Ο Διονύσης Σχοινάς, σε πρόσφατη εμφάνισή του στην εκπομπή “Buongiorno“, μοιράστηκε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μετά την πρόωρη απώλεια του αδερφού του, Τόλη.
Περιγράφοντας την τραγωδία ως ένα γεγονός που τον στιγμάτισε, τόνισε ότι βρήκε τη δύναμη να προχωρήσει για χάρη της μητέρας του, που υπέστη ακόμα μεγαλύτερο πόνο.
Ο τραγουδιστής ανέφερε ότι η σκέψη των αγαπημένων που χάνονται παραμένει ζωντανή και υπογράμμισε τη σημασία της οικογενειακής στήριξης, καθώς δεν ζήτησε επαγγελματική βοήθεια, αλλά βρήκε στήριγμα στην Καίτη Γαρμπή και τον γιο τους.
Πιο αναλυτικά:
Ο Διονύσης Σχοινάς ήταν καλεσμένος στην εκπομπή Buongiorno ανήμερα της Καθαράς Δευτέρας (3/3) και άνοιξε την καρδιά του για τη δύσκολη περίοδο που πέρασε μετά την πρόωρη απώλεια του αδερφού του, Τόλη. Όπως σημείωσε, η συγκεκριμένη τραγωδία τον στιγμάτισε αλλά βρήκε δύναμη να προχωρήσει για χάρη της μητέρας του.
Ο Διονύσης Σχοινάς επεσήμανε επίσης πως οι άνθρωποι που αγαπάς και χάνονται δεν ξεχνιούνται ποτέ, και η σκέψη τους μένει μαζί σου για πάντα. «Οι άνθρωποι που σκέφτεσαι όλη τη μέρα δεν ξεχνιούνται ποτέ, έτσι το βλέπω εγώ. Η μαμά μου δεν θα το δει ποτέ έτσι, είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Αλλά είναι και αυτό στο μονοπάτι που λέγεται ζωή», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Πώς ξεπέρασε το σοκ για την απώλεια του αδερφού του ο Διονύσης Σχοινάς
«Όσο περνάει ο καιρός και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι τίποτα δεδομένο, λες και “δόξα τω Θεώ”. Λέω ότι είμαι τυχερός που πέρασε από τη ζωή μου και τον έζησα όσο τον έζησα», ανέφερε σε διαφορετικό σημείο ο Διονύσης Σχοινάς για να μιλήσει εν συνεχεία για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την απώλεια.
Ο τραγουδιστής αποκάλυψε ότι δεν πήρε επαγγελματική βοήθεια για να ξεπεράσει το πένθος του, καθώς είχε στο πλευρό του την Καίτη Γαρμπή και τον γιο τους, που του έδιναν την αναγκαία στήριξη. Ωστόσο, όπως εξήγησε, η ψυχική του δύναμη προήλθε κυρίως από το γεγονός ότι ήθελε να είναι στήριγμα για τη μητέρα του.
«Έφαγα μεγάλο τράκο, αλλά επειδή η μαμά μου έφαγε μεγαλύτερο έπρεπε να είμαι δυνατός», είπε, προσθέτοντας πως για εκείνη ο πόνος «δεν φεύγει ποτέ».