The Substance: Το Ελιξήριο της Νιότης: Ένα αυγό αναπαράγει τον κρόκο του υπό την «επήρεια» ενός ισχυρού ελιξιρίου· και κάπως έτσι γεννιέται το αυγό του φιδιού μιας επιτυχημένης ηθοποιού και γυμνάστριας (κάτι σαν Τζέιν Φόντα και Σερ του ‘80) που, αφού τρώει cancel για την υποταγή της στους φυσικούς νόμους του γήρατος, αντιστρέφει το χρόνο με ένα κλώνο της (κάτι σαν κόρη της), που, δυστυχώς, δεν συνεργάζεται με τις επιθυμίες και τις υποταγές της στο νέο μονοπάτι της προς τη δόξα.
Κάπου ανάμεσα στο φιλοσοφικό εγχειρίδιο αντιμετώπισης της απόρριψης ή τη φιλολογική μελέτη της αντιστροφής των πατριαρχικών επιβολών δια του ιδίου νομίσματος, το «The Substance: Το Ελιξήριο της Νιότης» ήρθε για να ανταγωνιστεί μεγαθήρια στην κορυφή στο πάνθεον των κλασσικών. Θα τα καταφέρει;
Η Ντέμυ Μουρ τσαλακώνεται τόσο αβίαστα και απολαυστικά. Τα μάτια σου δεν ξεκολλούν από πάνω της σε όλη την ταινία. Η Μάργκαρετ Κουάλι έχοντας τη φυσική ομορφιά και την άγνοια κινδύνου, κάνει ένα προσωπικό βήμα παρα-μέσα με μια ερμηνεία που «είναι αυτό που είναι». Ο Ντένις Κουέϊντ με ελάχιστη παρουσία παραμένει ανεξίτηλος (αν και υπερβολικά γκροτέσκος) καθώς ενσωματώνει με λακωνική (σε διάρκεια) ακρίβεια όλα τα ζητούμενα εξερεύνησης και σύγκρουσης: το φάντασμα του αρσενικού-αφέντη που ζει τη νεότητα διαμέσω αντιπροσώπων και καταδικάζει κάθε τι που δεν τον τρέφει δια των οφθαλμών.
Αφήστε το αμφίσημο και ίσως συγκρουσιακό τέλος μια-δυο μέρες να «κατακάτσει» μετά την προβολή πριν οδηγηθείτε σε επιπόλαια συμπεράσματα. Ένα είναι το βέβαιο, είτε σας αρέσει είτε όχι, το «The Substance: Το Ελιξήριο της Νιότης» είναι η πιο εύστοχη στα ζητούμενα της WTF ταινία της χρονιάς.
Μαύρο Καναρίνι
Η Κέιτ Μπέκινσεϊλ, ή κάποια που της μοιάζει όταν δεν απαιτούνται μυϊκές συσπάσεις έκφρασης στο πρόσωπό της, υποδύεται πράκτορα που ξεπουλά την ομάδα της για να σώσει τον άντρα της, καθώς οι απαγωγείς της ζητάνε ως αντάλλαγμα να βρει το «Μαύρο Καναρίνι» (το ουδέτερο δεν χρησιμοποιείται τυχαία), πράξη που θα αποτελούσε κίνδυνο για την πατρίδα της. Κλισεδιάρικη πρόχειρα χορογραφημένη περιπέτεια κατασκοπίας που φίλιοι γινόταν εχθροί και οι εχθροί-φίλοι. Θα ευχόσουν αυτό το «θέαμα», που σε ένα δίκαιο σύμπαν θα δικαιούταν να παίξει αποκλειστικά σε γνωστό ιδιωτικό κανάλι που αρέσκεται στις φθηνές περιπέτειες, να είχε μοντάζ ελαφρώς μεγαλύτερο από ένα κινηματογραφικό τρέιλερ, σαν αυτά που βλέπεις στις Αμερικανικές κηδείες και περιλαμβάνουν αποκλειστικά τις ωραίες στιγμές του αποθανόντα. Ο παραλληλισμός είναι σκόπιμος. [Το λες και επιστημονική φαντασία αφού σε σημείο ακούγεται ότι ακόμα και η Ελλάδα έτοιμη να πληρώσει για να «εξαγοράσει» ένα πρόγραμμα προστασίας]. Μαύρο λοιπόν το καναρίνι… μαύρο σαν καλιακούδα.
Γραμμή Δισταγμού
Η μητέρα της βρίσκεται στο νοσοκομείο χωρίς εγκεφαλικές λειτουργίες και με εγγράφως διατυπωμένη την επιθυμία της να γίνει δωρήτρια οργάνων, όσο τρέχει η δίκη του πελάτη της που κατηγορείται [άδικα;] για φόνο. Οι σχέσεις του δημάρχου με τον δικαστή ίσως επηρεάσουν την κρίση της ποινικολόγου που αναγνωρίζει από νωρίς ότι η υπόθεση της μητέρας της αλλά και του πελάτη της θα διασταυρωθούν με απροσδόκητα αποτελέσματα.
Η υπερασπιστική «Γραμμή Δισταγμού» κρύβει ένα λυγμό παρουσιάζοντας μόνο την ελαφρά αστάθεια μιας απόφασης. Ο Σελμάν Νατζάρ επιλέγει το δύσκολο δρόμο αφήγησης, στα μονοπάτια του Νουρί Μπιγκλέ Τσειλάν, που όλα μοιάζουν μετρήσιμα γεγονότα και αποδίδονται με αφήγηση, αφήνοντας την άσφαλτο να βράζει στα γυμνά πόδια όσων την περιδιαβαίνουν. Οι μορφές του θανάτου, όχι ως προδιαγεγραμμένα πένθη αλλά αποτελέσματα επιλογών ψάχνουν στα αναχώματα μια ευαίσθητη ανάγνωση του «ο θάνατός σου, η ζωή μου», αφήνοντας ένα ανεπαίσθητο αναπάντητο ερωτηματικό στο τέλος της ρήσης.
Πέρασμα
Δύο ευαίσθητες ψυχές ψάχνουν τους δικούς τους ανθρώπους στην Κωνσταντινούπολη, παράλληλα όμως, χωρίς να το γνωρίζουν, αναζητούν τις ρίζες τους. Αυτές οι ρίζες απλώνονται και διαπερνούν το στέρεο έδαφος της ψυχής πολλών ανθρώπων που είτε έχουν βιώσει ένα παραπλήσιο συναίσθημα, είτε έχει μπολιαστεί η ψυχή τους με ιστορίες άλλων. Σε αυτό το «Πέρασμα», η αναζήτηση ταυτότητας στο χάος του σύγχρονου κόσμου έχει τον πρώτο λόγο. Η ομορφιά που κρύβουν μέσα τους κάνουν αυτό το ταξίδι δρόμου, πολύ εσωτερικό και πολύ οικουμενικό. Ο σκηνοθέτης του «Και Μετά Χορέψαμε» Levan Akin εμποτίζει με εσωτερικό ρυθμό κάθε πλάνο του δίνοντας γοητευτικό φως στους ήρωές του και μια αναγκαιότητα την οποία παντρεύεται το κοινό μέχρι το τελευταίο πλάνο.
Black Dog
Eνόψει της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008 στην Κίνα, ο προσφάτως αποφυλακισμένος Λιάνγκ πιάνει δουλειά μαζεύοντας αδέσποτα σκυλιά από το δρόμο και έτσι θα αποκτήσει μια απροσδόκητη φιλία. Συγκινητικό… απλό… όμορφο το «Black Dog», παρουσιάζει τα δύο μαύρα σκυλιά, αυτό του στιγματισμένου ανθρώπου και το άλλο του «μαυρόσκυλου», που ως καταφρονεμένοι, τρέφονται από το «κοντά» και την αλληλένδετη ανάγκη τους για προστασία, αποδοχή, αγάπη. Το αποτέλεσμα είναι «όμορφος κινηματογράφος», από αυτόν που δεν ξεχνάς.
Επίσης παίζονται:
Επικίνδυνα Μυαλά
Αμερικάνικο ριμέικ ασιατικής ταινίας με ελληνικό τίτλο «επικίνδυνα μυαλά» παρουσιάζει μαθητές και καθηγητές μιας σχολής μάνατζερ που στόχος και των δύο ομάδων δεν είναι ούτε η ομαλή σχέση, ούτε η εκπαίδευση με όρους μαθησιακής ενδυνάμωσης.
Azrael
Στο «Azrael» η εκδίκηση μιας πιστής που απέδρασε από μια σέχτα, τιμωρήθηκε βάναυσα και επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση, επιτρέπει στο κοινό που των ταινιών τρόμου να έχουν μια ακόμα υποψήφια ταινία για θέαση. Συγκεκριμένα αυτή η ταινία έχει μια επιπρόσθετη αξία: αυτή του τιμωρητικού λόγου και της αναγκαστικής σιωπής που παράλληλα πλαισιώνουν τις αξίες που διέπουν αυτό το τιμωρητικό για τους παρεκκλίνοντες «θρησκίδιο». Το τέλος είναι ευκολότερο από ότι η πορεία.
Το Μυστικό στο Κελάρι
Σου χαρίζουν γάϊδαρο και τον κοιτάς στα δόντια; Αυτό πρέπει να σκέφτηκε το ζευγάρι που τους προσφέρθηκε ένα σπίτι δωρεάν με όρο να μην ερευνήσουν ποτέ τι βρίσκεται στο κελάρι. Φανταστείτε όμως: Το ερεύνησαν και δεν πέρασαν καλά. Νιχτ προβολή για τους γράφοντες… Ξέρετε τι με κάνει να υποψιάζομαι; Ότι η κλειδαριά θέλει λάδωμα.
LooneyTunes: Ο Πόρκι και ο Ντάφι Σώζουν τη Γη
Ο Πόρκι και ο Ντάφι, έρχονται αντιμέτωποι με τη γνώση ότι εξωγίηνοι ένουν μετατρέψει το εργοστάσιο τσίχλας σε τόπο εξάλειψης του πληθυσμού καθώς στις τσίχλες έχουν προσθέσει μια γλίτσα που μετατρέπει τους πολίτες σε ζόμπι. Πλάκα έχει… και είναι συνεπέστατο με τον τίτλο του το «Ο Πόρκυ και ο Ντάφι σώζουν τη γη». Και συνεπέστατο με την παλαιομοδίτικη θεώρηση πως η ιστορία λέγεται με δράσεις και πράξεις, όχι με λόγια. Αυτό κάνει ακόμα πιο ευχάριστη την ταινία που ανακαλεί αναμνήσεις από τους μεγαλύτερους και δημιουργεί συνδέσεις με τη μικρότερη γενιά.
Όζι, η Φωνή του Δάσους
Η νεαρή τικτόκερ ουρακοτάγκος Όζι, θα ξεκινήσει μια περιπέτεια και να αποκαταστήσει το μέρος όπου ζούσαν που καταστράφηκε από εξωγενείς παράγοντες. Στόχος της να ενωθεί με την οικογένεια της. Οικολογικό κινούμενο σχέδιο για μικρούς και μεγαλύτερους.
Η Μπαλάντα του Ναραγιάμα [1958]
Κατά την Ιαπωνική παράδοση, οι μεγαλύτεροι έπρεπε να θυσιάζονται για να ζήσουν οι νεότεροι με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια, για αυτό και στην κορυφή του Ναραγιάμα κατέληγαν οι ηλικιωμένοι με ένα τσουβαλάκι αλάτι και ξέχειλη αξιοπρέπεια. Η ταινία που έχει χαρίσει και ένα υπέροχο remake της δεκαετία του ’80 είναι ένας ύμνος στον ποιητικό ρεαλισμό.
