες αιχμάλωτοι σκλάβοι όλων των εθνικοτήτων που είχαν συλληφθεί από τον Τίτο μετά την καταστροφή των Ιεροσολύμων.

Πήρε το όνομα του από το κολοσσιαίο άγαλμα του Νέρωνα (Κολοσσός του Νέρωνα), που βρισκόταν στην τοποθεσία όπου χτίστηκε. Η χωρητικότητα του έφθανε τους 65.000 θεατές. Είχε σχήμα έλλειψης με περιφέρεια 524 μέτρων. Οι διαστάσεις του ήταν κολοσσιαίες: 156 x 188 μέτρα και το ύψος του έφτανε τα 48 μέτρα και είχε 4 ορόφους.

Σινικό Τείχος (Κίνα)

To Σινικό Τείχος είναι κινεζική οχύρωση που κατασκευάστηκε σταδιακά, προκειμένου να προστατευθεί η Κίνα από τις επιδρομές μογγολικών και τουρκικών φύλων από τα βόρεια σύνορά της. Η κατασκευή του ξεκίνησε σταδιακά από τον 7ο αι. π.Χ., αλλά η σημερινή του μορφή οφείλεται κυρίως στη δυναστεία Μινγκ (τέλη του 14ου αι. με αρχές του 17ου αι. μ.Χ.).

Αποτελεί το μεγαλύτερο σε διαστάσεις ανθρώπινο οικοδόμημα και με όλες τις διακλαδώσεις του, έχει συνολικό μήκος 21.196 χλμ.

Ταζ Μαχάλ (Ινδία)

Το Ταζ Μαχάλ  είναι κτιριακό συγκρότημα που βρίσκεται στην Ινδία, κτισμένο στη νότια όχθη του ποταμού Γιαμούνα κοντά στη πόλη Άγκρα. Το συγκρότημα αναπτύσσεται γύρω από το μαυσωλείο που ανήγειρε ο Σαχ Τζαχάν Μογγόλος αυτοκράτορας (Σάχης) προκειμένου να τιμήσει τη πολυαγαπημένη του σύζυγο Μουμτάζ Μαχάλ που πέθανε το 1631 κατά τη διάρκεια τοκετού.

Για την ανέγερσή του, που έγινε σε σχέδια ομάδας αρχιτεκτόνων από την Ινδία, το σημερινό Πακιστάν και άλλα μέρη της Ασίας, απασχολήθηκαν 20.000 εργάτες που ξεκίνησαν το 1632 δουλεύοντας καθημερινά, για να το ολοκληρώσουν το 1649.

Η έκταση που καταλαμβάνει το κυρίως μαυσωλείο και όλο το συγκρότημα είναι ένα ορθογώνιο με διαστάσεις 580×350 μέτρα, με τετράγωνο κήπο στο κέντρο που πλαισιώνεται από δύο άλλα μικρότερα επιμήκη κτίρια προσανατολισμένα κατά διεύθυνση Βορρά – Νότου.

Άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή (Ρίο Ντε Τζανέιρο)

Το Άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή με απλωμένα τα χέρια. Βρίσκεται στην κορυφή του λόφου Κορκοβάντο, πάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, στο εθνικό πάρκο του Δάσους Τιζούκα.

Στέκεται με απλωμένα τα χέρια σαν να καλωσορίζει τον κόσμο, σε ύψος 710 μέτρων. Έχει ύψος 32 μέτρα, ζυγίζει 1.000 τόνους και μάλιστα είναι εγκατεστημένο με τρόπο ώστε να ατενίζει την πόλη του Ρίο.

Μάτσου Πίτσου (Περού)

Η αρχαία πόλη Μάτσου Πίτσου που βρίσκεται στο νότιο Περού είναι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του πολιτισμού των Ίνκα, που χάθηκε με απότομο τρόπο και που η εξέλιξή του ήταν και παραμένει θέμα συζήτησης. Το Μάτσου Πίτσου στη γλώσσα Κέτσουα σημαίνει «αρχαίο βουνό». Βρίσκεται σε υψόμετρο 2.700 μέτρων στη Σιέρρα Βιλκαμπάμπα, στην αριστερή όχθη του παραπόταμου του Βιλκανότα, Ουρουμπάμπα, και απέχει 80 χιλιόμετρα από την πόλη Κούσκο.

Το Μάτσου Πίτσου ανακηρύχθηκε Ιστορικό Καταφύγιο του Περού το 1981 και Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1983.

Τσιτσέν Ιτζά (Μεξικό)

Το Τσιτσέν Ιτζά (από την γλώσσα των Μάγια: «στο στόμα του φρεατίου του Ιτσά») είναι μια μεγάλη προκολομβιανή αρχαιολογική περιοχή που χτίστηκε από τον πολιτισμό των Μάγια και βρίσκεται στο βόρειο κέντρο της χερσονήσου Γιουκατάν, στο σημερινό Μεξικό. Το Τσιτσέν Ιτζά ήταν σημαντικό περιφερειακό κέντρο στα βόρεια πεδινά των Μάγια από την ύστερη κλασική εποχή (περίπου 600-900 μ.Χ.) μέσω του τέλους της κλασικής εποχής (περ. 800-900 μ.Χ.) και εώς τα αρχικά στάδια της πρώιμης μετακλασικής περιόδου (περίπου 900 μ.Χ. –1200).

Η περιοχή εκθέτει ένα πλήθος αρχιτεκτονικών μορφών, από αυτές που καλούνται «μεξικανικές» και θυμίζουν της μορφές που βλέπουμε στο κεντρικό Μεξικό και στο αρχιτεκτονικό στυλ Πουούκ και Τσένες των Μάγια των βόρειων πεδινών περιοχών.

Πέτρα της Ιορδανίας (Ιορδανία)

Όλη η πόλη της Πέτρας με τα κτίσματα της είναι λαξευμένη πάνω σε μαλακά ψαμμιτικά πετρώματα και αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο ενός αξιοθαύμαστου πολιτισμού. Η αρχιτεκτονική της πόλης έχει έντονη την επίδραση των Ελλήνων και των Ρωμαίων, ειδικά των τελευταίων που αφού την κατέκτησαν ήθελαν να αφήσουν το στίγμα της εξουσίας τους και σε αυτή τη γωνία της αυτοκρατορίας τους.

Το όνομα που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της πόλης, οι Ναβαταίοι ή Ναμπάτου όπως τους αποκαλούσαν οι Μεσοποτάμιοι λαοί, ήταν Ράκμου που σημαίνει «Βράχος με χρωματιστές ραβδώσεις». Σύμφωνα με τον αρχαίο Έλληνα ιστορικό του 4ου αιώνα π.Χ. Ιερώνυμο τον Καρδιανό, το όνομα Πέτρα δόθηκε από τους Έλληνες εμπόρους επειδή οι κάτοικοι της πόλης γιόρταζαν την εποχή της άνοιξης μια θεότητα στην οποία προσέφεραν διάφορα αγαθά, ως θυσία, πάνω σε μια μεγάλη πέτρα.

Η μεγάλη αυτή πέτρα βρίσκεται νοτιοδυτικά της αρχαίας πόλης και σήμερα ονομάζεται Ουμ-αλ-Μπιγιάρα.

Φωτογραφίες: iStock