Το καφενείο του Σπύρου Ζαχαράτου στην πλατεία Συντάγματος, που άνοιξε το 1888, διακρίνεται για την ιστορία του στην αθηναϊκή ζωή και την καινοτομία του, καθώς ήταν το πρώτο που εγκατέστησε ανεμιστήρα. Το καφενείο, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του, έγινε στέκι του ποιητή Κ.Π.
Καβάφη και άλλων διακεκριμένων προσωπικοτήτων της εποχής, όπως στρατιωτικοί και πολιτικοί. Η εγκατάσταση της «ηλεκτρικής αεροπαραγωγού μηχανής» το 1889 αποθεώθηκε από τον τύπο, τονίζοντας τη σημασία της καινοτομίας για την άνεση των θαμώνων, καθιστώντας το καφενείο σημείο αναφοράς για την κοινωνία της εποχής.
Διαβάστε αναλυτικά παρακάτω:
Το θρυλικό καφενείο του επιχειρηματία Σπύρου Ζαχαράτου, επί της πλατείας Συντάγματος, το δεύτερο μετά από εκείνο στην πλατεία Ομονοίας, έχει γράψει τη δική του ιστορία στην αθηναϊκή ζωή.
Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1888 και ήταν ένα πραγματικό έργο τέχνης, με μαρμάρινα τραπεζάκια, άνετους καναπέδες και καθρέφτες στους τοίχους.
Το επισκεπτόταν καθημερινά ο Κ.Π. Καβάφης κατά το πρώτο του ταξίδι στην Αθήνα, το καλοκαίρι του 1901, και επειδή ήταν δίπλα στο Παλάτι και τη Βουλή, έγινε γρήγορα στέκι στρατιωτικών, πολιτικών και δημοσιογράφων.
«Δεν είναι καφενείο αυτό. Είναι η “συνισταμένη” των νεοελληνικών παλμών», έγραφε το «Ελεύθερον Βήμα» τον Μάρτιο του 1928.
Η πρώτη σχετική αναφορά σε «ηλεκτρική αεροπαραγωγό μηχανή» γίνεται από τον ελληνικό τύπο μόλις τον Ιούνιο του 1889 με αφορμή την εγκατάστασή της στο καφενείο του Ζαχαράτου. Το 1889, η Νέα Εφημερίς περιέγραφε με τα θερμότερα λόγια την καινοτομία αυτή μία μέρα μετά την εισαγωγή της στο ιστορικό καφενείο:
Εν τω γειτονικώ μας μεγάλω καφενείω Ζαχαράτου, από χθες εστήθη και λειτουργεί η ηλεκτρική αεροπαραγωγός μηχανή διαχέουσα δροσερά κύματα αέρος εις απόστασιν ικανήν. Είνε μικρόν τι μηχάνημα τεθειμένον επί του πάγκου εκεί εμπρός, μετά τεσσάρων πτερύγων, τα οποία αστραπιαίως κινούμενα διά της κοινωνίας ηλεκτρικού ρεύματος, μεταβιβαζομένου εκ του σύρματος του έξωθεν λαμπτήρος αναπτύσσει τον τεχνητόν αέρα, όστις εν ώρα καύσωνος είνε μία ευεργεσία εις τους θαμιστάς (= θαμώνες) του καφενείου. Μία πρόοδος και αυτή η οποία αν γενικευθή κατ’ ολίγον, θα κατορθώσωμεν να μη ήνε πλέον ζέστη.
