Ο Μικ Μίνι, γνωστός για τις αντοχές του, προχώρησε σε ένα μοναδικό εγχείρημα το 1968, καθώς θάφτηκε ζωντανός σε ένα φέρετρο για πάνω από 55 ημέρες. Το φέρετρο, το οποίο είχε ειδικές διευκολύνσεις για την άνεσή του, τοποθετήθηκε σε μια αυλή και ο Μίνι ακολούθησε μια αυστηρή ρουτίνα, κάνοντας ασκήσεις και τρώγοντας μέσω σωλήνα.
Παρά την πρωτοφανή πρόκληση, δήλωσε ότι μπορούσε να αντέξει περισσότερο, αλλά αποφάσισε να επιστρέψει στη ζωή με την υποδοχή χιλιάδων θεατών. Αυτή η πράξη αναδείκνυε τις ανθρώπινες αντοχές και την αναζήτηση θεαμάτων στην κοινωνία του 20ού αιώνα.
Διαβάστε αναλυτικά παρακάτω:
Ο Μικ Μίνι μπορεί να ήταν γνωστός για τα μεγάλα κατορθώματα του και τη δύναμη που είχε, ωστόσο, τον Φεβρουάριο του 1968, ξάπλωσε σε ένα φέρετρο σε μια παμπ, και παρέμεινε μέσα σε αυτό για πάνω από 55 μέρες.
Οι φίλοι του, πήραν το φέρετρο και το πέρασαν από ένα ανοιχτό παράθυρο στον κάτω όροφο, μετά το φέρετρο μεταφέρθηκε σε μια κοντινή αυλή, και εκεί οι εργάτες άρχισαν να το κατεβάζουν στο έδαφος.
Μέσα από μια τρύπα στο κουτί, ο Μίνι έκανε ένα χαιρετισμό στο συγκεντρωμένο πλήθος. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση νεκρός. Αντίθετα, ο Μίνι σκόπευε να ταφεί ζωντανός, με το όνομά του να έχει αναγνωριστεί πολύ πέρα από τα σύνορα του Κίλμπερν και σε όλο τον κόσμο.
Με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι δεν θα πέθαινε στη διαδικασία.
Πολύ πριν ο μάγος Ντέιβιντ Μπλέιν κρεμαστεί σε διάφανα κουτιά ή σε κομμάτια πάγου, ο πολιτισμός του 20ου αιώνα είχε μια μικρή ομάδα ανθρώπων και μια υποκουλτούρα που προοριζόταν για κατορθώματα ανθρώπινης αντοχής.
Υπήρχαν οι διαγωνισμοί τηλεφωνικού θαλάμου της δεκαετίας του 1950, με τους διοργανωτές να βλέπουν πόσοι άνθρωποι μπορούσαν να χωρέσουν σε έναν, ή διαγωνισμοί καθίσματος σε κοντάρι σημαίας.
Οι άνθρωποι έκαναν Hula Hoop μέχρι να τους πονέσουν οι γοφοί τους. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, χόρευαν μέχρι να λιποθυμήσουν. Τα θεάματα, πολλά από τα οποία τιμωρούν, συνήθως προσέλκυαν ένα νοσηρά περίεργο κοινό που ήθελε κάτι για να ξυπνήσει τη βαρεμάρα του.
Το φέρετρο του Μινι είχε ένα αρκετά μεγάλο μέγεθος. Ήταν επίσης επενδεδυμένο με αφρό, πιθανώς για όποια άνεση μπορούσε να προσφέρει, και μια τρύπα στην οποία ο Μίνι μπορούσε να κάνει την ανάγκη του. Κοντά στην τρύπα μετά την τουαλέτα του, έριχνε εκεί ασβέστη που βοηθούσε στη μείωση οσμών.
Κάθε πρωί, ο Μίνι ξυπνούσε και ακολουθούσε μια ρουτίνα. Έκανε κάποιες ασκήσεις, για να τονώσει τους μύες του. Το πρωινό και τα άλλα γεύματα κατέβαιναν μέσω του σωλήνα. Η μόνη του παραχώρηση στην άνεση ήταν ένα φως, το οποίο χρησιμοποιούσε για να διαβάσει την εφημερίδα ή τα βιβλία του.
Άντεξε 40 ημέρες, μετά 50, μετά 55. Σε εκείνο το σημείο, δήλωσε ότι θα μπορούσε να αντέξει άλλες 45 ημέρες αλλά η στιγμή είχε φτάσει για να επιστρέψει στους ζωντανούς.
Με χιλιάδες παρατεταγμένους κατά μήκος των δρόμων, ο Μίνι κούνησε το χέρι του μέσα από μια τρύπα στο καπάκι.
