Στο άρθρο εξετάζεται η διαδικασία των διαζυγίων στην Αρχαία Ελλάδα, η οποία διαφέρει σημαντικά από τη σύγχρονη πρακτική. Υπήρχαν δύο τύποι διαζυγίων, ανάλογα με το ποιος ζητούσε το χωρισμό.
Αν ο άνδρας ήθελε να χωρίσει, όφειλε να επιστρέψει την προίκα και να εξασφαλίσει την οικονομική στήριξη της πρώην συζύγου. Αν η γυναίκα ζητούσε το διαζύγιο, έπρεπε να αποδείξει σοβαρούς λόγους στον τοπικό Άρχοντα, με την αδυναμία του συζύγου να παρέχει τα απαραίτητα για τη διαβίωσή της να αποτελεί τον πιο συνηθισμένο λόγο.
Σε κάθε περίπτωση, οι κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες διαδραμάτιζαν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση των γάμων και των χωρισμών.
Διαβάστε αναλυτικά παρακάτω:
Σήμερα το διαζύγιο φαίνεται εύκολη υπόθεση, που τα ελληνικά δικαστήρια λύνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Πώς ήταν όμως τα πράγματα για ένα γάμο που έληξε στην αρχαιότητα; Συγκεκριμένα στην αρχαία Ελλάδα είχαν καταγραφεί από τους ιστορικούς πολλά διαζύγια.
Αρχικά, υπήρχαν δύο είδη διαζυγίων. Το κριτήριο ήταν ποιος ζητούσε το διαζύγιο.
Αν ο άνδρας του ζευγαριού ήθελε να χωρίσει, τότε έπρεπε να επιστρέψει στην οικογένεια της γυναίκας, την προίκα που είχε λάβει και να διασφαλίσει την οικονομική επιβίωση της συζύγου για τα πρώτα χρόνια, μετά το διαζύγιο. Αν υπήρχαν παιδιά, τα κρατούσε ο σύζυγος, ενώ αν ξαναπαντρευόταν νεότερη γυναίκα από την πρώην σύζυγο, απαγορεύονταν οι δημόσιες εμφανίσεις, μέχρι να ξαναπαντρευτεί και η ίδια.
Αν το διαζύγιο το ζητούσε η γυναίκα της οικογένειας, τότε έπρεπε να αποδείξει στον τοπικό Άρχοντα με αδιάσειστα στοιχεία, ότι συντρέχουν σοβαροί λόγοι για να διαλυθεί ο γάμος. Ο πιο σοβαρός λόγος που πάντα γινόταν δεκτός από τον Άρχοντα, ήταν η αδυναμία να προσφέρει ο σύζυγος, τα ελάχιστα για τη διαβίωση της συζύγου.
Τα θέματα υγείας ήταν και αυτά από τους σοβαρούς λόγους για ένα διαζύγιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις η οικία του σπιτιού περνούσε στην οικογένεια της συζύγου, μέχρι να ξαναπαντρευτεί.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο πρώην σύζυγος αναλάμβανε να βρει καινούργιο σύντροφο για την πρώην γυναίκα του.
