Η Άννα Κορακάκη επισήμανε την ανάγκη και των αθλητών να παίρνουν θέση σε όσα αφορούν την κοινωνία στην οποία ζούνε και έδωσε… ραντεβού στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την τραγωδία στα Τέμπη.

Εκφράζοντας την άποψη ότι οι αθλητές “οφείλουν να είναι και ενεργοί και συνειδητοποιημένοι πολίτες”, η Άννα Κορακάκη τόνισε μέσα από μία σειρά από αναρτήσεις στο instagram, ότι όλοι θα βρεθούν στις αυριανές (27/02/25) συγκεντρώσεις για τη δικαίωση όλων των ανθρώπων που χάθηκαν στα Τέμπη.

Η ανάρτηση της Άννας Κορακάκη

Με αφορμή την αυριανή μαύρη επέτειο της τραγωδίας στα Τέμπη και όλα τα αισχρά και ανήθικα που συμβαίνουν γύρω από αυτό το έγκλημα, σε κάθε επίπεδο, δε μπορώ να μη μοιραστώ κάποιες από τις (πολλές) σκέψεις μου.

Κάθε φορά που θα επιλέξω να τοποθετηθώ για ένα κοινωνικό ζήτημα (δηλαδή να πω απλώς τη γνώμη μου), λαμβάνω μηνύματα… επαινετικά. Και αυτό, γενικά, είναι κάπως λογικό όταν ο άλλος ταυτίζεται με αυτό που λες κι έχει την ίδια άποψη.

Ωστόσο, αυτό που μου προκαλούσε όλα τα χρόνια εντύπωση και μεγάλο προβληματισμό, είναι ότι ΠΑΝΤΑ αυτά τα μηνύματα και τα λόγια του κόσμου που συναντούσα έξω, μετά το “μπράβο που μιλάς, μπράβο που τα λες”, συνοδεύονταν από το -τρομακτικά κλασικό και πέρα για πέρα αληθές- “γιατί δε μιλάει κανείς;”, “φοβούνται όλοι να μιλήσουν”, ή “δε θέλουν να χαλάσουν την εικόνα τους”, “θέλουν να είναι τα καλά παιδιά”.

Όλοι οι “εσείς οι αθλητές είστε υγιή πρότυπα, οι Ολυμπιονίκες έχετε βήμα να βγείτε μπροστά”, έρχονται πάντα σε αντίθεση με τους “οι αθλητές δεν πρέπει να μιλάνε”, “τι δουλειά έχουν οι αθλητές με αυτά εδώ;”, “οι αθλητές πρέπει να είναι ουδέτεροι και να επικεντρώνονται μόνο στους στόχους τους”, “από πού κι ως πού οι αθλητές να τοποθετούνται για κάτι εκτός αθλητισμού;”.

Λες και οι αθλητές είναι ρομπότ ή δεν ζουν σε αυτή την κοινωνία, αλλά σε κάποια γυάλα. Και δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια στον αθλητισμό, διαπιστώνω ότι πολλοί αθλητές & αθλήτριες, έχουν υιοθετήσει τις πεποιθήσεις των δεύτερων, για πολλούς λόγους.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα, την αυτοδιάθεση και την ελευθερία (σχετικό αυτό) να πράττει όπως θεωρεί σωστότερο, σύμφωνα με τα δικά του πιστεύω. Το δικό μου πιστεύω, είναι ότι οι αθλητές ΔΕΝ είναι μόνο αθλητές, οφείλουν να είναι και ενεργοί και συνειδητοποιημένοι πολίτες, όπως όλοι, ναι.

Το “υγιές πρότυπο” που χαρακτηρίζει πολλούς αθλητές -κατά τη γνώμη μου- σίγουρα δεν είναι μόνο η κατεύθυνση σε υγιεινά “lifestyle”. Είναι πολλά παραπάνω. Είναι πολλά παραπάνω.

Για μένα υγιές πρότυπο είναι και αυτό που χαρακτηρίζεται από ενσυναίσθηση, θα υποστηρίξει τους γύρω του και τον εαυτό του στην αδικία, θα αξιώσει το καλύτερο δυνατό για τις συνθήκες που εργάζεται και ζει, και θα είναι δίκαιος και αντικειμενικός, πέρα από όλα τα άλλα.

Κι επειδή αναφέρθηκα πολύ στο αθλητικό κομμάτι, προφανώς και δεν είχα σκοπό να δείξω τη νοοτροπία που υπάρχει στον χώρο του αθλητισμού. Με αυτά που έγραψα με τους αθλητές σαν παράδειγμα, αυτό που θέλω να θίξω είναι ένα ζήτημα που με θλίβει και με προβληματίζει πολύ. Ο φόβος (και το συμφέρον ή οι σκοποί, ενίοτε). Το ότι πολύς κόσμος φοβάται να μιλήσει. Ίσως και γι’ αυτό να έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε.

Αύριο θα είμαστε όλοι εκεί. Πρωτίστως για τη μνήμη, την τιμή και τη δικαίωση όλων των ανθρώπων που χάθηκαν και των ανθρώπων τους που έμειναν πίσω. Και για το μέλλον. Για την ελπίδα να υπάρχουμε σε ένα κράτος που μπορούμε να εμπιστευτούμε να ζούμε”.