Η Μαίρη Συνατσάκη, σε συνέντευξή της στη Vogue, μοιράζεται τις προκλήσεις και τις ομορφιές της μητρότητας από τη γέννηση της κόρης της, Ολίβια.
Αναγνωρίζει ότι η περίοδος μετά τη γέννηση ήταν δύσκολη, καθώς ένιωθε αποδιοργανωμένη και επικεντρωμένη αποκλειστικά στο μωρό, με αποτέλεσμα να αναρωτιέται για την υπόλοιπη ζωή της.
Επίσης, επισημαίνει την αλλαγή στη σχέση του ζευγαριού με τον ερχομό του παιδιού, τονίζοντας την ανάγκη να μιλήσουν ανοιχτά για τις δυσκολίες και τα ταμπού που υπάρχουν γύρω από τη μητρότητα.
Πιο αναλυτικά
Η Μαίρη Συνατσάκη παραχώρησε συνέντευξη στο τεύχος Μαΐου της Vogue και την Κέλλυ Σταυροπούλου. Η επιχειρηματίας – παρουσιάστρια μίλησε για την μητρότητα και τη ζωή της από την ημέρα που ήρθε στον κόσμο η κορούλα της, Ολίβια, την οποία έχει αποκτήσει μέσα από τη σχέση με τον Ίαν Στρατή.
Η εξομολόγηση που έκανε η Μαίρη Συνατσάκη για την μητρότητα
Πώς είναι το μέχρι τώρα ταξίδι στην μητρότητα;
Είναι πιο δύσκολο από αυτό που περίμενα, αλλά και όμορφο. Νόμιζα ότι θα διαχειριζόμουν πιο εύκολα τις δυσκολίες στην καθημερινότητα, αλλά ταυτόχρονα δεν φανταζόμουν – κι ας μου το έλεγαν – ότι θα ξεκλείδωνα μια άλλη πίστα αγάπης, ότι θα είχα ένα πρωτόγνωρο νοιάξιμο, ότι θα αποκτούσα μια δύναμη που δεν ήξερα καν ότι είχα.
Τι σε έχει δυσκολέψει περισσότερο;
Με δυσκόλεψε η περίοδος απ’ όταν γέννησα και μέχρι το μωρό να γίνει ενάμιση-δύο ετών, κυρίως επειδή ήμουν πολύ αποδιοργανωμένη. Είμαι εργασιομανής και το γεγονός ότι αυτό το διάστημα δεν με ένοιαζε τίποτε άλλο εκτός από την Ολίβια και τα έκανα όλα μηχανικά, με μπέρδευε πολύ ψυχικά. Αναρωτιόμουν πού θα χωρέσω την υπόλοιπη ζωή μου. Αυτό είναι κάτι που καταλαγιάζει μήνα με τον μήνα και κάπως το βρίσκεις, αλλά είναι μια αλλαγή που έχει ένα πένθος μέσα και δεν χρειάζεται να το κρύβουμε, ούτε να έχουμε ταμπού. Ακούγεται βαριά η λέξη «πένθος» σε σχέση με το χαρούμενο γεγονός της γέννησης, αλλά, αν δεν είμαστε προετοιμασμένοι να αποχαιρετήσουμε, θα ταραχτούμε μετά.
Μιλώντας για ταμπού, υπάρχουν αρκετά γύρω από τη μητρότητα.
Ναι, και ένα από αυτά, που δεν συζητείται σχεδόν καθόλου, είναι το πώς αλλάζει η σχέση του ζευγαριού όταν έρχεται το παιδί. Είναι σαν να το αγγίζουμε ακροθιγώς, χωρίς να λέμε τι γίνεται. Ο μπαμπάς δεν έχει άπειρα πράγματα που μπορεί να κάνει για το βρέφος, εκτός από το να φροντίζει τη μαμά, και σε πιάνουν λίγο τα νεύρα σου, ρε παιδί μου, που πρέπει να ξαγρυπνήσεις πιο πολύ, να κουραστείς πιο πολύ, γιατί εκ των πραγμάτων το μωρό στη δική σου αγκαλιά θέλει να βρίσκεται. Και το ταμπού είναι ότι, ενώ νευριάζεις, δεν το λες, γιατί οι σύγχρονοι μπαμπάδες ασχολούνται με τα μωρά περισσότερο από τους δικούς μας μπαμπάδες και νιώθεις τύψεις. Λες, τι άλλο να ζητήσω…
