- Η Κάτια Δανδουλάκη εκφράζει τους φόβους της σχετικά με την πιθανότητα να χάσει τη λογική της και τη ζωή της, επιθυμώντας να φύγει χωρίς πόνο ή ταλαιπωρία.
- Αναγνωρίζει ότι οι ηθοποιοί συχνά δεν είναι "κανονικοί", καθώς ρισκάρουν και ζουν σε έναν κόσμο εφήμερης τέχνης.
- Περιγράφει προσωπικές εμπειρίες που σχετίζονται με την απώλεια της μνήμης και τη σχέση της με τη μητέρα της, που αντιμετώπισε άνοια.
Συνέντευξη στο ένθετο Docville και τον δημοσιογράφο, Αντώνη Μποσκοίτη παραχώρησε η Κάτια Δανδουλάκη.
Η σπουδαία ηθοποιός, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στους φόβους της αλλά και την επιθυμία να φύγει, χωρίς να το καταλάβει, από τη ζωή.
Έχετε ακούσει την άποψη που λέει πως οι ηθοποιοί δεν είστε και πολύ στα καλά σας;
Σωστότατη άποψη. Είναι δηλαδή κανονικό ένας να θέλει να υποδύεται κάποιον άλλο; Σίγουρα δεν είμαστε πολύ κανονικοί, γιατί ρισκάρουμε εκεί που δεν μας παίρνει και έχουμε μια τρέλα πάνω από τους κανόνες της λογικής. Χτίζουμε παλάτια στην άμμο, το θέατρο είναι η τέχνη του εφήμερου.
Τι σας φοβίζει;
Ο ρεαλιστικός φόβος είναι τα κενά στο αεροπλάνο, που σημαίνει πως δεν θέλω κάτι οδυνηρό και απότομο στη ζωή μου. Ποτέ δεν μπόρεσα να νικήσω τον φόβο των αεροπλάνων, όπως κι αυτόν της ενδεχόμενης ταλαιπωρίας πριν από το βιολογικό τέλος. Θα ευχόμουν να φύγω χωρίς να το καταλάβω. Ένας άλλος φόβος είναι να μη χάσω το μυαλό μου, που συνειδητά τον αποδιώχνω.
Η πρώτη ένδειξη, ξέρετε, είναι για τους ηθοποιούς το να μη θυμούνται τα λόγια τους και η έλλειψη της αίσθησης του χιούμορ. Έλεγα, για παράδειγμα, στη μάνα μου διάφορα αστεία περιστατικά από τα γυρίσματα και γελούσαμε πολύ. Κάποια στιγμή της μιλούσα και δεν αντιδρούσε στα αστεία. Ήταν η αρχή της άνοιας της. Έτσι πήγαμε στο γιατρό και τα τελευταία χρόνια έβλεπα τα μάτια της, που δεν υπήρχα εγώ μέσα τους.
