Βίκυ Βολιώτη στο TLIFE: Η σχέση με τη μητέρα της, οι «Λύκαινες» και η υιοθεσία της κόρης της – «Είναι μια διαδικασία που έχει δυσκολίες»

Η Βίκυ Βολιώτη είναι από τα πρόσωπα εκείνα που έχουν μία ηρεμία στο βλέμμα και τη φωνή τους. Είναι μία γυναίκα που συγκροτημένη σκέψη, έντονες ανησυχίες και προβληματισμούς. Αγωνιά για όσα συμβαίνουν γύρω της ωστόσο, φροντίζει πάντα να κρατά ζωντανό ένα όνειρο μέσα της.

Η φετινή σεζόν τη βρίσκει να πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Λύκαινες», μία παράσταση που μιλά για τη σχέση μάνας-κόρης, και όχι μόνο. Πρόκειται για μια ιστορία που ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, που αναμετριέται με τις αόρατες δυνάμεις που μας ορίζουν. Με αφορμή αυτή τη θεατρική παράσταση, συναντήσαμε τη Βίκυ Βολιώτη στο θέατρο Εμπορικόν.

Στη συζήτησή μας, η Βίκυ Βολιώτη, η οποία πλέον μετρά πάνω από τρεις δεκαετίες στο χώρο της υποκριτικής, μας μίλησε για τον τρόπο που ίδια αντιμετωπίζει τις ξαφνικές αλλαγές στη ζωή της, την επιθυμία της να δοκιμαστεί περισσότερο στον ρόλο του σκηνοθέτη μιας παράστασης αλλά και το πόσο απολαμβάνει τη διαδικασία των γυρισμάτων.

Από τη συζήτησή μας όμως δεν έλειψαν και οι ανθρώπινες σχέσεις, και το πως έχει επιλέξει η ίδια να λειτουργεί μέσα σε αυτές, Ενώ μέσα σε όλα, η Βίκυ Βολιώτη αποκάλυψε στο TLIFE όσα ξεχώρισε στον σύζυγό της, Σίμο Σαρκετζή και την έκαναν τελικά να πάρει την απόφαση να αποκτήσει μαζί του μια κόρη, την Άννα.

Σας συναντάμε στο θέατρο Εμπορικόν, όπου πρωταγωνιστείτε στη θεατρική παράσταση «Λύκαινες». Μία ιδιαίτερη παράσταση που δίνει μεγάλη σημασία στη σχέση μαμάς-κόρης αλλά και τη γενικότερη σχέση μεταξύ των γυναικών. Πείτε μου δυο λόγια γι’ αυτή.

Πρόκειται πράγματι για ένα πολύ ιδιαίτερο έργο, πολύ γοητευτικό του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης είναι ένας συγγραφέας που αγαπώ πολύ. Σε αυτό του το έργο καταφέρνει και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού. Το έργο έχει μια πλευρά που πατά στο μεταφυσικό. Είναι ένα ρεαλιστικό έργο, του οποίου βασικός άξονας είναι η σχέση μάνας-κόρης τοποθετημένο όμως στο πλαίσιο της «φωλιάς» μας.

Και λέγοντας «φωλιά» εννοώ το σπίτι μας, και τι σημαίνει για τον καθένα μας αυτό, την ασφάλεια μέσα στην οποία προσπαθούμε να εντάξουμε τη ζωή μας. Όλοι μας προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο να τοποθετήσουμε τη ζωή μας, και μέσα σε αυτό να νιώσουμε ασφαλείς. Πόσο ασφαλείς είμαστε μέσα στο σπίτι μας, με τη μεταφορική του έννοια. Πως μπορεί κανείς, αν δεν έχει λύσει τις βασικές σχέσεις που ορίζουν τη ζωή μας να νιώσει ασφαλής σε οποιοδήποτε πεδίο; Επειδή, λοιπόν, το έργο αγγίζει υπαρξιακά ζητήματα, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μεταφυσική, πράγμα που δίνει στο έργο μια ιδιαίτερη γοητεία.

 

 

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vicky Volioti (@vickyvolioti_official)

Η ηρωίδα που υποδύεστε έρχεται αντιμέτωπη με κάποιες ξαφνικές αλλαγές στη ζωή της. Εσείς, στη δική σας ζωή πως αντιμετωπίζετε τις ξαφνικές αλλαγές;

Υποδύομαι μια κόρη που έχει μια μητέρα που ναι μεν δεν της απαγορεύει πράγματα, ωστόσο είναι μια γυναίκα με έντονη προσωπικότητα, που πέφτει σαν σκιά πάνω στο παιδί της. Αυτή η σκιά που πέφτει πάνω στην Λήδα, την ηρωίδα μου, δεν την αφήνει να πάρει πολύ χώρο, όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που ζουν δίπλα σε πολύ πληθωρικές προσωπικότητες. Η Λήδα λοιπόν, βιώνει δυο σημαντικά γεγονότα στη ζωή της. Το ένα είναι η αρρώστια της μητέρας της που τη βγάζει εντελώς εκτός κέντρου γιατί, παρόλο που έχουν μια έντονη και δύσκολη σχέση, έχουν και μια σχέση εξάρτησης η μια από την άλλη. 

Αυτή η σοβαρή ασθένεια που καλείται να αντιμετωπίσει η μητέρα της, σε συνδυασμό με το γεγονός πως χρειάζεται να φύγουν βιαίως από το σπίτι τους, δημιουργεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι ήρωες χάνουν τις ισορροπίες τους. Και συνήθως όταν χάνουμε τις ισορροπίες μας, τότε είναι που δημιουργούνται και οι συγκρούσεις.

Προσωπικά, ως Βίκυ τις αλλαγές τις βιώνω με μια σχετική ψυχραιμία. Τις περισσότερες αλλαγές, ειδικά τα τελευταία χρόνια, τις δέχομαι με χαρά. Με ξυπνούν και μου δημιουργούν ένα ενδιαφέρον. Ακόμα και όταν δεν είναι ευχάριστες, νομίζω ότι έχω μια ψυχραιμία στον τρόπο που τις αντιμετωπίζω. Αυτό ωστόσο είναι κάτι που το καταφέρνεις στο πέρασμα τον χρόνων ανάλογα με τη δουλειά που κάνεις με τον εαυτό σου.

Στην κοινωνία εξακολουθεί να επικρατεί η στερεοτυπική άποψη ότι οι γυναίκες είμαστε ανταγωνιστικές μεταξύ μας. Ωστόσο, μέσα από την παράσταση δίνεται το μήνυμα του πόσο υποστηρικτικές μπορούμε να γίνουμε η μια με την άλλη.

Πράγματι υπάρχει αυτή η στερεοτυπική αντίληψη, η οποία με βρίσκει άκρως αντίθετη. Είναι από αυτά τα στερεότυπα που αναμασιούνται, και ευθυνόμαστε κι εμείς για όλο αυτό, γιατί εμείς πρώτες μιλάμε και δίνουμε αυτές τις ταμπέλες στους εαυτούς μας. Οι γυναίκες είναι όσο ανταγωνιστικές είναι και οι άντρες. Δεν είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους και με τους άντρες όχι.

Απλώς, μέχρι πρότινος με τους άντρες δε μπορούσαν να ανταγωνιστούν διότι δε βρισκόντουσαν στο ίδιο πεδίο δράσης. Υπάρχουν γυναίκες που δεν αγαπάνε τους άλλους ανθρώπους, αλλά όχι μόνο τις γυναίκες, τους ανθρώπους γενικά. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άντρες. Δεν έχει να κάνει με το φύλο το πόσο ανταγωνιστικός είναι κάποιος.

Ο χώρος της υποκριτικής είναι ανταγωνιστικός;

Όσο και ο οποιοσδήποτε άλλος επαγγελματικός χώρος. Δε θεωρώ πιο ανταγωνιστικό το επάγγελμα του ηθοποιού. Ίσα ίσα, είναι ένας χώρος μέσα στον οποίο οι καλλιτέχνες επιδεικνύουν πολύ μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ τους. Αρέσκεται όμως να συζητάμε για τον καλλιτεχνικό χώρο γιατί είναι πιο «γοητευτικό» να μιλάς για ανθρώπους που ενδεχομένως έχεις δει στην τηλεόραση ή το θέατρο και μας αρέσει να φανταζόμαστε ότι τρώγονται μεταξύ τους. Προσωπικά έχω ζήσει πολύ ωραίες συναδελφικές στιγμές.

Η αναγνωρισιμότητα είναι κάτι που είχατε στο μυαλό σας όταν κάνατε τα πρώτα σας βήματα στον χώρο της υποκριτικής;

Όταν εγώ επέλεξα να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο και μπήκα στη σχολή, δεν υπήρχε η ιδιωτική τηλεόραση. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου δημιουργήθηκαν τα πρώτα ιδιωτικά κανάλια και άρχισαν να γυρίζονται σήριαλ. Επομένως, η επιλογή μου να γίνω ηθοποιός δεν έγινε με γνώμονα την αναγνωρισιμότητα, δεν υπήρχε καν στον ορίζοντα όλο αυτό για εμάς. 

Το θέμα της αναγνωρισιμότητας προέκυψε αργότερα και μπορώ να πω ότι το καλοδέχτηκα. Δεν ένιωσα ποτέ να με καταπιέζει, ούτε αισθάνθηκα ποτέ άσχημα με αυτό το κομμάτι. Ίσα ίσα μόνο χαρά μου έχει προσφέρει.

Η επιθυμία να ασχοληθείτε με την υποκριτική πώς προέκυψε;

Δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό, γιατί δεν το ξέρω. Ήταν κάτι που με γοήτευε από πολύ μικρή ηλικία. Συμμετείχα πάντα σε όλες τις σχολικές γιορτές και εκδηλώσεις. Αργότερα, στο Γυμνάσιο, στη Γερμανική Σχολή που πήγαινα, υπήρχε μια πολύ δραστήρια θεατρική ομάδα στην οποία θέλησα αμέσως να ενταχθώ.

Είναι ένα πράγμα που ήρθε στη ζωή μου πολύ αβίαστα. Με τράβαγε και με γοήτευε από πολύ μικρή.

Πρόκειται επομένως για μια πολύ συνειδητή επιλογή.

Συνειδητή έγινε από ένα σημείο και μετά. Μέχρι και που τελείωσα την Τρίτη Λυκείου, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα το έκανα αυτό ως επάγγελμα. Γι’ αυτό και έδωσα πανελλαδικές και πέρασα σε άλλη σχολή. Κάποια στιγμή, προς τα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη άρχισα να αναρωτιέμαι αν αυτό ήταν που ήθελα να κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου. Αν πράγματι ήθελα να ασχοληθώ με το αντικείμενο της σχολής που είχα περάσει.

Τελικά κατέληξε ότι το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν θέατρο. Ουσιαστικά η απόφασή μου πάρθηκε μέσα σε ένα απόγευμα. Εκείνο το απόγευμα που έκατσα και συζήτησα σοβαρά με τον εαυτό μου για το τι θέλω να κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου.

Υπήρξε στιγμή μέσα στα χρόνια που να σκεφτήκατε ότι ίσως αυτή η επιλογή να ήταν λάθος;

Όχι. Ποτέ. Δε μετάνιωσα ποτέ που ακολούθησα αυτόν τον δρόμο, παρόλο που υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα μήπως να έκανα τώρα κάτι άλλο. Κι αυτό όμως πάντα σε ένα πλαίσιο θεωρητικό. Στην πράξη πάντα στο θέατρο γυρίζω. Τα τελευταία χρόνια βέβαια, νιώθω να με τραβάει όλο και περισσότερο να ασχολούμαι γενικά με το θέατρο και όχι ειδικά με την υποκριτική. Θα ήθελα να προχωρήσω με τη σκηνοθεσία περισσότερο. Έχω κάνει ήδη κάποια πράγματα, αλλά θέλω να αφιερωθώ περισσότερο σε αυτό το κομμάτι.

Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό να μεταπηδά στον ρόλο του σκηνοθέτη;

Για μένα, ήταν εύκολο, για κάποιους καθόλου. Μου άρεσε πολύ η εμπειρία της σκηνοθεσίας. Τη δουλειά δεν τη φοβάμαι, ποτέ δεν τη φοβήθηκα. Ούτε τις πολλές ώρες δουλειάς φοβήθηκα ποτέ. Σαφέστατα, το να σκηνοθετείς έχει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης από το να παίζεις αλλά, ποτέ δεν φοβήθηκα τις ευθύνες.

Μου είπατε πριν ότι η απόφαση να γίνετε ηθοποιός, προέκυψε ύστερα από συζήτηση με τον εαυτό σας. Έτσι λειτουργείτε γενικότερα όταν έχετε να πάρετε μια σημαντική απόφαση ή θα ζητήσετε και τη γνώμη ενός τρίτου;

Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τις αποφάσεις, τις παίρνω τελικά μόνη μου. Και πριν τις πάρω, έχει υπάρξει μια περίοδος “προετοιμασίας”. Όχι σχεδιασμού. Είναι ένα πράγμα που το αφήνω να ωριμάζει μέσα μου και τελικά έρχεται η μέρα που λέω “τώρα θα το κάνω”. Σε άλλα πράγματα βέβαια, μπορεί να μην έρθει ποτέ αυτή η μέρα. Συζητάω με την οικογένειά μου και τους φίλους μου, τους ακούω, ωστόσο τις αποφάσεις τις παίρνω τελικά μόνη μου.

Κανείς άλλος δεν ξέρει τι είναι καλύτερο για εμάς, πέρα από εμάς τους ίδιους. Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουμε την τάση να μην εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας, επηρεαζόμαστε από τους γύρω μας. Γι’ αυτό και θεωρώ δύσκολο να συμβουλεύεις κάποιον σε οποιονδήποτε τομέα, πόσω μάλλον στο κομμάτι των σχέσεων. Όταν είσαι έξω από μια σχέση. και δεν ξέρεις όλες τις συνιστώσες της σχέσης αυτής, δε μπορείς να δώσεις και συμβουλή. Πέρα από τα άμεσα εμπλεκόμενα μέλη μιας σχέσης κανείς άλλος δεν ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει. Πολλές φορές μπορεί να κάνουμε ότι δε βλέπουμε, να εθελοτυφλούμε, να παραβλέπουμε πράγματα, στο βάθος όμως ξέρουμε πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει.

Έχουν υπάρξει περίοδοι της ζωής σας που να εθελοτυφλούσατε; 

Όχι, δεν είμαι από τους ανθρώπους που εθελοτυφλώ. Επιλέγω όμως να μη δίνω βάρος σε αυτά που με ενοχλούν αλλά, σε εκείνα που αγαπώ στους άλλους. Δε ξέρω αν είναι πάντα καλό αυτό. Έχει ένα κόστος να φεύγουν άνθρωποι από τη ζωή σου, κι αυτό το κόστος το μετράς. Φυσικά δε μιλάω για περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν κακοποιητικό ρόλο στη ζωή μας. Βλέπω ποια είναι τα προβλήματα, επιλέγω ωστόσο να εστιάσω στα θετικά τον ανθρώπων που έχω γύρω μου και όχι σε εκείνα που με δυσκολεύουν.

Μου είπατε πριν ότι η μητέρα της ηρωίδας που υποδύεστε, λειτουργεί σαν μια σκιά πάνω στην κόρη της. Αυτή τη σκιά, τη νιώσατε ποτέ από τη δική σας μητέρα;

Όχι. Η μητέρα μου ήταν μια πολύ δυνατή γυναίκα αλλά δεν υπήρξε ποτέ σκιά πάνω μου. Είχαμε μια πολύπλοκη σχέση, όπως όλες οι μαμάδες με τα παιδιά τους. Μια σχέση μεγάλης αγάπης και τρυφερότητας, με αρκετές στιγμές σύγκρουσης στη συμβίωσή μας. Η μητέρα μου, είχε το πάρα πολύ θετικό, ακόμη και αν έκανε κάποιους λανθασμένους χειρισμούς, μετά να σκέφτεται πολύ. Υπήρχαν πολλές φορές που ερχόταν και ζητούσε συγγνώμη για κάτι που είχε πει ή αναθεωρούσε. Δεν ήταν ένας άνθρωπος που δεν προβληματιζόταν.

Αυτή της η στάση έχει περάσει και σε εσάς; Λειτουργείτε κι εσείς έτσι στη σχέση με την κόρη σας;

Ναι. Και όχι μόνο στη σχέση με την κόρη μου. Λειτουργώ έτσι στις σχέσεις μου με όλους τους ανθρώπους. Πάντα σκέφτομαι τα πράγματα μετά από μια σύγκρουση. Έχω πάντα την τάση και την ανάγκη να αναλογιστώ γύρω από τη σύγκρουση αυτή. Κι αν ανακαλύψω ότι κάπου έσφαλα, δε φοβάμαι ποτέ να ζητήσω συγγνώμη, ούτε ντρέπομαι.

 

 

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vicky Volioti (@vickyvolioti_official)

Η κόρη σας είναι από τα παιδιά που θα έρθουν να συζητήσουν μαζί σας όσα την απασχολούν;

Μέχρι στιγμής, ναι. Δεν είναι βέβαια ένα παιδί που θα βγει από το σχολείο και θα πει με λεπτομέρειες όλα όσα έχουν γίνει. Πράγματα όμως που θα την απασχολήσουν, θα τα συζητήσει, αν όχι αμέσως, έστω και ετεροχρονισμένα. Μιλάμε όμως και ελπίζω αυτό να διατηρηθεί και στο μέλλον.

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε αρκετά περιστατικά βίας από παιδιά στα σχολεία. Σε τι βαθμό σας αγχώνει όλο αυτό σε σχέση με την κοινωνία που μεγαλώνει ένα παιδί σήμερα;

Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Προβληματίζομαι πάρα πολύ με το τι σημαίνει αυτό για τους αυριανούς πολίτες του κόσμου μας, και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά γενικά στον πλανήτη. Είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα για το οποίο θα πρέπει να αναζητήσει κανείς τις αιτίες για να μπορέσει να το λύσει. Με προβληματίζει πολύ το που θα μεγαλώσει η Άννα, όχι μόνο στο κομμάτι της βίας, αλλά και σε ό,τι έχει να κάνει με την περιβαντολλογική κρίση. Προβληματίζομαι για όλα αυτά. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να την προετοιμάσω ώστε να γίνει μια δυνατή προσωπικότητα που δε θα φοβάται, που θα πιστεύει στον εαυτό της και δε θα σταματήσει να ονειρεύεται. 

Εσείς συνεχίζετε να ονειρεύεστε;

Ναι, πολύ!

Είναι αυτός και ένας από τους λόγους που επιλέξατε να γίνετε ηθοποιός: Επειδή μπορείτε να ζείτε σε διαφορετικούς κόσμους;

Μπορεί. Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Μου αρέσει όμως να κάνω σχέδια, όνειρα… Ελπίζω πάντα για το κάτι καλύτερο. Απολαμβάνω μεν αυτό που έχω αλλά δε σταματώ ποτέ να κρατώ την αισιοδοξία μου και να κάνω όνειρα για το μέλλον.

Είχατε κάνει και μια δήλωση ότι στο παρελθόν περάσατε διάφορες κρίσεις στον γάμο σας. Η δήλωση αυτή συζητήθηκε αρκετά. Γιατί πιστεύετε ότι μας κάνει εντύπωση ένα ζευγάρι που μετρά τόσα χρόνια κοινής ζωής να παραδέχεται ότι έχει περάσει και δύσκολες φάσεις;

Ειλικρινά δε ξέρω. Μου φαίνεται παράλογο ένας άνθρωπος να ξαφνιάζεται όταν διαβάζει ή ακούει κάτι τέτοιο. Πάντα οι ανθρώπινες σχέσεις, όλων των ειδών οι σχέσεις, περνούν σκαμπανεβάσματα. Το θέμα είναι, αν σε ενδιαφέρουν πραγματικά οι άνθρωποι αυτοί, να βρεις τους τρόπους να είστε καλά μαζί και να έχετε μια ουσιαστική σύνδεση.

Τι είναι αυτό που ξεχωρίσατε στον σύζυγό σας και σας έκανε να πάρετε την απόφαση να προχωρήσετε στην υιοθεσία της κόρης σας;

Με τον Σίμο ένιωσα από την πρώτη στιγμή μια φοβερή οικειότητα. Αισθανόμουν ότι μπορούσα να πω τα πάντα χωρίς να σκέφτομαι ότι αυτό θα έχει κάποια επίπτωση. Δεν λογοκρινόμουν. Επίσης, νιώθουμε και οι δυο μια φοβερή ελευθερία μέσα στη σχέση μας. Δε νιώθει κανείς από τους δυο μας ότι ο άλλος είναι εκεί και μας καταπιέζει, μας ελέγχει. Καθόλου. Έχει ο καθένας τον χώρο και τον χρόνο του. Περνάμε πολύ ωραία μαζί, γελάμε μαζί, αλλά έχει και ο καθένας τον χρόνο που θα είναι είτε με τους φίλους του, είτε μόνος του. Δεν έχουμε την αγωνία να τα κάνουμε όλα μαζί. 

Το να αποκτήσουμε ένα παιδί ήταν κάτι που το ήθελε πολύ ο Σίμος. Το συζητήσαμε πολύ για το πώς μπορεί αυτό να γίνει πραγματικότητα. Σε καμία περίπτωση δε μου αρέσει η εικόνα ενός ζευγαριού που ο άντρας είναι αμέτοχος στην ανατροφή ενός παιδιού. Ο Σίμος, κατάλαβα, ότι δε θα ήταν ένας τέτοιος άντρας, ότι θα συμμετέχει πολύ σε αυτό. Και κάπως έτσι προχωρήσαμε στην υιοθεσία.

Πόσο εύκολη είναι η διαδικασία της υιοθεσίας;

Δεν είναι μια εύκολη διαδικασία, από καμία άποψη. Είναι μια διαδικασία η οποία έχει έναν πόνο, έναν κόπο. Μπορεί να έχει την πιο ευτυχισμένη κατάληξη αλλά, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας όμως ζεις μια αρκετά ψυχοφθόρα κατάσταση.

Κι εκεί νομίζω φαίνεται και πόσο δεμένο είναι ένα ζευγάρι που παίρνει την απόφαση να μπει σε όλη αυτή τη διαδικασία.

Φαντάζομαι ότι ένα ζευγάρι που ξεκινά μια τέτοια διαδικασία είναι αρκετά ώριμο και το έχει σκεφτεί πολύ πριν. Είναι μια απόφαση που θέλει κότσια και για τον λόγο αυτό χρειάζονται δυο άνθρωποι απόλυτα συνειδητοποιημένοι. Δεν είναι όπως ένα βιολογικό παιδί, που μπορεί να προκύψει μέσα σε μια στιγμή χαράς και ευχαρίστησης δυο ανθρώπων.

Τηλεοπτικά ετοιμάζεται κάτι: Θα σας δούμε σε κάποια σειρά;

Θα κάνω κάποια επεισόδια στον Γιατρό στον Alpha αλλά όχι κάτι άλλο. Μου έχει λείψει η τηλεόραση. Μου αρέσει πολύ η διαδικασία των γυρισμάτων, η σχέση με την κάμερα. 

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος-TLIFE/Ιnstagram/NDP