Ο Χάρης Εμμανουήλ Αγγουράκης μοιράστηκε τις σκέψεις του για την απώλεια του αδερφού του, Χρήστου, σε μια συγκινητική συνέντευξη. Ο Χρήστος, παραολυμπιονίκης, υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον Χάρη, καθώς η στάση του απέναντι στη ζωή και τις προκλήσεις τον δίδαξε την αξία της καθημερινότητας.
Ο Χάρης αναφέρθηκε στην εκδήλωση μνήμης που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του αδερφού του και τόνισε ότι ο πόνος της απώλειας είναι βαθύς, αλλά ο χρόνος βοηθά στην αποδοχή. Η εμπειρία αυτή τον έχει κάνει πιο δυνατό και του έχει προσφέρει γνώση για τη ζωή.
Πιο αναλυτικά:
Ο Χάρης Εμμανουήλ Αγγουράκης παραχώρησε μια άκρως εξομολογητική συνέντευξη στον δημοσιογράφο Ανδρέα Θεοδώρου, για λογαριασμό του περιοδικού ΟΚ. Μέσα σ’ όλα, ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για τον θάνατο του αδερφού του, Χρήστου, τη στάση που είχε σαν άνθρωπος, ενώ απάντησε και στο αν ο πόνος της απώλειας απαλύνεται –δείτε εδώ τι έλεγε γι’ αυτό σε πρόσφατη συνέντευξή του.
Όσα εξομολογήθηκε ο Χάρης Εμμανουήλ Αγγουράκης στη νέα του συνέντευξη
Πριν κάποια χρόνια χάσατε και τον αδερφό σας, τον παραολυμπιονίκη Χρήστο Αγγουράκη, που ήταν ο ήρωάς σας….
Ναι, μάλιστα στις 23 Φεβρουαρίου στο Δημοτικό στάδιο Χαϊδαρίου που είχε το όνομά του, έγινε μια εκδήλωση μνήμης για τα τρία χρόνια από τον θάνατό του. Ήρθαν και παλιοί ολυμπιονίκες. Ο αδερφός μου στα 22 του χρόνια, έναν μήνα πριν απολυθεί από στρατιώτης της αεροπορίας, από άγνοια των συναδέλφων του έμεινε ανάπηρος. Αν ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν το ατύχημα του, θα φορούσε απλώς έναν νάρθηκα και δεν θα πάθαινε τίποτα. Έμεινε στο αναπηρικό καρότσι από ένα λάθος και το πάλεψε. Μου είχε πει ότι 1,5 χρόνο του πήρε να συνηθίσει ότι τα πόδια του είναι οι ρόδες. Έκτοτε όμως έγινε από τους δυο πρώτους που πήρε μέρος σε παραολυμπιάδα, στο Τορόντο του Καναδά το 1976. Η τελευταία του συμμετοχή ήταν το 2004 στην Αθήνα που πήρε και μετάλλιο.
Τι σας δίδαξε η στάση του;
Ότι το να ξυπνάς το πρωί και να σε λούζει ο ήλιος είναι ύψιστη πολυτέλεια. Οπότε τι να με νοιάξει αν έχασα έναν ρόλο, αν με εγκατέλειψε η κοπέλα μου; Όλα αυτά περνούν σε δεύτερη μέρα. Η στάση του Χρήστου μού έδειξε ότι καθημερινά όλα μπορούμε να τα πετύχουμε, αν μέσα μας ανάψει η σπίθα της θέλησης. Αυτός είναι και ο λόγος που η απώλειά του ήταν ένα τεράστιο σοκ για μένα, όμως ξέρω πως η προσφορά του ήταν πολύ μεγάλη. Πολλές μάνες καλούσαν τον Χρήστο γιατί τα παιδιά τους, που ήταν ΑΜΕΑ, δεν ήθελαν να βγουν έξω και εκείνος πήγαινε τους μιλούσε και σιγά σιγά το αντιμετώπιζαν. Έβλεπαν ότι έφερνε μετάλλια, αγωνιζόταν και έπαιρναν θάρρος. Μην κοιτάς τώρα που γίνονται παρολυμπιακοί, τότε μόνο δυο είχαν πάει. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έβγαιναν έξω, δεν τολμούσαν. Μου έλεγε η μητέρα μου πως κάποτε μαζί με τον Χρήστο περίμεναν να περάσουν έναν δρόμο και ήρθε μια κυρία και άφησε στον αδερφό μου ένα νόμισμα. Τον πέρασε για ζητιάνο. Παλιά έκρυβαν τους ανάπηρους.
Ο πόνος της απώλειας απαλύνεται;
Ναι, ο χρόνος είναι μεγάλος καταλύτης… Η απώλεια είναι σαν μαχαίρια, σε ξεπερνάει δεν πα’ να είσαι παντοκράτορας. Είναι κάτι που το βιώνεις μοναχός σου και με ψηλά τα χέρια και αυτό σου δίνει ίσως εμπειρία και γνώση.
