Η θεομηνία που έπληξε την Αθήνα και τον Πειραιά στις 14 Νοεμβρίου του 1896, έμεινε στην ιστορία ως «Πλημμύρα του Αγίου Φιλίππου».

Λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Αθήνα της «Μεγάλης Ιδέας» αλλά και της πτώχευσης δέχθηκε ένα ακόμα πλήγμα.

Από το πρωί έβρεχε καταρρακτωδώς. Έργα υποδομής υπήρχαν ελάχιστα και η πρωτεύουσα με τους χωμάτινους δρόμους και το ανύπαρκτο αποχετευτικό ήταν ουσιαστικά ανοχύρωτη στην καταιγίδα. Τα ποτάμια του Ιλισσού και του Κηφισού ήταν πάντα έτοιμα να υπερχειλίσουν.

Το μεσημέρι πολλοί δρόμοι είχαν ήδη καταστραφεί. Γέφυρες γκρεμίστηκαν, όπως και μάντρες ή σπίτια. Οι πρώτες πληροφορίες για νεκρούς ήδη ακούγονταν. Το Βατραχονήσι σχεδόν βούλιαξε, ενώ στο Παναθηναϊκό Στάδιο κατέρρευσε η γέφυρα. Μόνο στην συγκεκριμένη περιοχή αναφέρθηκαν 12 νεκροί.

Η Αθήνα αποκόπηκε απ’ όλη της Ελλάδα, ακόμα και από τον Πειραιά, ο οποίος υπέστη κι αυτός μεγάλες καταστροφές. Οι νεκροί έφτασαν τους 40, ενώ κατέρρευσαν και 450 σπίτια. Ο Πειραιάς για δυο ολόκληρες ημέρες φωτιζόταν από τα πλοία του λιμανιού. Η συνοικία Καμίνια ειδικά, μετατράπηκε σε νησί.

Στο στόχαστρο του τύπου βρέθηκε ο τότε πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης. Από την επόμενη κιόλα ημέρα ξεκίνησε έρανος για την αποκατάσταση των πλημμυροπαθών. Ο διάδοχος Κωνσταντίνος έδωσε 1.500 δραχμές, ενώ ο Ανδρέας Συγγρός πρόσθεσε άλλες 2.000 δραχμές. Τοπ πρώτο μέλημα της κυβέρνησης ήταν η κάλυψη των δυο ποταμιών.

Τα πρώτα έργα στον Ιλισσό ξεκίνησαν περισσότερα από 30 χρόνια αργότερα. Εκείνη την ημερά, στην «Πλημμύρα του Αγίου Φιλίππου», έχασαν την ζωή τους συνολικά 62 άνθρωποι, ενώ υπήρξαν τεράστιες υλικές καταστροφές.