Καλεσμένος στο Στούντιο 4, ο Στάθης Καμβασινός, εκπρόσωπος της ιστορικής εταιρείας Φίνος Φιλμ, ξετύλιξε ένα κομμάτι από το παρασκήνιο της λεγόμενης χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.

Όπως αποκάλυψε, ο ίδιος δεν γνώρισε ποτέ τον Φίνο, καθώς εκείνος έφυγε από τη ζωή όταν ο ίδιος ήταν μόλις τεσσάρων ετών. Ωστόσο, μεγάλωσε ακούγοντας σκόρπιες αφηγήσεις και γνωρίζοντας καλά τη σύζυγό του, Τζέλα, που έφυγε το 2010 ύστερα από 4-5 χρόνια σε κωματώδη κατάσταση.

«Ο Φίνος έμενε στο νοίκι»

Με ειλικρίνεια ο Στάθης Καμβασινός εξήγησε ότι ο Φίνος – παρά την τεράστια συνεισφορά του στο ελληνικό σινεμά – πέθανε χρεωμένος. Κι αυτό γιατί κάθε δεκάρα που έβγαζε τη διοχέτευε πίσω στο πάθος του: τις ταινίες. Ζούσε απλά, νοίκιαζε σπίτι και δεν κρατούσε τίποτα για τον εαυτό του.

Όπως είπε χαρακτηριστικά: «Ο Φίνος είχε μανία, ό,τι λεφτά έβγαζε τα έδινε σε ταινίες. Ήταν πολύ απλός άνθρωπος, έμενε στο νοίκι». Μόνοι πραγματικοί υποστηρικτές της Τζέλας, όπως αποκάλυψε, ήταν δύο άνθρωποι: ο δικηγόρος της Φίνος Φιλμ και ο διαχειριστής της εταιρείας, κ. Τσαγκαράκης.

Αν και εμβληματικές κωμωδίες της εποχής έφεραν αρκετά κέρδη, υπήρχαν και παραγωγές – ακόμα και ποιοτικές – που απέτυχαν εμπορικά. «Το “Μια ζωή την έχουμε” με τον Χορν δεν έφερε κέρδη. Ούτε η “Ηλέκτρα” του Κακογιάννη, που θεωρείται η καλύτερη μεταφορά τραγωδίας». Αντίθετα, μετά το ’60 άρχισε η μαζική παραγωγή – με πάνω από 100 ταινίες τον χρόνο – και δεν έλειψαν ούτε οι αρπαχτές, ούτε τα φιλμ που δεν είδε ποτέ κανείς.

Στην τελική, ο Φίνος δεν πλούτισε από το σινεμά. Άφησε όμως πίσω του κάτι πιο διαχρονικό από τα χρήματα: μια χρυσή εποχή για τον ελληνικό κινηματογράφο και ένα όνομα που – δεκαετίες μετά – εξακολουθεί να είναι συνώνυμο της ποιότητας.