Η καταστροφή των κανόνων που διέπουν τη μεταπολεμική σχέση της Αμερικής με την Ευρώπη από τον Ντόναλντ Τραμπ έχει κάνει πολιτικούς και ειδικούς να ψάχνουν να βρουν μία μέθοδο, έναν σκοπό σε αυτό που, για πολλούς, μοιάζει με τρέλα: Το να αγκαλιάζεις πρώην εχθρούς και να ταπεινώνεις τους φίλους σου μοιάζει με τερατώδη αντιστροφή της πραγματικότητας, της ηθικής και της κοινής λογικής, σχολιάζει η Mailonline.

Ψάχνοντας για απαντήσεις, είναι φυσικό να προσκολλάται κανείς στην ελπίδα ότι πίσω από τον σημερινό έρωτα του προέδρου των ΗΠΑ με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τις αλλεπάλληλες επιθέσεις του πρώτου στον  Βολοντίμιρ Ζελένσκι κρύβεται ένα πονηρό σχέδιο.

H Realpolitik

Θα μπορούσε η προφανής de facto συμμαχία με το Κρεμλίνο να είναι μια έξυπνη τακτική, σχεδιασμένη να απομακρύνει τη Ρωσία από τη συνεργασία της με την Κίνα, τον πραγματικό αμφισβητία του αμερικανικού μεγαλείου; Θα μπορούσε να είναι ένα μακρόπνοο σχέδιο για την αρπαγή των τεράστιων αποθεμάτων σπάνιων γαιών, ζωτικής σημασίας για τη σύγχρονη βιομηχανία, που βρίσκονται όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και στην Αρκτική, ώστε να διασφαλιστεί ότι η αμερικανική τεχνολογία θα ηγείται για πάντα στον κόσμο;

Εκτός από αυτά όμως υπάρχει και ο ψυχολογικός παράγων, ισότιμος με την realpolitik. Όλοι οι πολιτικοί είναι εγωιστές σε κάποιο βαθμό. Η ματαιοδοξία του Τραμπ έχει μέγεθος πλανήτη και χρειάζεται συνεχή τροφοδοσία. Όσοι τον περιβάλλουν γνωρίζουν ότι η θέση τους εξαρτάται από τη σταχανοβίτικη συκοφαντία και ότι με το πρώτο σημάδι διαφωνίας θα τους δείξει την πόρτα. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά -ένας αδηφάγος εθισμός στην κολακεία και μια βίαιη αλλεργία στην κριτική, όσο ήπια κι αν είναι αυτή- συνδυάστηκαν για να δηλητηριάσουν τις προσπάθειές του να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπως είχε υποσχεθεί, σημειώνει η Μailonline.

Ο Πούτιν κατέληξε πριν από καιρό στο συμπέρασμα ότι η πιο ευαίσθητη ερωτογενής ζώνη του Τραμπ ήταν ο εγωισμός του και έκτοτε τον χαϊδεύει επιμελώς, επαινώντας την ευφυΐα του στη σύναψη συμφωνιών και προσποιούμενος την οργή για την “απάτη” που του στέρησε μια δεύτερη προεδρική θητεία το 2020.

Ο Τραμπ πρέπει να είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους στη γη που πιστεύει ότι αυτή η φλυαρία του Πούτιν είναι ειλικρινής. Αλλά από την άλλη, έχει δείξει σταθερά ότι πιστεύει τα καλύτερα για τους ηγέτες που οι περισσότεροι αξιοπρεπείς άνθρωποι θεωρούν τέρατα.

Ο Τραμπ ζηλεύει τον Ζελενσκι

Σαμπάνιες πρέπει να ανοίγουν στο Κρεμλίνο, καθώς ο Τραμπ άρχισε να παραληρεί αναμασώντας το προπαγανδιστικό του αφήγημα, χαρακτηρίζοντας τον Ζελένσκι “δικτάτορα χωρίς εκλογές”, κατηγορώντας τον ότι ξεκίνησε τον πόλεμο. Αν και σήμερα αυτό το πήρε πίσω. 

Η φαύλη έχθρα του Τραμπ απέναντι στον Ζελένσκι αποτελεί ισχυρή απόδειξη μιας παθολογικής ευαισθησίας. Το 2019 ο Τραμπ κατηγόρησε τον Ζελένσκι ότι δεν συνεργάστηκε με τα σχέδιά του να πλήξει τις προεδρικές πιθανότητες του Μπάιντεν. Του ζήτησε τότε να ερευνήσει τις σκοτεινές επιχειρηματικές δραστηριότητες του γιου του Χάντερ στην Ουκρανία.

Η όλο και πιο βίαιη αντιπάθεια του Τραμπ για τον Ζελένσκι έχει μια απλή αιτία. Τον ζηλεύει. Ο 47χρονος Ουκρανός είναι ό,τι θα ήθελε να βλέπει ο 78χρονος Αμερικανός: Θαρραλέος, εμπνευσμένος, ελκυστικός και αρρενωπός. Παρά τον πόλεμο εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο βαθμό σεβαστός στην πατρίδα του και ήρωας παντού όπου η ελευθερία τιμάται. Το χάρισμα και η αξιοπρέπεια του Ζελένσκι ταράζουν τον Τραμπ. Δεν είναι καθόλου περίεργο που ο Πούτιν είναι περισσότερο ο τύπος του, γράφει ο ιστορικός Patrick Bishop, στην Mailonline.

H ρήση του ιστορικού λόρδου Άκτον ότι “η εξουσία τείνει να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα” δεν ήταν ποτέ πιο αληθινή. Έπειτα από μόλις έναν μήνα προεδρίας ο Τραμπ είναι τόσο ψηλά όσο ένας χαρταετός. Πώς θα είναι όταν έρθει η ώρα, όπως απαιτεί το σύνταγμα, να παραιτηθεί χωρίς δυνατότητα επανεκλογής;

«Κάτω από τη μεγαλοστομία και την ανασφάλεια του Τραμπ αισθάνομαι μια βαθιά επιθυμία να αγαπηθεί. Αν οι εσωτερικοί του δαίμονες τον κρατήσουν στην πορεία που έχει τώρα ξεκινήσει, μπορεί κάλλιστα η πορεία του να  είναι ότι, αντί να αφήσει μια κληρονομιά αγάπης, θα μείνει ως ο πιο μισητός Αμερικανός πρόεδρος στην ιστορία», καταλήγει ο Patrick Bishop.

Γιατί ο Ζελένσκι απέρριψε την συμφωνία για τις σπάνιες γαίες

Ο Τραμπ δεν είναι ο μόνος πρόεδρος που καταλαβαίνει μια κακή συμφωνία όταν τη βλέπει. Η άρνηση του Ζελένσκι να υπογράψει την παραχώρηση σχεδόν των μισών ορυκτών σπάνιων γαιών της χώρας του, έναντι ελάχιστων μελλοντικών εγγυήσεων ασφαλείας είναι ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους ο Τραμπ έχει εξοργιστεί και τον διαβάλλει.

Από την άλλη ο Ζελέσνκι κατάλαβε ότι η προσφορά που υπέβαλε ο υπουργός Οικονομικών Σκοτ Μπέσεντ, δεν είναι καθόλου γενναιόδωρη ούτε θα οδηγήσει την χώρα στην ευημερία. Δεν είναι καν “συμφωνία”. Δείχνει όμως την άποψη του Τραμπ για την εξωτερική πολιτική και την αντίληψή του για τον πόλεμο.

Όπως και με το σχέδιό του να μετεγκαταστήσει όλους τους Παλαιστίνιους από τη Γάζα, ώστε οι ΗΠΑ να μπορέσουν να χτίσουν μια “ριβιέρα” από παραθαλάσσια θέρετρα, τα κίνητρα του προέδρου φαίνεται να έχουν τις ρίζες τους περισσότερο στην απόσπαση της καλύτερης δυνατής χρηματικής απόδοσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες παρά στην δίκαιη επίλυση μιας δολοφονικής σύγκρουσης που θέτει σε κίνδυνο τον κόσμο.

Αυτή η συναλλακτική προσέγγιση του Τραμπ αντιπροσωπεύει μια συντριβή των αξιών της εξωτερικής πολιτικής που ακολουθούν οι ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένης της αρχής ότι τα ισχυρά έθνη δεν πρέπει να εισβάλλουν σε μικρότερα. Είναι μια αρχή την οποία την οποία η Ουάσινγκτον κατοχύρωσε στον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, σύμφωνα με το CNN.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, τα οποία άφησαν τους Ουκρανούς να αισθάνονται προδομένοι, τους συμμάχους των ΗΠΑ να θορυβηθούν και ακόμη και ορισμένους Ρεπουμπλικάνους γερουσιαστές να εξοργιστούν, αναζωπύρωσαν τη συζήτηση σχετικά με τα κίνητρα του Τραμπ και πώς αυτά θα επηρεάσουν τις πιθανότητες μιας δίκαιης ειρηνευτικής συμφωνίας.

Μια ειρήνη που θα έχει διάρκεια, θα επιτρέψει στην Ουκρανία να συνεχίσει να υπάρχει ως ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος, θα αποτρέψει την επιβράβευση του επεκτατισμού του Πούτιν και θα σώσει εκατομμύρια ζωές. Αυτό θα ήταν ένα τεράστιο επίτευγμα κληρονομιάς για τον Τραμπ.