Η είδηση του θανάτου του Αλέξη Κούγια, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, στα παιδιά του. Ο Χρήστος και η Μάιρα Κούγια, όσο κι αν είχαν προετοιμαστεί ψυχολογικά για μια τέτοια εξέλιξη, δεν κατάφεραν να το αντιμετωπίσουν ψύχραιμα.

Η απώλεια του αγαπημένου τους πατέρα, ήταν κάτι που τους βασάνιζε από την πρώτη στιγμή που τους έγινε γνωστό από εκείνον, ότι πάσχει από καρκίνο. Μόνο η λέξη, ανατριχιάζει, πόσο μάλλον, όταν επρόκειτο για τον ίδιο τους τον πατέρα.

Λίγο ως πολύ οι γιατροί, είχαν προετοιμάσει την οικογένεια του Αλέξη Κούγια για την εξέλιξη της πορείας του, ενώ από την πρώτη στιγμή που διασωληνώθηκε, δεν ήταν αισιόδοξοι για το ότι θα τα καταφέρει, τουλάχιστον από επιστημονικής πλευράς, τα περιθώρια ήταν ελάχιστα, αλλά, η ελπίδα είναι το αίσθημα που πάντα πεθαίνει τελευταίο.

Τα παιδιά του Αλέξη Κούγια στάθηκαν δίπλα του μέχρι τέλους

Οι 6 ημέρες στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, του ιδιωτικού θεραπευτηρίου που νοσηλευόταν ο Αλέξης Κούγιας, φάνηκαν στα παιδιά του και στους οικείους του, ένας μακρύς Γολγοθάς. Κάθε λεπτό για εκείνους ήταν αιώνας, που δεν περνούσε με τίποτα.

Μέχρι την τελευταία στιγμή όλοι ήλπιζαν σε ένα θαύμα, που θα επαναφέρει την καθημερινότητά τους, όπως την είχαν αφήσει πριν ο επιθετικός καρκίνος τους τα ανατρέψει όλα. Ήθελαν να ανοίξουν τα μάτια τους και να ξυπνήσουν από έναν κακό εφιάλτη, που δεν τον έζησαν, αλλά τον ονειρεύτηκαν και μετά, πάει…πέρασε.

Δεν ήταν όμως έτσι, καθώς οι ώρες περνούσαν αργά και βασανιστικά, αφού ήξεραν την αλήθεια, από τους θεράποντες ιατρούς, ότι η κατάληξη δεν θα ήταν καλή, γιατί σύμφωνα με τα όσα οι γιατροί είχαν διαγνώσει, δεν υπήρχε επιστροφή μετά τη διασωλήνωσή του και την γρήγορη επιδείνωση της πορείας του, ώρα με την ώρα.

Τα παιδιά του, με σεβασμό και αξιοπρέπεια, στάθηκαν αντιμέτωπα με την αλήθεια, κάτι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι άλλο…