«Αυτά είναι στερεοτυπικά και αδιάκριτα θέματα που έχουμε στη δική μας κοινωνία», εξηγεί η Ελεονώρα Μελέτη.
Ξεκάθαρη απάντηση σε όλους εκείνους που ενδεχομένως θέλησαν να την πληγώσουν για το νέο της ρόλο, εκείνον της ευρωβουλεύτριας με τη Νέα Δημοκρατία, έρχεται να δώσει η Ελεονώρα Μελέτη μέσα από τη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό ΟΚ! και τον δημοσιογράφο Νίκο Γεωργιάδη.
Φαντάζομαι ότι από την πρώτη στιγμή θα άκουγες την άδικη, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ερώτηση «τι θα κάνεις με το παιδί;».
Αυτό είναι θέμα μόνο εκείνων που το ρωτάνε. Δεν με αφορά καθόλου αν τους απασχολεί τι θα κάνω εγώ με τη δική μου οικογένεια. Θα πρότεινα ο καθένας να ανησυχεί για το τι κάνει με το δικό του παιδί και σπίτι. Αυτά είναι στερεοτυπικά και αδιάκριτα θέματα που έχουμε στη δική μας κοινωνία και επιλέγω να τα προσπερνάω.
Έχοντας συνομιλήσει με άλλες γυναίκες στο Ευρωκοινοβούλιο, τέτοια ζητήματα, που στην τελική κρατάνε τη γυναίκα πίσω στην αγορά εργασίας αλλά και από τις ενδεχόμενες επιθυμίες της, δεν απασχολούν καθόλου άλλες κοινωνίες. Το παιδί μου έχει και μαμά και μπαμπά, ο Θοδωρής είναι συμμετοχικός όσο είμαι και εγώ. Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί θέλει και το επιδιώκει.
Μπορεί την ευθύνη στα πρώτα χρόνια βιολογικά να την επωμίζεται περισσότερο η μητέρα, αλλά συναισθηματικά και ψυχολογικά πρέπει να είναι η ίδια. Το πρώτο πράγμα που συζητήσαμε με τον άντρα μου ήταν «πάμε να δούμε τι συνεπάγεται πρακτικά το να είναι κάποιος ευρωβουλευτής».
Πήραμε την εγκύκλιο του Ευρωκοινοβουλίου, είδαμε τις υποχρεώσεις που έχει, μιλήσαμε με γυναίκες που έχουν κάνει δύο και τρεις θητείες εκεί, θεωρήσαμε ότι μπορούμε να το στηρίξουμε και είπαμε το «ναι».
Δεν εκφράσαμε καμία αγωνία, όπως αυτή που εξέφρασαν οι άλλοι προς το πρόσωπο μου, «τι θα κάνω με το παιδί» και η οποία απορία δεν εκφράστηκε για κανέναν άντρα – πατέρα υποψήφιο, μη σου πω και για καμία άλλη μητέρα υποψήφια.
Δεν είδα όμως και κανέναν να αναρωτιέται τρία χρόνια που έκανα πρωινό και έλειπα κάθε πρωί από τις 05:30 ποιος ξυπνούσε, προετοίμαζε και πήγαινε το παιδί στο σχολείο. Άρα που καταλήγουμε; Κανείς δεν ανησύχησε πραγματικά για το παιδί, απλά το ερώτημα είχε βαθύτερο στόχο να προκαλέσει αμφιβολίες σε μένα και τους άλλους για το πόσο καλή μητέρα είμαι που θα «λείπω» από το σπίτι.
Ρωτάει κανείς κάτι τέτοιο μια χωρισμένη μητέρα που κάνει συνεπιμέλεια; Μια μητέρα που δουλεύει 12 ώρες; Που δουλεύει Σαββατοκύριακα; Όχι βέβαια. Και αν ρωτάει, η απάντηση έχει να κάνει με τον λόγο που απουσιάζει η μητέρα.
Αν απουσιάζει γιατί είναι βιοπαλαίστρια, τότε είναι μια μητέρα – ήρωας που λείπει για να μεγαλώσει το παιδί της. Αν απουσιάζει γιατί αγαπάει τη δουλειά της είναι μια καριερίστα που δεν τη νοιάζει το παιδί της. Όλα θα γίνουν καλύτερα αν σταματήσουμε να είμαστε τόσο υποκριτές και αν επεμβαίνουμε λιγότερο στις ζωές των άλλων.
Άρα δεν ρώτησες τον άντρα σου, απλά του το έθεσες.
Σαφώς και τον ρώτησα, το πρότζεκτ αυτό δεν είναι ατομικό, είναι οικογενειακό. Είναι πολύ σπουδαίο να γνωρίζεις ότι έχεις στήριξη σε όποια απόφαση κι αν πάρεις. Ο Θοδωρής με εμπιστεύεται, ήξερε ότι δεν θα έπαιρνα ποτέ μια απόφαση που θα ήταν επιζήμια για την οικογένεια μας. Το συζητήσαμε και η τελική απόφαση ήταν δική μου.
