Το άρθρο αναλύει την εντυπωσιακή επιτυχία του ολλανδικού υποβρυχίου HNLMS Walrus κατά τη διάρκεια της νατοϊκής άσκησης JTFEX 99-1 το 1999, όπου κατάφερε να «τορπιλίσει» το αμερικανικό αεροπλανοφόρο USS Theodore Roosevelt και άλλα επτά πλοία.
Ο Πλωτάρχης Jan Hubert Hulsker και το πλήρωμά του, παρά τις ελάχιστες πληροφορίες που είχαν, χρησιμοποίησαν στρατηγικές αναχαίτισης και προηγμένα συστήματα εντοπισμού για να πλησιάσουν και να επιτεθούν στην αρμάδα του αεροπλανοφόρου.
Η επιτυχία τους αποδόθηκε στην καλή εκπαίδευση, την αθόρυβη λειτουργία του υποβρυχίου και, σε κάποιο βαθμό, στην τύχη, καθώς βρέθηκαν σε ευνοϊκή θέση για να εκτελέσουν τις επιθέσεις τους.
Πιο αναλυτικά:
Τον τρόπο με τον οποίο «βυθίστηκε» (εικονικά) το αμερικανικό αεροπλανοφόρο USS Theodore Roosevelt ένα ολλανδικό υποβρύχιο κλάσης Walrus στην ιστορική άσκηση του 1999, αναλύει το naviesworldwide.
Το υποβρύχιο του, ντιζελοηλεκτρικής κίνησης, μετείχε το Φεβρουάριο του 1999 στην νατοϊκή άσκηση JTFEX 99-1, μεγάλης έκτασης, η οποία διεξαγόταν στον Ατλαντικό κοντά στις αμερικανικές ακτές.
Το HNLMS Walrus ανήκε στους «κόκκινους», δηλαδή στην εχθρική πλευρά, που θα προσπαθούσε να χτυπήσει την αρμάδα του αεροπλανοφόρου.
Όπως λέει ο Πλωτάρχης Jan Hubert Hulsker, όταν έφθασε στον αμερικανικό ναύσταθμο στο Norfolk στη Βιρτζίνια, του έδωσαν ελάχιστες πληροφορίες για την άσκηση και τον… διαβεβαίωσαν πως θα «έχανε, καθώς προφανώς το αεροπλανοφόρο θα νικήσει».
Το υποβρύχιο πάντως κινήθηκε αυτόνομα στο χώρο της άσκησης και τη δεύτερη μέρα κατάφερε να εντοπίσει ένα αντιτορπιλικό Arleigh Burke το οποίο «τορπίλισε», ενώ την επόμενη μέρα «τορπίλισε» (πάντα στο πλαίσιο της άσκησης) ακόμη 3 τέτοια σκάφη! Στην έρευνα του ο Hulsker χρησιμοποιούσε και το περισκόπιο, αλλά πολύτιμος βοηθός ήταν η αντέννα του συστήματος ESM, η οποία κατέγραφε τη δράση των εχθρικών ραντάρ, βρίσκοντας τη θέση τους. Έτσι κατάφερε να εντοπίσει κάποια στιγμή πολλά σήματα μαζί, σημάδι ότι υπήρχε κοντά ένας στολίσκος. Κατευθύνθηκε προς τα εκεί και τελικά είδε με το περισκόπιο το αεροπλανοφόρο με τη συνοδεία του!
Στη συνέχεια ακολούθησε μια γνωστή τακτική αναχαίτισης, για να ανέβει μετά σε περισκοπικό βάθος και να αντικρύσει το USS Theodore Roosevelt σε απόσταση κάπου 4.000 μέτρων! Μάλιστα ο ίδιος ο κυβερνήτης περιγράφει πως έβλεπε τα F-14 να απογειώνονται από το κατάστρωμα του τεράστιου πλοίου.
Έτσι έδωσε την εντολή βολής τορπίλης (ουσιαστικά μια προσομοίωση) και μετά εξαπέλυσε και ένα πράσινο καπνογόνο στην επιφάνεια, ένδειξη πως υποβρύχιο είχε κάνει επιτυχημένη επίθεση, ώστε να καταγραφεί. Μόνο που το καπνογόνο δεν το είδε κανείς από τα παραπλέοντα πλοία! Οπότε ο Hulsker, μιας και ήταν άσκηση, πλησίασε ακόμη πιο κοντά στο αεροπλανοφόρο και στα 1.500 μέτρα μακριά έριξε νέο καπνογόνο, οπότε έγινε χαμός!
Όλα τα σκάφη της συνοδείας του αεροπλανοφόρου άνοιξαν τα σόναρ τους (σε ενεργητική φάση και όχι μόνο παθητική, όπου ακούν το θαλάσσιο περιβάλλον), το Roosevelt εξαπέλυσε ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα και όλοι έψαχναν το υποβρύχιο. Μέσα στο χάος αυτό, ο Hulsker έκανε το αναπάντεχο: Αντί να προσπαθήσει να ξεφύγει, πλησίασε κι άλλο το αεροπλανοφόρο και μπήκε αποκάτω του σε βάθος λίγων μέτρων.
Εκεί μέσα στην αναταραχή και το θόρυβο που προκαλούσαν οι γιγάντιες προπέλες, το υποβρύχιο μπορούσε να «κρυφτεί» και να συνεχίσει τη μάχη. Οπότε, κάθε πλοίο της συνοδείας του αεροπλανοφόρου που έκανε ενεργή αναζήτηση με το σόναρ, αυτόματα εντοπιζόταν και γινόταν νέα βολή τορπίλης. Συνολικά το Walrus μέσα σε μισή ώρα «τορπίλισε» άλλα 3 πλοία και μετά, πάλι μέσα στον έντονο θόρυβο του αναστατωμένου στολίσκου, κατάφερε να διαφύγει.
Έτσι με τη λήξη της άσκησης το συμβατικής κίνησης υποβρύχιο των 2.800 τόνων είχε καταφέρει να «χτυπήσει» 8 πλοία: Το USS Theodore Roosevelt, 4 αντιτορπιλικά Arleigh Burke, μια καναδική φρεγάτα κλάσης Halifax, μια αμερικανική φρεγάτα κλάσης O.H. Perry και μια γερμανική φρεγάτα κλάσης Brandenburg!
Πως ο Hulsker και το πλήρωμα του κατάφεραν τέτοια «σφαγή» και μάλιστα σε άσκηση σχεδιασμένη για υψηλό ρεαλισμό; Σίγουρα βοήθησε η καλή εκπαίδευση, όπως και το ίδιο το υποβρύχιο Walrus που ήταν στην εποχή του ιδιαίτερα αθόρυβο, αλλά όπως παραδέχεται και ο ο κυβερνήτης υπήρξε το στοιχείο της τύχης.
Καθώς έτυχε να βρεθεί κοντά στην αρμάδα του αεροπλανοφόρου σε γωνία που μπορούσε να την αναχαιτίσει, μιας και αυτή μπορούσε να κινηθεί με 30 κόμβους, δηλαδή πολύ πιο γρήγορα από τη δική του μεγίστη ταχύτητα των 20 κόμβων. Άρα θα μπορούσε να έχει εντοπίσει τα σκάφη, αλλά αυτά να απομακρύνονται.
