Αλλά μια καταιγίδα το πρώτο τους βράδυ στη θάλασσα βύθισε το όνειρό τους.

«Το σκάφος ήταν σκισμένο – χωρίς πηδάλιο, χωρίς πανιά – και για οκτώ μέρες παρασυρόμασταν χωρίς φαγητό, χωρίς βροχή να πιούμε», λέει η Sione στο τεύχος αυτής της εβδομάδας στο PEOPLE. «Προσευχηθήκαμε, γνωρίζοντας ότι μόνο ο Θεός θα μπορούσε να μας σώσει».

Το ότι τα αγόρια, ηλικίας από 13 έως 18 ετών, επέζησαν οκτώ ημέρες στη θάλασσα ήταν αρκετό θαύμα. Αλλά αυτό που συνέβη όταν το σκάφος τους χτύπησε στα βράχια του έρημου νησιού ‘Ata στον Νότιο Ειρηνικό ήταν ακόμη πιο εκπληκτικό.

Οι πρώτοι μήνες στο νησί ήταν δύσκολοι καθώς η ομάδα πάλευε να βρει επαρκή τροφή και νερό, ωστόσο, είχαν κάνει μια συμφωνία να μην στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου – ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα.

«Όλοι προερχόμαστε από φτωχές οικογένειες όπου, ό,τι πάρεις, το μοιράζεσαι», λέει ο Sione, περιγράφοντας ένα λεπτομερές σύστημα που επεξεργάστηκαν τα αγόρια για την καλλιέργεια τροφής, την περιποίηση μιας μόνιμης φωτιάς (η φλόγα δεν έσβησε ποτέ πάνω από 15 μήνες), την άσκηση και την επίλυση διαφωνιών.

Οι νύχτες γύρω από τη φωτιά ήταν για να εκπέμπουν παράπονα. “Αν κάποιος είχε κάτι που δεν του άρεσε, μιλούσε γι’ αυτό και λέγαμε “Συγγνώμη” και μετά προσευχόμαστε και όλα είναι εντάξει”, θυμάται ο Sione, ένα από τα δύο μεγαλύτερα αγόρια, που ανέλαβε ηγετικό ρόλο. «Αν κάποιος ένιωθε ότι τρελαινόταν πραγματικά – για παράδειγμα, αν σχεδίαζα κάτι και δεν το έκανε – εξαφανιζόταν για μερικές ώρες, κοιτούσε τον ωκεανό και το έσβηνε από το μυαλό του».

Μετά από λίγους μήνες, η τύχη των αγοριών βελτιώθηκε αφού ανακάλυψαν ένα εγκαταλελειμμένο χωριό και μπόρεσαν να αναβιώσουν τα απομεινάρια του πολιτισμού. Θα έπαιζαν και μια αυτοσχέδια κιθάρα μαζί για να διατηρήσουν το ηθικό ψηλά, συνθέτοντας αρκετά τραγούδια κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο νησί.

Διασώθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1966 όταν ένα αλιευτικό σκάφος με καπετάνιο τον Αυστραλό Πίτερ Γουόρνερ πέρασε το ‘Ata αρκετά κοντά ώστε ένα από το πλήρωμα να ακούσει τα αγόρια να φωνάζουν. Παρατηρώντας σήμερα την ιστορία που είχε ακούσει κάποτε και τα έξι αγόρια να κολυμπούν—γυμνά και με μακριά μαλλιά— προς το σκάφος του εκείνη την ημέρα, ο Warner λέει: «Είχαν δημιουργήσει έναν μίνι πολιτισμό. Για τους τόσο νέους ανθρώπους, η σοφία ήταν καταπληκτική».

Η ιστορία των αγοριών ενσωματώθηκε στα απομνημονεύματα της Warner του 2016 Ocean of Light: 30 Years in Tonga and the Pacific , αλλά δεν τράβηξε ευρεία προσοχή έως ότου ο Ολλανδός ιστορικός Rutger Bregman έπεσε πάνω σε μια σύντομη αναφορά στην περιπέτεια των αγοριών της Τόγκα σε ένα σκοτεινό παλιό απόσπασμα εφημερίδας.

Ο Σιόνε πλέον πάστορας σε εκκλησία λέει: «Πάντα λέω ότι ο Θεός με κράτησε στη ζωή, επομένως θα εργάζομαι γι ‘Αυτόν για το υπόλοιπο της ζωής μου».

Ο Sione δήλωσε: “Αν οι άνθρωποι σήμερα είχαν τη νοοτροπία των “6 Ναυαγών της Τόνγκα” – αν όλοι βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον, δεν ήμασταν άπληστοι, νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλον – όλοι θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε μέσα στον κόσμο.”

Δείτε ΕΔΩ